Chwilkę...

28276231_1817396988330226_1152313095_o
ADS_9119
ADS_9024
9f47af4add2b9f48c709cb41605930e8_h

13 sierpnia 2024 Bez kategorii

Sterylizacja i kastracja psów i kotów: Zalety i Wady

Sterylizacja i kastracja psów i kotów to często poruszane tematy zarówno wśród właścicieli zwierząt. Jest to tez ważny temat w kampaniach społecznych oraz organizacjach prozwierzęcych. Procedury chirurgiczne usunięcia gonad mają na celu zapobieganie rozmnażaniu się zwierząt i przynoszą wiele korzyści zdrowotnych, społecznych oraz środowiskowych. Warto jednak zrozumieć, jakie są konkretne zalety i potencjalne wady tych zabiegów, aby podjąć świadomą decyzję dotyczącą swojego pupila.

Sterylizacja i kastracja to kluczowe zabiegi dla zdrowia i dobrostanu zwierząt domowych. Dzięki nim nie tylko zapobiegamy chorobom, ale także przyczyniamy się do kontroli populacji zwierząt. Decyzja o sterylizacji lub kastracji to krok w stronę odpowiedzialnego zarządzania zwierzętami domowymi i dbania o ich przyszłość.

Czym jest sterylizacja i kastracja?

W codziennym języku sterylizacja stała się popularnym terminem opisującym zabieg kastracji u samic. Jest to prostszy i bardziej neutralny termin, który nie wzbudza tak silnych emocji jak „kastracja”. Kastracja dotyczy samców i polega na usunięciu jąder, podczas gdy kastracja (sterylizacja) samic obejmuje usunięcie jajników (czasami również macicy). Obie procedury są wykonywane przez doświadczonych lekarzy weterynarii i są uważane za bezpieczne. Naukowo mówimy o usunięciu gonad obu płci (castratio).

  • Samce: Kastracja to zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu jąder (orchidektomia). Proces ten eliminuje zdolność do produkcji plemników i hormonów, takich jak testosteron.
  • Samice: W kontekście samic, kastracja może odnosić się do usunięcia jajników (owariektomia) lub zarówno jajników, jak i macicy (owariohisterektomia).

 

Dlaczego warto sterylizować i kastrować zwierzęta?

1. Zapobieganie chorobom układu rozrodczego

Sterylizacja i kastracja eliminują ryzyko chorób układu rozrodczego. U samic zapobiegają infekcjom macicy oraz nowotworom jajników, a u samców zmniejszają ryzyko rozwoju problemów z prostatą i nowotworów jąder.

2. Redukcja zachowań agresywnych

Niekastrowane samce często wykazują agresywne, terytorialne zachowania. Kastracja pomaga zredukować te zachowania, co sprawia, że zwierzęta stają się bardziej towarzyskie i łatwiejsze w obsłudze.

3. Kontrola zachowań seksualnych

Sterylizacja i kastracja pomagają kontrolować zachowania seksualne zwierząt, takie jak ucieczki w poszukiwaniu partnera. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko wypadków oraz niebezpiecznych spotkań z innymi zwierzętami.

4. Kontrola populacji zwierząt

Sterylizacja i kastracja są kluczowe w kontrolowaniu populacji zwierząt domowych. Przeludnienie zwierząt prowadzi do ich porzucania oraz przepełnienia schronisk. Poprzez zmniejszenie zdolności rozrodczej zwierząt, przyczyniamy się do zapobiegania temu problemowi.

 

Kiedy przeprowadzać sterylizację i kastrację?

Zabiegi te najlepiej przeprowadzać, gdy zwierzęta są jeszcze młode, co pozwala maksymalnie wykorzystać ich korzyści zdrowotne. Zwykle zaleca się wykonanie zabiegu przed osiągnięciem dojrzałości płciowej, ale ostateczną decyzję powinno się podjąć po konsultacji z weterynarzem, który uwzględni specyficzne potrzeby danego zwierzęcia.

Statystyki dotyczące ryzyka rozwinięcia się nowotworu gruczołu mlekowego u samic psów i kotów różnią się znacząco w zależności od tego, czy zostały one wysterylizowane, a jeśli tak, to kiedy.

Psy

  • Samice niewysterylizowane: U samic psów, które nie zostały wysterylizowane, ryzyko rozwoju nowotworów gruczołu mlekowego wynosi od 25% do 50%. Jest to jeden z najczęściej występujących nowotworów u psów.
  • Samice wysterylizowane przed pierwszą cieczką: Ryzyko rozwoju nowotworu gruczołu mlekowego jest drastycznie zmniejszone, nawet do mniej niż 0,5%. Sterylizacja przed pierwszą cieczką niemal całkowicie eliminuje to ryzyko.
  • Samice wysterylizowane po pierwszej cieczce, ale przed drugą: Ryzyko wzrasta, ale nadal jest znacznie niższe niż u samic niewysterylizowanych. Szacuje się, że wynosi około 8%.
  • Samice wysterylizowane po drugiej cieczce: Ryzyko jest jeszcze wyższe, ale nadal mniejsze niż u samic niewysterylizowanych. Wynosi około 25%.

Koty

  • Samice niewysterylizowane: U samic kotów ryzyko rozwinięcia nowotworów gruczołu mlekowego jest mniejsze niż u psów, ale nadal znaczące. Około 90% nowotworów gruczołu mlekowego u kotów to zmiany złośliwe.
  • Samice wysterylizowane przed pierwszą rują: Ryzyko rozwinięcia nowotworu jest zredukowane nawet o 90% w porównaniu do kotek niewysterylizowanych.
  • Samice wysterylizowane po pierwszej rui: Ryzyko wzrasta, ale jest nadal znacznie niższe niż u kotek niewysterylizowanych.
  • Samice wysterylizowane w późniejszym życiu: Ryzyko jest wyraźnie wyższe, ale nie osiąga poziomu ryzyka u kotek, które nigdy nie były sterylizowane.

 

Mity i fakty na temat sterylizacji i kastracji

1. „Zwierzęta muszą przynajmniej raz urodzić”

Nie ma naukowych dowodów na to, że samice muszą przejść przez ciążę dla swojego zdrowia. Wręcz przeciwnie, sterylizacja przed pierwszą rują znacznie zmniejsza ryzyko nowotworów.

2. „Zabieg jest bolesny i ryzykowny”

Sterylizacja i kastracja to rutynowe zabiegi, które są bezpieczne i nieinwazyjne. Dzięki nowoczesnym technikom chirurgicznym oraz anestezjologicznej i opiece pooperacyjnej, zwierzęta szybko wracają do zdrowia.

3. „Zwierzę po zabiegu stanie się otyłe”

Zmiany hormonalne po zabiegu mogą wpływać na metabolizm, jednak odpowiednia dieta i aktywność fizyczna pomagają utrzymać prawidłową wagę zwierzęcia.

 

Porady dla właścicieli zwierząt

Jeśli rozważasz sterylizację lub kastrację swojego zwierzęcia, skonsultuj się z nasza kliniką i umów wizytę u lekarza weterynarii. Pomożemy określić najlepszy moment na zabieg oraz doradzimy w kwestii opieki przedoperacyjnej i pooperacyjnej. Właściwe podejście do tych kwestii zapewni Twojemu pupilowi długie i zdrowe życie.

Zabiegi wykonujemy w znieczuleniu wziewnym!

 


Ryc. 1
Ryc. 4
Ryc. 5

23 stycznia 2024 Bez kategorii
Robaczyca płuc zwierząt towarzyszących to inwazje nicieni, których dorosłe postaci lokalizują się w naczyniach krwionośnych układu oddechowego.

Angiostrongylus, Aelurostrongylus i Crenosoma

Rozwój wszystkich wymienionych pasożytów, a mianowicie nicieni płucnych, zachodzi z udziałem żywicieli pośrednich. Są nimi ślimaki lądowe. Proces zarażenia występuje, gdy psy i koty spożywają ślimaki lub inne zwierzęta, które są nosicielami tych pasożytów. Niemniej jednak, do zarażenia może dojść nawet poprzez połknięcie trawy lub spożycie wody, która miała kontakt ze ślimakami, ponieważ inwazyjne larwy znajdują się w śluzie zarażonych ślimaków.

Sam proces zarażenia rozpoczyna się od stadium jaja, które opuszcza organizm zarażonego zwierzęcia z kałem. Jaja te następnie rozwijają się w larwy w środowisku zewnętrznym, a następnie zakażają ślimaki lądowe. W ślimakach, larwy przechodzą przez kolejne stadia rozwojowe, aż w końcu wytwarzają inwazyjne larwy zdolne do zarażenia ostatecznego żywiciela, czyli psa lub kota.

Nicienie płucne są przenoszone na zwierzęta domowe, gdy spożywają zarażone ślimaki lub inne zwierzęta, które z kolei zjadły zarażone ślimaki. Jednak istnieje również możliwość zarażenia poprzez spożycie trawy lub wody, które miały kontakt ze ślimakami, przenosząc inwazyjne larwy do organizmu psa lub kota.

Cykl życiowy tych pasożytów jest złożony i obejmuje różne stadia rozwojowe. Zarówno w organizmach żywicieli pośrednich (ślimaków), jak i ostatecznych (psy i koty). Rozwój wszystkich trzech wymienionych pasożytów przebiega z udziałem żywicieli pośrednich, którymi są ślimaki lądowe. Psy i koty zarażają się nicieniami płucnymi zjadając ślimaki lub inne zwierzęta, które żywią się ślimakami. Do zarażenia może dojść nawet przez połknięcie trawy czy wody na lub z którą kontakt miały ślimaki.  Inwazyjne larwy znajdują się w śluzie zarażonych ślimaków

Robaczyca płuc może wystąpić u zwierząt w każdym wieku. Grupą ryzyka będą zwierzęta wychodzące mające kontakt ze środowiskiem.  Notowane są też przypadki choroby u bardzo młodych szczeniąt lub kociąt w następstwie zarażenia śródmacicznego lub laktogennego przy ssaniu mleka. Inwazja rozwija się długo, dlatego w kraju najwięcej zarażeń stwierdza się w okresie jesienno-zimowym.

U sporej części zarażonych osobników pozornie nie występują objawy kliniczne.  W rzeczywistości u zwierząt tych występuje osłabienie kondycji, szybkie męczenie się, spadek masy ciała. Znaczna część przypadków obejmuje mało swoiste objawy. Występują: niedokrwistość, wymioty, biegunka, obrzęki podskórne a nawet objawy neurologiczne w postaci oczopląsu omdleń, napadów drgawkowych. Bardziej charakterystyczne związane są bezpośrednio z zapaleniem układu oddechowego, jak: utrudnione oddychanie, duszność i kaszel, chrząkanie, mlaskanie.

U psów z inwazją Angiostrongylus mogą wystąpić koagulopatie.  Przejawia się to samoistnymi krwawieniami z jamy ustnej, odbytu, nozdrzy, otarć skóry.  Robaczyca płuc wywoływana jest przez nicienie larworodne w kale zarażonych zwierząt i obserwujemy larwy nicieni a nie jaja. Dlatego rutynowe badanie parazytologiczne metodami flotacyjnymi może dać wynik fałszywie negatywny.

Aby prawidłowo zdiagnozować robaczycę płuc lekarz weterynarii zleca badanie kału metodą larwoskopową nazywaną metodą Baermann’a. Ze względu na powszechne występowanie w środowisku ślimaków zapobieganie inwazji jest trudne.  Najważniejszym działaniem profilaktycznym powinno być rutynowe badanie parazytologiczne kału. Następnie, celowany dobór terapii przeciwpasożytniczej.

W naszej klinice leczymy zwierzęta z robaczycy płuc!

Należy podkreślić, że aktualnie stosowane leki przeciwpasożytnicze określane jako antyhelmintyki charakteryzują się dobrą skutecznością zwalczania robaczyc płuc zwierząt towarzyszących. Część z nich wymaga większej ilości dawek lub przedłużonego okresu aplikacji niż przy robaczycach żołądkowo-jelitowych. Na szczęście żadna z wymienionych inwazji nie stanowi zagrożenia dla zdrowia ludzi. Ze względu na złożony cykl rozwojowy pasożytów nie przenosi się bezpośrednio pomiędzy zwierzętami.


dog-3160540_640-1.jpg

27 grudnia 2023 Bez kategoriiLeczenie

Przyjęcie szczeniaka do rodziny to wyjątkowy moment pełen emocji. Nowy członek rodziny wnosi radość i entuzjazm, które potrafią odmienić domową atmosferę, dając mnóstwo szczęścia i niezapomnianych chwil. Jednak decyzja o przyjęciu psa wiąże się z dużą odpowiedzialnością i wymaga odpowiedniego przygotowania, aby zapewnić nowemu pupilowi dobrostan i szczęśliwe życie. Oto, co warto wiedzieć, zanim wprowadzisz do swojego domu nowego, futrzanego przyjaciela.

Przyjęcie szczeniaka: ważna decyzja

Zasoby finansowe i czasowe
Przed podjęciem decyzji o przyjęciu szczeniaka upewnij się, że posiadasz wystarczające zasoby finansowe i czasowe, aby zapewnić mu odpowiednią opiekę. Oprócz początkowych kosztów zakupu lub adopcji, musisz uwzględnić codzienne wydatki na karmę, regularne wizyty u weterynarza, akcesoria oraz potencjalne niespodziewane wydatki zdrowotne.
Szczenięta wymagają także dużo uwagi, konsekwentnego treningu oraz regularnej aktywności fizycznej. Jeśli Twój harmonogram nie pozwala na poświęcenie im odpowiedniej ilości czasu, rozważ przyjęcie psa w bardziej sprzyjającym momencie.

Ubezpieczenie
Coraz więcej firm oferuje ubezpieczenia dla zwierząt domowych, które mogą pomóc pokryć koszty leczenia w przypadku choroby lub nagłych wypadków. Warto zapoznać się z dostępnymi ofertami i wybrać ubezpieczenie, które zabezpieczy Cię przed wysokimi kosztami leczenia w przyszłości.

Przestrzeń w domu
Szczeniak potrzebuje bezpiecznego miejsca do zabawy i swobodnego poruszania się. Upewnij się, że Twój dom oraz ewentualny ogród są odpowiednio przygotowane, by sprostać potrzebom małego, energicznego czworonoga. Zabezpiecz potencjalnie niebezpieczne przedmioty oraz stwórz przestrzeń, w której szczeniak będzie czuł się komfortowo i bezpiecznie.

Rasa psa i jej potrzeby
Przed wyborem konkretnej rasy psa warto dokładnie zapoznać się z jej charakterystyką, potrzebami oraz potencjalnymi problemami zdrowotnymi. Nie każda rasa będzie pasować do Twojego stylu życia. Na przykład buldog francuski, choć uroczy, może być podatny na poważne problemy zdrowotne związane z budową anatomiczną. Skonsultuj się z weterynarzem lub specjalistą, aby upewnić się, że wybierasz psa, który będzie odpowiedni dla Twojej rodziny i warunków.

Wybór odpowiedniego hodowcy

Jeśli planujesz zakup psa z hodowli, wybierz odpowiedzialnego hodowcę. Profesjonalni hodowcy dbają o zdrowie swoich zwierząt, przeprowadzając badania genetyczne i starannie dobierając rodziców. W Polsce najstarszym i najpopularniejszym klubem hodowców jest Związek Kynologiczny w Polsce ZKWP pod auspicjami FCI.

Kluczowe wskazówki

  1. Odwiedź hodowlę osobiście
    Zawsze odwiedzaj hodowlę, aby ocenić warunki, w jakich żyją psy, oraz poznać hodowcę. Upewnij się, że zwierzęta są czyste, zdrowe i otoczone troskliwą opieką.
  2. Zdrowie i socjalizacja szczeniąt
    Sprawdź, czy szczenięta są dobrze socjalizowane i zdrowe. Ich zachowanie oraz kontakt z ludźmi i innymi psami to ważny wskaźnik ich przyszłego rozwoju emocjonalnego.
  3. Szczepienia i terminy odbioru
    Szczenię powinno być wydane dopiero co najmniej 2 tygodnie po pierwszym szczepieniu podstawowym przeciw nosówce i parwowirozie (szczepionka Puppy DP). To kluczowy element ochrony zdrowia malucha.
  4. Odrobaczanie i badanie kału
    Upewnij się, że szczenię było odrobaczane. Dodatkowo zapytaj, czy przeprowadzono badanie kału – pozwala to wykryć i zapobiec potencjalnym problemom zdrowotnym.
  5. Dokumentacja weterynaryjna
    Sprawdź, czy w książeczce zdrowia znajdują się pieczątki lekarza weterynarii. Możesz również zadzwonić do Zakładu Leczniczego dla Zwierząt, aby potwierdzić, czy szczenię rzeczywiście było pod opieką weterynarza.

Obowiązki wynikające z przepisów prawnych

Pies powinien być oznakowany. To najbezpieczniejszy sposób na odnalezienie psa w przypadku zgubienia lub ucieczki. Mikroczip zawiera dane właściciela, co umożliwia szybki kontakt w razie potrzeby. Pamiętaj, że za swojego pupila odpowiadasz od chwili jego przyjęcia, dlatego warto być świadomym swoich praw i obowiązków.

Przyjęcie szczeniaka to nie tylko źródło radości i niezapomnianych chwil, ale także poważne zobowiązanie. Świadome planowanie oraz odpowiedzialne podejście to klucz do tego, aby zapewnić zarówno sobie, jak i nowemu pupilowi harmonijne i szczęśliwe życie razem.

Pierwsza wizyta

  • Zaraz po przyjęciu szczeniaka – niezależnie od tego, czy został zakupiony, czy adoptowany, warto odwiedzić lekarza weterynarii w ciągu pierwszych kilku dni, aby sprawdzić stan zdrowia zwierzęcia, omówić kalendarz szczepień, odrobaczania i pielęgnacji.
  • Konsultacja w sprawie żywienia – weterynarz pomoże dobrać odpowiednią dietę dostosowaną do wieku, rasy i potrzeb psa.

parwowiroza
IMG_7561

8 grudnia 2023 Bez kategorii

Parwowiroza u psów to wirusowa choroba zakaźna, która głównie atakuje układ pokarmowy i immunologiczny. Jest to jedno z najpoważniejszych zagrożeń dla psów w Polsce i na całym świecie.  Wirus parwowirozy jest bardzo zaraźliwy. Parwowiroza może prowadzić do śmierci, szczególnie u szczeniąt i psów o osłabionym układzie odpornościowym. Zdarza się, że na parwowirozę chorują starsze psy o zaburzonym systemie immunologicznym i nieszczepione.

Objawy:

  1. Grypopodobne objawy: Gorączka, brak apetytu, osłabienie, wymioty, biegunka.
  2. Niedobór białych krwinek: Co prowadzi do osłabienia układu odpornościowego, zwiększając podatność na inne infekcje.
  3. Objawy gastroenterologiczne: Biegunka, która może prowadzić do odwodnienia, zespół hemoragicznego zapalenia jelit (krwawe biegunki).
  4. Zmiany w szpiku kostnym: Spadek liczby płytek krwi (krwawienia, skłonność do siniaków).
  5. Zaburzenia neurologiczne: W niektórych przypadkach parwowiroza może prowadzić do problemów neurologicznych.

Sposób zakażenia:

Główną drogą zakażenia parwowirusem u psów jest kontakt z zakażonymi psami lub ich wydzielinami (kał, wymioty, ślina). Wirus może przetrwać w środowisku zewnętrznym przez długi czas, co sprawia, że ​​jest niebezpieczny nawet w miejscach, gdzie psy się nie spotykają bezpośrednio. Odporność, jaką przekazuje szczeniętom matka wraz z mlekiem, szybko przestaje być wystarczająca. Jest to częste w przypadku zmiany otoczenia i kiedy zwierzę nie jest zaszczepione.

Inne Parwowirozy:

  1. Parwowirus kotów (FPV, Feline Panleukopenia Virus): Jest podobny do parwowirusa psów i może powodować panleukopenię u kotów. Objawy obejmują gorączkę, wymioty, biegunkę, utratę apetytu i osowiałość.
  2. Parwowirusy u bydła: Istnieje kilka parwowirusów, które mogą infekować bydło, w tym Bovine Parvovirus. Objawy mogą obejmować trudności w oddychaniu, gorączkę, zaburzenia trawienne i problemy z płodnością u krów.
  3. Parwowirusy u świń: Kilka parwowirusów atakuje świnie, w tym Porcine Parvovirus (PPV). U świń może to prowadzić do problemów reprodukcyjnych, poronień, a także wad wrodzonych u prosiąt.
  4. Parwowirusy u dzikich zwierząt: Parwowirusy mogą infekować również dzikie zwierzęta. Takie jak lisy, szopy i jenoty czy norki, powodując różne choroby związane z układem pokarmowym i oddechowym, a także neurologicznym.

Diagnoza i leczenie:

Diagnoza parwowirozy u psa opiera się na badaniu klinicznym i testach laboratoryjnych (badanie kału, testy immunoenzymatyczne). Leczenie jest zazwyczaj skomplikowane i polega na podtrzymywaniu nawodnienia, kontrolowaniu objawów, leczeniu wtórnych infekcji, wspomaganiu układu odpornościowego psa i dożywaniu pozajelitowym. Szczególnie istotne jest, by zapobiegać zakażeniu poprzez szczepienia.

W naszej klinice w leczeniu stosujemy surowicę przeciw wirusowi. Podanie surowicy jest jedną z możliwych metod leczenia parwowirozy. Surowica to osocze zawierające przeciwciała przeciwko konkretnemu wirusowi i pomaga w leczeniu.

Działanie surowicy:

  1. Przeciwciała przeciwko wirusowi: Surowica zawiera przeciwciała. Podanie surowicy z przeciwciałami przeciwko parwowirusowi wspiera układ odpornościowy chorego zwierzęcia, w walce z infekcją.
  2. Neutralizacja wirusa: Przeciwciała obecne w surowicy mogą pomóc w neutralizacji wirusa parwowirusa, ograniczając jego zdolność do atakowania komórek organizmu.

Ograniczenia:

Skuteczność surowicy w przypadku leczenia parwowirozy bywa ograniczona. Wirus ma tendencję do szybkiego atakowania i niszczy komórki układu odpornościowego.

Podsumowanie:

Surowica jest stosowana jako jeden z elementów terapii wspomagającej u zwierząt chorych. Pamiętajmy, że stosowanie surowicy nie jest gwarancją wyzdrowienia!

W naszej klinice wykonujemy przeszczepy kałowe. Jest to eksperymentalna metoda leczenia, która opiera się na przeszczepie zdrowej mikroflory jelitowej.

Działanie:

  1. Przeszczepienie zdrowej flory jelitowej: Zdrowe kałowe bakterie z kałem dawcy, są pobierane i podawane choremu zwierzęciu. Celem jest zrekonstruowanie i przywrócenie zdrowej flory bakteryjnej w jelitach.
  2. Przywrócenie równowagi mikroflory jelitowej: Parwowirus może zakłócać naturalną równowagę bakterii w jelitach. Przeszczepienie kału może pomóc w odbudowie zdrowej populacji bakteryjnej, co może wspomóc odporność i zdrowie jelitowe chorego zwierzęcia.
  3. Poprawa stanu zdrowia: Przeszczepienie kału może pomóc w zminimalizowaniu objawów parwowirusa poprzez wsparcie układu pokarmowego i odpornościowego, co może przyczynić się do poprawy stanu zdrowia zwierzęcia.

Ograniczenia i badania:

Przeszczepy kałowe są stosunkowo nową metodą leczenia u zwierząt z parwowirozą. Badania nad skutecznością i bezpieczeństwem tej metody są wciąż ograniczone i wymagają dalszych badań.

Ważne jest, by przeszczep kału odbywał się pod nadzorem. Lekarz weterynarii podejmuje decyzję o stosowaniu przeszczepu. Całość leczenia dobierana jest na podstawie indywidualnych okoliczności, historii choroby i stanu zdrowia zwierzęcia. Metoda ta może wydawać się obiecująca na podstawie wielu wyleczonych psów w naszej klinice i innych

Zapobieganie:

Najlepszym sposobem ochrony psa przed parwowirusem jest szczepienie. Szczepionka jest skuteczną metodą zapobiegania chorobie. Psa należy izolować od innych zwierząt w miejscach publicznych, gdzie zakażenie może być bardziej prawdopodobne.

Parwowiroza u psów to poważna choroba, a każda nieleczona parwowiroza zawsze będzie miała przebieg śmiertelny. Odpowiednie środki zapobiegawcze, jak szczepienia, higiena i odpowiednia opieka weterynaryjna, zmniejszają ryzyko zakażenia i zgonu psa.


IMG_2734
babeszjoza
Wet chocolate havanese puppy after bath
42a130a3339d17f5b9e975f6fc079a36_h

26 listopada 2023 Bez kategorii

Babeszjoza: Zagrożenie Przenoszone Przez Kleszcze

Babeszjoza, znana również jako „gorączka kleszczowa”, jest chorobą pasożytniczą wywoływaną przez pierwotniaki z rodzaju Babesia, przenoszoną przez kleszcze w wyniku ukąszenia. To schorzenie może mieć poważne konsekwencje dla zdrowia zwierząt, dlatego zrozumienie jej natury, objawów oraz sposobów zapobiegania jest kluczowe.

Od lat Leczymy Babeszjozę!

Charakterystyka babeszjozy

Babeszjoza jest spowodowana przez pasożytnicze pierwotniaki z rodzaju Babesia, które atakują czerwone krwinki krwi. Kleszcze, będące nosicielami Babesia, przenoszą te mikroorganizmy podczas żerowania, infekując organizm gospodarza. Objawy babeszjozy mogą obejmować gorączkę, dreszcze, bóle głowy, osłabienie, a w przypadkach zaawansowanych – poważne problemy z układem krwiotwórczym. Jest to jedna z głównych przyczyn babeszjozy u psów. Babesia canis występuje w kilku podgatunkach, w tym Babesia canis canis, Babesia canis vogeli i Babesia canis rossi. Każdy z tych podgatunków może mieć odmienne cechy biologiczne i różne regiony endemiczne.

  • Babesia canis canis: Jest szeroko rozpowszechniona w Europie i wywołuje różne objawy kliniczne u zarażonych psów.
  • Babesia canis vogeli: Często spotykana w rejonach basenu Morza Śródziemnego i może wywoływać poważne przypadki babeszjozy.
  • Babesia canis rossi: Bardziej powszechna w Afryce i często wywołuje ciężkie przypadki babeszjozy u psów.
  • Babesia gibsoni: jest innym gatunkiem Babesia, który może zarażać psy. Jest bardziej powszechna w krajach Azji Południowo-Wschodniej. Jest to również znaczący patogen, który może powodować poważne problemy zdrowotne u psów. Coraz częściej obserwujemy zarażenia w Polsce.

Zapobieganie babeszjozie u zwierząt

Ochrona przed babeszjozą opiera się na środkach zapobiegawczych:

1. Kontrola powłoki ciała i oglądanie zwierząt

Regularne sprawdzanie ciała i odzieży po przebywaniu w obszarach, gdzie kleszcze mogą występować. Stosowanie środków odstraszających kleszcze jest bardzo istotne.

2. Ograniczenie kontaktu z kleszczami

Unikanie obszarów o wysokiej roślinności, noszenie długich ubrań oraz korzystanie z siatek na okna, aby zmniejszyć ryzyko kontaktu z kleszczami.

3. Badania i opieka nad zwierzętami

Regularne badania weterynaryjne zwierząt domowych, stosowanie preparatów przeciw kleszczom oraz kontrola na obecność kleszczy u zwierząt są niezwykle istotne.

Diagnoza i leczenie u psów

Wczesna diagnoza jest kluczowa w leczeniu babeszjozy.

Diagnoza i leczenie babesiozy u psów są kluczowe dla skutecznego zarządzania tą chorobą. Oto ogólne kroki, które lekarz weterynarii może podjąć podczas diagnozy i leczenia babeszjozy u psów:

Diagnoza
  • Badania laboratoryjne: Testy krwi mogą pomóc w wykryciu obecności Babesia. Zazwyczaj lekarz weterynarii będzie szukał zmian w krwinkach czerwonych, obecności pasożyta pod mikroskopem.
  • Badanie kliniczne: Lekarz weterynarii bierze pod uwagę objawy kliniczne i historię kliniczną psa. Objawy, takie jak gorączka, osłabienie, utrata apetytu, mogą sugerować babesiozę, ale mogą być także podobne do innych schorzeń. Czasami w ostatniej zaawansowanej fazie choroby występuje krwiomocz.
Leczenie
  • Leki przeciwko babeszjozie, przeciwpierwotniacze: leki, takie jak imidokarb, atowakwon, czy azotan imidokarbu są często stosowane w leczeniu babesiozy u psów. Leczenie zwykle trwa przez kilka dni, a lekarz weterynarii dobiera dawkę odpowiednią dla stanu zdrowia psa.
  • Wsparcie terapeutyczne: W niektórych przypadkach, gdy choroba jest zaawansowana, konieczne może być dodatkowe wsparcie terapeutyczne – hospitalizacja i płynoterapia – płyny infuzyjne w celu nawodnienia psa i utrzymania równowagi elektrolitowej i kwasowo-zasadowej.
  • Obserwacja i opieka: Po rozpoczęciu leczenia ważne jest ścisłe monitorowanie stanu psa. Lekarz weterynarii może zalecić kolejne badania krwi, aby ocenić odpowiedź na leczenie i powikłania po przebytej chorobie.

Podsumowanie

Babeszjoza to poważne zagrożenie dla zdrowia zwierząt, a także ludzi. Jednakże, wiedza, profilaktyka oraz szybka reakcja na objawy mogą znacznie zmniejszyć ryzyko zachorowania oraz zapewnić skuteczne leczenie. Stały rozwój metod diagnostycznych i terapeutycznych stanowi klucz do skuteczniejszej walki z tą chorobą, jednakże pamiętajmy o profilaktyce!

Pamiętajmy, że świadomość oraz odpowiednie środki zapobiegawcze są kluczowe w ochronie przed babeszjozą.

W ramach profilaktyki stosowane mogą być preparaty w formie:

  • kropli na skórę – „spot-on”
  • roztworu lay-on
  • spreju
  • tabletek
  • obroży

W przypadku zarażenia babeszją nasza klinika prowadzi pełną diagnostykę, leczenie, hospitalizację z płynoterapią, a także transfuzją krwi.


IMG_7975-1200x1600.jpeg

19 października 2023 Bez kategorii

Ropomacicze u Psów i Kotów: Kluczowe Informacje

Ropomacicze to nagromadzenie ropy w macicy, związane ze zmianami w jajnikach i układzie ogólnoustrojowym. Jest to patologia fazy diestrus cyklu jajnikowego. W tym okresie ciałko żółte aktywnie wydziela progesteron, co prowadzi do zwiększonej sekrecji gruczołów macicznych, hamuje skurcze mięśnia macicy oraz utrzymuje zamkniętą szyjkę macicy.

Powtarzające się diestry u niekastrowanych suk narażają macicę na wielokrotne epizody wzrostu stężenia progesteronu. Z tego powodu z biegiem lat rośnie ryzyko rozwoju hiperplazji torbielowatej endometrium i w konsekwencji ropomacicza. Ropomacicze jest końcowym etapem złożonego zespołu hiperplazji torbielowatej-endometritis-ropomacicza.

Stadia Hiperplazji Endometrium

  1. Stadium I: Hiperplazja endometrium występuje u średnio zaawansowanych wiekiem psów i nie jest związana z cyklem jajnikowym. Endometrium jest zgrubiałe i pokryte licznymi przezroczystymi torbielami o cienkich ściankach.
  2. Stadium II i III: Zmiany maciczne występują w fazie diestrus, kiedy stężenie progesteronu jest najwyższe, a szyjka macicy jest rozluźniona. W stadium II w ścianie macicy występuje rozproszony naciek plazmocytów, wraz z hiperplazją torbielowatą endometrium. Stadium III charakteryzuje się ostrym zapaleniem endometrium oprócz hiperplazji torbielowatej. Suki z klinicznymi objawami ropomacicza mają zazwyczaj zmiany maciczne typu III.
  3. Stadium IV: Przewlekłe zapalenie błony śluzowej macicy, szyjka macicy może być otwarta lub zamknięta.

Ropomacicze u Kotów

Ropomacicze może wystąpić również u kotów. Zmiany w macicy często pojawiają się jako ogniskowe polipowate rozrosty. W przypadku kotów torbiele są przemiennie z normalnym endometrium. Cysty większych rozmiarów mogą być połączone z macicą cienkimi szypułkami. Cysty zazwyczaj są bezobjawowe, chyba że dojdzie do skrętu i krwotoku.

Koty nie owulują spontanicznie, więc choroba zależna od progesteronu, jak ropomacicze, jest bardziej prawdopodobna po nieudanym kryciu. Jednak ropomacicze może wystąpić również u kotów, które nie były kryte. Może to być spowodowane wystarczającą stymulacją do wywołania owulacji i produkcji ciałka żółtego. Ropomacicze u kotów rzadko występuje od września do grudnia, gdyż jest to zazwyczaj okres anestrus. Progesteron sprawia, że macica jest bardziej podatna na infekcje, prawdopodobnie z powodu zahamowania odpowiedzi leukocytarnej i silnego wiązania antygenów Escherichia coli z macicą na początku fazy diestrus.

Objawy Kliniczne i Diagnostyka

Ropomacicze to choroba wieloukładowa. Objawy mogą obejmować leukocytozę, anemię, hipoalbuminemię, hiperglobulinemię, podwyższone poziomy fosfatazy alkalicznej, hiperazotemię i kwasicę. Leukocytoza i hiperglobulinemia są związane z zapaleniem macicy. Hipoalbuminemia może być spowodowana utratą białka z moczem, zmniejszoną produkcją wątrobową, zmniejszoną podażą białka i utratą w macicy. Anemia nieregeneracyjna wiąże się z diapedesą erytrocytów do światła macicy i toksycznym zahamowaniem erytropoezy.

Niektóre psy z ropomaciczem mogą wykazywać zasadowicę oddechową, ale kwasica metaboliczna jest najważniejszym zaburzeniem równowagi kwasowo-zasadowej związanym z tą chorobą. Psy z ciężką kwasicą są często hipowolemiczne i septyczne.

Diagnostyka obejmuje wywiad, badanie kliniczne oraz wyniki badań biochemicznych. Podejrzenie ropomacicza powinno się pojawić u wszystkich chorych suk i kotek w fazie diestrus. Zwykle występuje wydzielina z pochwy, chyba że szyjka macicy jest zamknięta. Ropomacicze może wystąpić w każdym wieku po pierwszym cieczce, najczęściej jednak u suk powyżej 6 miesięcy, zazwyczaj w ciągu 8 tygodni od ostatniej cieczki. U kotów ropomacicze występuje częściej w ciągu 4 tygodni od rui.

Leczenie

Leczenie chirurgiczne: Najlepszą metodą leczenia ropomacicza jest ovariohisterektomia. Przy wprowadzeniu do znieczulenia ogólnego podaje się dożylnie antybiotyki o szerokim spektrum działania, kontynuując terapię przez 7-10 dni po operacji. Leczenie odwodnienia, kwasicy i sepsy rozpoczęte przed operacją jest kontynuowane w jej trakcie i po niej. W ciężko chorych przypadkach zaleca się nie opóźniać operacji dłużej niż kilka godzin, aby uniknąć dalszego pogarszania stanu zdrowia przez patologiczną macicę.

Leczenie medyczne: Leczenie ma na celu obniżenie stężenia progesteronu, eliminację bakterii i otwarcie szyjki macicy. Najczęściej stosowane leki to antagoniści receptorów progesteronowych, prostaglandyny oraz agoniści dopaminy. W przypadkach ropomacicza z zamkniętą szyjką macicy stan może być tak poważny, że zaleca się natychmiastową ovariohisterektomię. Ten sam zabieg może być konieczny u zwierząt, które nie reagują na leczenie farmakologiczne.

Hydrometra i Mucometra

Hydrometra i mucometra to nagromadzenie sterylnego płynu w macicy, pochodzącego z sekrecji gruczołów endometrium pod wpływem progesteronu. Odpływ może być zablokowany przez zamkniętą szyjkę macicy lub torbielowate polipy wynikające z hiperplazji torbielowatej endometrium. Płyn może przedostawać się do jajowodów, powodując hydrosalpinx i mucosalpinx.

Monitorowanie stanu zdrowia suki lub kotki oraz znajomość objawów ropomacicza mogą znacząco poprawić szanse na skuteczne leczenie i zdrowie zarówno matki, jak i jej potomstwa.


4e3d75f5-7b89-4f50-acf6-8c097036cbe1
IMG_9727
IMG_9054

W ostatnim czasie zaobserwowaliśmy zwiększoną ilość pacjentów wykazujących objawy potocznie zwanego „kaszel kenelowy”. Z tego powodu chcemy podzielić się z Państwem kilkoma faktami dotyczącymi tej jednostki chorobowej.

Kaszel Kenelowy – inaczej zakaźny zespół oddechowy psów (CIRD)/zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli/zakaźne zapalenie krtani i tchawicy to choroba wywoływana przez wiele czynników, zarówno wirusowych, jak i bakteryjnych. Najczęściej występuje u psów o obniżonej odporności, szczególnie przebywających w większych skupiskach, w każdym wieku.

Główne objawy kliniczne lub symptomy choroby to:

  • napadowy kaszel
  • kichanie
  • obustronny śluzowy lub ropny wypływ z nosa
  • krztuszenie, wymioty
  • tkliwa krtań, tchawica
  • brak apetytu
Ciężkość objawów, z jakimi pojawia się ten kaszel, zależy od układu odpornościowego psa oraz liczby i rodzaju zaangażowanych czynników zakaźnych. Kaszel jest zazwyczaj dość silny i może powodować odruchy wymiotne, którym towarzyszy wydzielanie śliny. Ten ostatni objaw jest szczególnie podstępny, ponieważ często prowadzi właściciela do błędnego uznania problemu za epizod dolegliwości żołądkowych, co utrudnia postawienie właściwej diagnozy i rozpoczęcie odpowiedniego leczenia. Zakaźne zapalenie tchawicy i oskrzeli jest chorobą bardzo zaraźliwą – do jej transmisji wystarczy chwilowy kontakt z zarażonym osobnikiem np. podczas spaceru.

Do najczęstszych patogenów wywołujących CIRD należą:

A) z czynników wirusowych:
  • adenowirus psów typu 2
  • wirus parainfluenzy psów
  • herpeswirus psów typu 1
  • wirus nosówki psów
  • koronawirus oddechowy psów
B) z czynników bakteryjnych:
  • Bordetella bronchiseptica
  • Mycoplasma cynos

Jak uniknąć zachorowania psa?

Szczepienia dodatkowe są to szczepienia, które są zalecane do wykonania u danego zwierzęcia, jeśli występuje duże ryzyko styczności z danym czynnikiem zakaźnym, jednakże nie są już one obowiązkowe. Przykładem takiego szczepienia jest szczepienie na zakaźne zapalenie oskrzeli i tchawicy u psów.

W naszej klinice zawsze można umówić się na szczepienie przez Vetineo lub Wettermin.

Leczenie

Terapia opiera się na zastosowaniu celowanych antybiotyków, które zwalczają bakterie odpowiedzialne za tę chorobę. W cięższych przypadkach może być konieczne podanie leków przeciwzapalnych oraz przeciwkaszlowych.

Kiedy należy szczepić przeciwko CIRD?

Szczepienie na kaszel kenelowy wskazane jest przypadku kontaktu psa z dużą ilością innych psów. Najczęściej są to hodowle lub czas, kiedy pies będzie przebywał w hotelu dla zwierząt, na wystawie albo wybiera się na zawody. Kiedy w okolicy zamieszkania występuje podwyższenie zachorowań na tę jednostkę, również  należy rozważyć takie szczepienie.

Szczepienie jest dostępne w formie donosowej i iniekcyjnej.  Preparaty dostępne na rynku oferują różny czas ochrony oraz ilość dawek. W zależności od preparatu odporność może utrzymywać się już po jednej dawce przez około rok. Dostępne są też produkty, które podawane są w kilku dawkach.

Jeżeli zauważyłeś u swojego psa podobne objawy, to należy się zgłosić do lekarza weterynarii w celu postawienia odpowiedniej diagnozy i ewentualnego leczenia oraz ustalenia profilaktyki na następny okres.


IMG_8562
IMG_8532
IMG_8552
IMG_8565

2 lipca 2023 Bez kategorii

Kolejny koziołek dołączył do lubelskiego szlaku pod patronatem, honorowym Prezydenta Miasta Lublina. Vetek, bo tak ma na imię, powstał na cześć wszystkich lekarzy weterynarii i tych ludzi, którzy pomagają zwierzętom. 


a9481497-9f65-47e7-ab6f-9513aa21bd7f.jpeg

8 maja 2023 Bez kategorii

Który z lekarzy weterynarii nie spotkał się z tym hasłem w swoim zawodowym dorobku? Kto z nas nie mierzył się z dylematem podjęcia tej ciężkiej, ostatecznej decyzji? Czasami jedynej, słusznej. Bywają momenty gdzie jesteśmy w stanie pomóc, mamy możliwość rozszerzenia diagnostyki, lecz zdarza się, że pomimo naszych chęci i możliwości opiekunowie nie mają pieniędzy/woli na dalsze leczenie, a my rozkładamy ręce i zastanawiamy się co możemy zrobić.


© 2018 Klinika Szmaragdowa. Realizacja strony: Agencja OXY Lublin