Zatrucie nikotyną, czyli nikotynowe zatrucie u zwierząt. Jest stanem, który może wystąpić, gdy zwierzę spożyje produkty zawierające nikotynę. Są to na przykład papierosy, e-papierosy, tytoń do żucia czy plastry nikotynowe. Nikotyna jest silnie toksyczna dla zwierząt, a jej spożycie nawet w małych ilościach może prowadzić do poważnych objawów lub śmierci.

Zatrucie nikotyną. Substancje toksyczne obecne w dymie papierosowym działają na organizm na różne sposoby. Niektóre są rakotwórcze (potwierdzone lub podejrzewane), inne działają drażniąco i mogą wpływać na metabolizm składników odżywczych. Dym papierosowy wdychany aktywnie, biernie lub pochodzący z tlącej się papierosowej końcówki zawiera ponad 4 tysiące substancji chemicznych, z których wiele jest szkodliwych dla zdrowia człowieka. Substancje te mogą bezpośrednio uszkadzać organizm, szczególnie układ oddechowy, a ich działanie obejmuje również inne organy wewnętrzne.

Toksyczne składniki dymu papierosowego są produktem niepełnego spalania tytoniu i papieru, a ich uwalnianie związane jest z wysoką temperaturą powstałą podczas palenia.

Najbardziej znane toksyny zawarte w dymie papierosowym to:

Nikotyna – alkaloid obecny w liściach tytoniu, uwalniany pod wpływem ciepła, działa neurotoksycznie.
Tlenek węgla – produkt niepełnego spalania, przyczyniający się do problemów sercowo-naczyniowych.
Substancje drażniące takie jak akroleina i aldehydy (np. acetaldehyd), które uszkadzają układ oddechowy.
Kwasy organiczne i fenole – kwas mrówkowy, fenol, kresole.
Aminy i amoniak – substancje toksyczne o działaniu drażniącym.
Węglowodory aromatyczne i niearomatyczne – np. alkany (C12-C15), które uszkadzają warstwę lipidową komórek.
Smoła – produkt spalania zawierający liczne substancje rakotwórcze.
Lotne związki organiczne (VOC), np. benzen (rakotwórczy).
Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA) – produkty spalania papieru i tytoniu, w tym benzo[a]piren (rakotwórczy).
Pyły zawieszone – drobne cząstki, głównie cząstki węgla, które uszkadzają płuca.

Szkodliwe efekty palenia można podzielić na trzy kategorie:

Szkody pierwotne – dotykają bezpośrednio osoby palące.
Szkody wtórne (bierne palenie) – dotyczą osób przebywających w otoczeniu palaczy.
Szkody trzeciorzędowe – wynikają z pozostałości substancji toksycznych, które osiadają na powierzchniach w środowisku, a mogą szczególnie zaszkodzić zwierzętom domowym.

Zwierzęta domowe są bardziej narażone na toksyny zawarte w dymie papierosowym. Czas spędzany w zamkniętych pomieszczeniach oraz kontakt z pozostałościami dymu osadzającymi się na ich sierści. Wśród najczęstszych chorób wywoływanych przez dym u zwierząt są nowotwory nosa, płuc, jamy ustnej, chłoniaki, a także podrażnienia dróg oddechowych, astma i rozedma płuc. Psy są bardziej narażone na nowotwory nosa i płuc, zwłaszcza te o krótszej kufie (np. boksery, bulldogi). Natomiast koty mają zwiększone ryzyko chłoniaków, zwłaszcza przez swoje nawyki pielęgnacyjne, podczas których połykają substancje toksyczne z sierści.

Nikotynowe zatrucia u zwierząt domowych mogą prowadzić do nadmiernego ślinienia, pobudzenia, drgawek, wymiotów, zaburzeń koordynacji. W skrajnych przypadkach do niewydolności oddechowej. Bezpośrednie zatrucie może wynikać z połknięcia niedopałka papierosa. Papieros zawiera od 4 do 8 mg nikotyny. Dawka toksyczna dla psa i kota wynosi około 1-2 mg/kg, a dawka śmiertelna wynosi około 10 mg/kg.

Szkodliwość dla psów i kotów:

Badania przeprowadzone przez Colorado State University wykazały, że psy mieszkające z palaczami mają większe ryzyko rozwoju nowotworów nosa. Szczególnie dotyczy to ras o długim nosie, takie jak owczarki niemieckie i retrievery. Z kolei psy o krótszym nosie są bardziej narażone na nowotwory płuc. Ponieważ szybciej inhalują drobne cząsteczki, które docierają do płuc.

Koty są szczególnie podatne na nowotwory jamy ustnej i chłoniaki. Badania z Tuft University wykazały, że koty żyjące z palaczami mają dwukrotnie większe ryzyko rozwoju chłoniaków, które w 75% przypadków prowadzą do śmierci w ciągu 12 miesięcy od diagnozy. Dłuższe narażenie na dym tytoniowy (ponad 5 lat) znacząco zwiększa ryzyko raka płaskonabłonkowego jamy ustnej. Koty są szczególnie wrażliwe na dym, ponieważ oprócz jego wdychania, podczas pielęgnacji usuwają substancje toksyczne z futra, które następnie trafiają do ich organizmu.

Badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Glasgow wykazały, że koty są najbardziej narażone na szkodliwe skutki dymu papierosowego. Badania te potwierdzają również, że zmniejszenie liczby papierosów palonych w domu do mniej niż 10 dziennie znacząco obniża poziom nikotyny w sierści zwierząt.

W przypadku gdy zauważysz u swojego zwierzęcia objawy opisane powyżej, skontaktuj się z kliniką! Sprwdz nasz Facebook

Padaczka idiopatyczna

Padaczka idiopatyczna to schorzenie neurologiczne, które stanowi jedno z najczęstszych zaburzeń układu nerwowego u psów, a choć rzadziej, występuje również u kotów. Jest to szczególny rodzaj epilepsji, w którym nie można jednoznacznie określić przyczyny ataków padaczkowych. Choroba ta nie wynika z urazu mózgu, guza czy infekcji, a jej patogeneza pozostaje tematem badań naukowych. Obecnie uważa się, że padaczka idiopatyczna ma z dużym prawdopodobieństwem podłoże genetyczne. To sugeruje możliwość jej dziedziczenia, zwłaszcza u ras predysponowanych.

Objawy padaczki idiopatycznej

Objawy padaczki u psów mogą przybierać różnorodne formy i różnić się intensywnością. Najbardziej charakterystyczne są nagłe, gwałtowne napady drgawek obejmujące całe ciało, które trwają od kilkudziesięciu sekund do kilku minut. Jednak nie wszystkie napady są tak dramatyczne – mogą również przybierać subtelniejszą formę, na przykład w postaci krótkotrwałych tików, „zawieszeń” czy drżenia poszczególnych mięśni. W takich przypadkach ataki są często mylone z innymi problemami zdrowotnymi lub przeoczane przez opiekunów.

U kotów objawy mogą być znacznie mniej spektakularne i trudniejsze do zidentyfikowania. Często napady ograniczają się do ślinotoku, chwilowych zaburzeń świadomości czy zmian w zachowaniu. To sprawia, że mogą być mylone z problemami stomatologicznymi lub infekcjami w jamie ustnej. W obu przypadkach, zarówno u psów, jak i kotów, napadom mogą towarzyszyć mimowolne oddanie moczu lub kału, a ataki mogą wystąpić o dowolnej porze dnia lub nocy.

Trudności diagnostyczne i badanie kliniczne

Bardzo ważne jest przeprowadzenie dokładnego badania neurologicznego, badań krwi i moczu oraz ewentualnie badań obrazowych. Badania można wykonać w naszej klinice u doktora Adama Zwolińskiego. Mimo że napady padaczkowe wydają się być charakterystyczne, diagnoza padaczki idiopatycznej bywa wyzwaniem dla lekarzy weterynarii. Objawy padaczkowe mogą wynikać z wielu innych schorzeń neurologicznych, takich jak zapalenie mózgu, zatrucia, zaburzenia metaboliczne czy guzy mózgu. Dlatego kluczowym elementem diagnozy jest szczegółowa analiza historii medycznej zwierzęcia oraz przeprowadzenie dokładnych badań diagnostycznych.

Diagnozowanie padaczki idiopatycznej wymaga wykluczenia innych potencjalnych przyczyn ataków, co oznacza konieczność wykonania badań neurologicznych, badań krwi, moczu, a także – w razie potrzeby – badań obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny (MRI) czy tomografia komputerowa (CT). Dopiero po wyeliminowaniu innych możliwych źródeł problemu można postawić diagnozę padaczki idiopatycznej.

Leczenie padaczki idiopatycznej

Leczenie padaczki idiopatycznej u psów opiera się głównie na stosowaniu leków przeciwpadaczkowych. Głównie takich jak fenobarbital, bromek potasu czy leki nowszej generacji, które mają na celu kontrolę napadów, zmniejszenie ich częstotliwości oraz intensywności.

Terapia jest zazwyczaj długotrwała, a niekiedy nawet dożywotnia. Koniecznością są regularne kontrole weterynaryjne w celu monitorowania stężenia leku we krwi oraz ewentualnego dostosowania dawki.

Leczenie farmakologiczne jest uzupełniane przez odpowiednie postępowanie w trakcie napadu, które ma na celu zminimalizowanie stresu i zapewnienie zwierzęciu bezpieczeństwa. W niektórych przypadkach lekarz weterynarii może zalecić dodatkowe terapie wspomagające. Suplementy lub diety wzbogacone w kwasy tłuszczowe omega-3, które mogą mieć działanie neuroprotekcyjne.

Postępowanie w trakcie napadów

Ważnym aspektem zarządzania padaczką jest odpowiednie postępowanie podczas ataków. W czasie napadu należy unikać prób przerywania drgawek czy poruszania zwierzęcia, o ile nie znajduje się ono w niebezpiecznej sytuacji (np. w pobliżu schodów). Po zakończeniu napadu zwierzę powinno mieć zapewnione spokojne miejsce, w którym może dojść do siebie. Warto odnotować czas trwania napadu, jego intensywność i wszelkie nietypowe zachowania, aby dostarczyć lekarzowi weterynarii jak najwięcej informacji.

Monitorowanie i pomoc weterynaryjna

Padaczka idiopatyczna to schorzenie przewlekłe, które może być trudne do kontrolowania, co podkreśla znaczenie stałej współpracy z lekarzem weterynarii. Regularne kontrole i badania pozwalają monitorować efekty leczenia oraz w razie potrzeby dostosować terapię do zmieniających się potrzeb pacjenta. Współpraca i wzajemne zaufanie między opiekunem a lekarzem weterynarii są kluczowe, aby zapewnić zwierzęciu jak najlepszą jakość życia.

Pomimo że padaczka idiopatyczna może wydawać się przytłaczająca, odpowiednio kontrolowana pozwala zwierzętom prowadzić pełne i szczęśliwe życie. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie objawów, ścisła współpraca z lekarzem weterynarii oraz przestrzeganie zaleceń terapeutycznych. Reagowanie na pierwsze symptomy choroby i odpowiednia opieka mogą znacząco poprawić komfort życia zwierzęcia i zminimalizować ryzyko powikłań.

chat-qui-boit-au-robinet-comportement.jpg.webp

CZY TWÓJ KOT PIJE WYSTARCZAJĄCO I W ODPOWIEDNI SPOSÓB?

Właściwe nawodnienie kotów domowych jest kluczowe dla ich zdrowia, zwłaszcza w kontekście zapobiegania i leczenia chorób układu moczowego. Czy Twój kot jest wystarczająco nawodniony? Sprzyja chorobom takim jak idiopatyczne zapalenie pęcherza i formowanie się kamieni moczowych (najczęściej struwitów i szczawianów). Wielu właścicieli kotów nie zdaje sobie sprawy, jak ważne jest zapewnienie im odpowiedniego poziomu nawodnienia. Brak dostatecznego spożycia wody może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

Rola nawodnienia w zapobieganiu kamieniom moczowym i zapaleniom pęcherza
Kamienie moczowe i idiopatyczne zapalenie pęcherza są jednymi z najczęstszych schorzeń dolnych dróg moczowych u kotów (FLUTD – Feline Lower Urinary Tract Disease). Do niedawna uważano, że kluczowym czynnikiem w ich powstawaniu było pH moczu. Obecnie jednak, dzięki postępom w weterynarii, wiemy, że głównym mechanizmem formowania kamieni jest zbyt wysoka koncentracja soli mineralnych, takich jak fosforany magnezu (struwity) lub szczawiany wapnia, które w warunkach nasycenia mogą tworzyć kryształy. Wysokie stężenie soli i niska częstotliwość oddawania moczu sprzyjają ich wytrącaniu się w postaci kamieni moczowych.

Odpowiednie nawodnienie kota odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu tym procesom. Większe spożycie wody prowadzi do częstszej mikcji (oddawania moczu) oraz rozcieńczenia moczu, co zmniejsza prawdopodobieństwo osiągnięcia stanu nasycenia soli mineralnych i formowania się kamieni. Mokra karma jest najbardziej efektywnym sposobem na zwiększenie nawodnienia kota. Ponieważ zawiera nawet do 80% wody, w porównaniu z suchą karmą, której zawartość wody wynosi około 10%. Badania pokazują, że wprowadzenie mokrej karmy znacząco zmniejsza liczbę nawrotów zapalenia pęcherza moczowego. W badaniach kontrolnym tylko 11% kotów żywionych mokrą karmą doświadczyło nawrotu choroby, w porównaniu z 39% kotów karmionych suchą karmą.

Wpływ częstej mikcji na zdrowie układu moczowego
Częstsze oddawanie moczu zmniejsza czas, w którym mocz zalega w pęcherzu, co jest istotne w kontekście zapobiegania tworzeniu się kamieni. Im dłużej mocz pozostaje w pęcherzu, tym większe ryzyko, że rozpuszczone w nim substancje będą się krystalizować. Wtedy tworząc jądra krystalizacji – pierwsze kroki do powstania kamieni. U kotów, które piją wystarczająco dużo wody, mocz jest bardziej rozcieńczony, co zmniejsza szansę na przekroczenie punktu nasycenia, w którym substancje mineralne przestają się rozpuszczać i zaczynają formować kryształy.

Znaczenie Ph moczu i suplementacja diety
Dla kotów, które nie chcą spożywać mokrej karmy, kluczowe jest wybieranie suchych karm, które są formułowane tak, aby utrzymywać odpowiednie pH moczu. Właściwe pH moczu, w zakresie od 6,0 do 6,5, pomaga zapobiegać formowaniu zarówno struwitów (które tworzą się w moczu alkalicznym), jak i szczawianów wapnia (które powstają w moczu kwaśnym). Wzbogacenie karmy w nienasycone kwasy tłuszczowe, takie jak kwasy omega-3 i omega-6, również może wspomóc zdrowie układu moczowego, redukując stan zapalny.

Metody zwiększania spożycia wody przez kota

Nawet jeśli kot nie chce spożywać mokrej karmy, istnieje kilka naukowo popartych sposobów, które mogą pomóc zwiększyć jego spożycie wody:

Podawanie mokrej karmy: Nawet stopniowe wprowadzenie mokrej karmy do diety może znacząco poprawić poziom nawodnienia.
Częstsze karmienie małymi porcjami: Podzielenie posiłków na mniejsze, częstsze porcje może stymulować koty do większego spożycia wody. Koty, żyjąc na wolności, spożywają wiele małych posiłków dziennie, co naturalnie zwiększa ich potrzeby wodne.
Oddzielne miski na jedzenie i wodę: Koty wolą pić wodę w innym miejscu niż jedzą, dlatego warto rozdzielić te dwa miejsca.
Duże i szerokie miski na wodę: Koty preferują miski o dużej powierzchni, które pozwalają im pić bez zanurzania głowy, co dla wielu kotów może być niekomfortowe. Miski z wąskimi krawędziami mogą ograniczać ilość wypijanej wody.
Fontanny wodne: Koty często są przyciągane przez płynącą wodę, więc fontanny wodne mogą być skutecznym sposobem na zachęcenie ich do częstszego picia.
Częste zmiany wody: Koty są bardzo wrażliwe na zapach i smak wody, a świeża woda jest przez nie preferowana. Regularne wymienianie wody w miskach zwiększa szansę, że kot będzie pił więcej.
Dodawanie bulionu do mokrej karmy: Domowy bulion (przygotowany bez soli i przypraw) może być doskonałym sposobem na dodatkowe nawodnienie kota. Zwłaszcza gdy bulion przygotowywany jest w postaci zamrożonych kostek, które można stopniowo rozmrażać.

Podsumowanie
Właściwe nawodnienie kota, zwłaszcza poprzez wprowadzenie mokrej karmy, ma fundamentalne znaczenie w profilaktyce i leczeniu chorób dolnych dróg moczowych. Dzięki odpowiedniemu poziomowi nawodnienia, możliwe jest zmniejszenie częstotliwości nawrotów idiopatycznego zapalenia pęcherza oraz ryzyka formowania się kamieni moczowych. Kluczowe jest również zrozumienie, że nawet małe zmiany. Takie jak częstsze podawanie mokrej karmy, stosowanie fontann wodnych czy zmiana na większe miski, mogą mieć znaczący wpływ na zdrowie kota i poprawę jego jakości życia.

W przypadku kiedy wystąpią problemy z oddawaniem moczu zapraszamy do kliniki

Sprawdź nasz Facebook

35552184_1741047722646679_5653044918591946752_n

Nadwaga u psów to poważny problem, który dotyczy coraz większej grupy naszych czworonożnych przyjaciół. Szacuje się, że nawet co trzeci pies może cierpieć z powodu otyłości lub nadwagi. Jest to zjawisko niepokojące, ponieważ nadmierna masa ciała może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych oraz znacząco obniża jakość i długość życia pupili. W tym artykule omówimy, czym może być spowodowana otyłość u psów, jakie są jej potencjalne skutki oraz podpowiemy, jak skutecznie odchudzić psa.

Nadwaga u psów – możliwe przyczyny zwiększonej wagi

Przyczyny nadwagi u psów zwykle są bardzo zróżnicowane. Najczęściej są kombinacją kilku czynników, takich jak predyspozycje genetyczne, nadwyżka kaloryczna oraz niski poziom aktywności fizycznej zwierzaka.

Dieta

Główną przyczyną nadwagi u psów jest za duża ilość spożywanych kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu oraz nieprawidłowo zbilansowane posiłki. Wiele psów otrzymuje zbyt obfite porcje jedzenia, bogate w tłuszcze i węglowodany. Prowadzi to do gromadzenia się nadmiaru tkanki tłuszczowej, która nie stanowi jedynie problemu estetycznego, ale ma istotny wpływ na zdrowie i komfort życia psa. W jej redukcji ważną rolę odgrywa również odpowiednia dawka ruchu. Psy, podobnie jak ludzie, potrzebują regularnej aktywności fizycznej, aby spalać nadprogramowe kalorie.

Sterylizacja, kastracja

Wyjątkową uwagę na odpowiednie porcje podawanej karmy powinni zwracać właściciele zwierzaków sterylizowanych lub kastrowanych. Po tym zabiegu możliwe jest spowolnienie metabolizmu psa, co przy mniejszej aktywności może prowadzić do przybierania na wadze. Warto wspomnieć, że mniejsze zapotrzebowanie kaloryczne mają także starsze psy, dlatego zaleca się ograniczenie wielkości ich posiłków.

Rasa

Niektóre rasy psów są bardziej predysponowane do tycia niż inne. Przykładem mogą być labradory i golden retrievery, husky, beagle, jamniki, buldogi angielskie, mopsy czy bassety, które mają naturalną skłonność do nadwagi.

Zaburzenia hormonalne

Za otyłość u psów odpowiedzialne mogą być również zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność tarczycy. W tym przypadku, nawet jeśli dieta i poziom aktywności fizycznej czworonoga nie uległ zmianie, może on niekontrolowanie przybrać na wadze.

Dlaczego otyłość u psów stanowi zagrożenie dla ich zdrowia?

Otyłość u psów może prowadzić do rozwoju bardzo poważnych chorób. Dodatkowe kilogramy obciążają serce czworonoga i narażają go na rozwój nadciśnienia tętniczego oraz problemów kardiologicznych. Co więcej, ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2. jest znacznie wyższe w przypadku otyłych psów. Cukrzyca to wymagający stałego leczenia, niebezpieczny stan, w którym organizm nie radzi sobie z prawidłowym regulowaniem poziomu cukru we krwi.

Nadmierna tkanka tłuszczowa może uciskać na narządy wewnętrzne, w tym płuca, co skutkuje problemami z oddychaniem, zwłaszcza podczas wysiłku fizycznego.
Nadprogramowe kilogramy mają także negatywny wpływ na stawy i prowadzą do zwyrodnień, bólu oraz ograniczenia mobilności psa.

Dlaczego jeszcze właściciele psów powinni kontrolować ich wagę? Badania wykazują, że otyły pies może żyć średnio o 2 lata krócej niż pies o prawidłowej masie ciała. Dlatego jeśli zależy nam na długim życiu naszego zwierzaka, nie możemy dopuszczać do jego utycia.

Otyły pies – jak skutecznie odchudzić psa?

Otyłość u psów to stan, z którym należy walczyć. Odchudzanie psa warto zacząć od wizyty u weterynarza, który oceni ogólną kondycję i zdrowie pupila oraz doradzi, jakie metody zwalczania dodatkowych kilogramów można wdrożyć. Odchudzanie jest procesem, w którym kluczowa jest konsekwencja i cierpliwość, ponieważ pierwsze efekty nie pojawią się od razu.

Zazwyczaj podstawowym sposobem na odchudzanie psa jest zmiana jego diety. Ważne, aby wybrać karmę o obniżonej kaloryczności, ale bogatą w białko, witaminy i minerały. Dieta powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb psa i uwzględniać jego wiek, rasę, aktywność fizyczną oraz stan zdrowia. Znaczenie ma także regularność posiłków. Najlepiej, aby karma była podawana o stałych porach, aby pomagać regulować metabolizm i zapobiegać nadmiernemu gromadzeniu się tłuszczu. Niewskazane jest także częstowanie psa przysmakami między posiłkami.

W parze z dobrze zbilansowaną pod względem odżywczym i kalorycznym dietą, powinna iść także odpowiednia dawka ruchu. Regularna aktywność fizyczna jest bowiem kluczowa w procesie utraty wagi. Rodzaj i intensywność ćwiczeń należy dostosować do możliwości psa. Na początek mogą to być dłuższe spacery, a z czasem bardziej wymagające formy aktywności – bieganie, pływanie czy zabawy z piłką.

Aby kontrolować postępy, dobrze jest prowadzić dziennik i systematycznie notować wagę psa. Jeżeli odchudzanie psa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, warto skonsultować się z weterynarzem w celu lepszego dostosowania planu. Może zalecić specjalistyczną karmę, suplementy diety lub leki wspomagające utratę wagi.

Nadwaga u psów – jak skutecznie odchudzić psa? Podsumowanie

Nadwaga u psów to poważny problem zdrowotny, który nie tylko obniża jakość życia zwierzęcia, ale także może skrócić jego długość. Przyczyny nadwagi są różnorodne i często wynikają z niewłaściwej diety oraz braku aktywności fizycznej. Edukowanie właścicieli psów na temat zagrożeń związanych z nadmierną masą ciała pozwala na podejmowanie odpowiednich kroków, aby zapobiec przykrym konsekwencjom tego stanu.

Odpowiedź na pytanie, jak skutecznie odchudzić psa, jest dość złożona. Odchudzanie psa powinno być przeprowadzane stopniowo i pod nadzorem weterynarza, aby zapewnić jego bezpieczeństwo i efektywność. Zmiana diety, regularna aktywność fizyczna oraz monitorowanie postępów to kluczowe elementy. Warto pamiętać, że zdrowy pies to szczęśliwy pies, a odpowiednia masa ciała jest jednym z fundamentów jego dobrego samopoczucia i długiego życia.

Sterylizacja i kastracja psów i kotów: Zalety i Wady

Sterylizacja i kastracja psów i kotów to często poruszane tematy zarówno wśród właścicieli zwierząt. Jest to tez ważny temat w kampaniach społecznych oraz organizacjach prozwierzęcych. Procedury chirurgiczne usunięcia gonad mają na celu zapobieganie rozmnażaniu się zwierząt i przynoszą wiele korzyści zdrowotnych, społecznych oraz środowiskowych. Warto jednak zrozumieć, jakie są konkretne zalety i potencjalne wady tych zabiegów, aby podjąć świadomą decyzję dotyczącą swojego pupila.

Sterylizacja i kastracja to kluczowe zabiegi dla zdrowia i dobrostanu zwierząt domowych. Dzięki nim nie tylko zapobiegamy chorobom, ale także przyczyniamy się do kontroli populacji zwierząt. Decyzja o sterylizacji lub kastracji to krok w stronę odpowiedzialnego zarządzania zwierzętami domowymi i dbania o ich przyszłość.

Czym jest sterylizacja i kastracja?

W codziennym języku sterylizacja stała się popularnym terminem opisującym zabieg kastracji u samic. Jest to prostszy i bardziej neutralny termin, który nie wzbudza tak silnych emocji jak „kastracja”. Kastracja dotyczy samców i polega na usunięciu jąder, podczas gdy kastracja (sterylizacja) samic obejmuje usunięcie jajników (czasami również macicy). Obie procedury są wykonywane przez doświadczonych lekarzy weterynarii i są uważane za bezpieczne. Naukowo mówimy o usunięciu gonad obu płci (castratio).

Samce: Kastracja to zabieg chirurgiczny polegający na usunięciu jąder (orchidektomia). Proces ten eliminuje zdolność do produkcji plemników i hormonów, takich jak testosteron.
Samice: W kontekście samic, kastracja może odnosić się do usunięcia jajników (owariektomia) lub zarówno jajników, jak i macicy (owariohisterektomia).

Dlaczego warto sterylizować i kastrować zwierzęta?

1. Zapobieganie chorobom układu rozrodczego

Sterylizacja i kastracja eliminują ryzyko chorób układu rozrodczego. U samic zapobiegają infekcjom macicy oraz nowotworom jajników, a u samców zmniejszają ryzyko rozwoju problemów z prostatą i nowotworów jąder.

2. Redukcja zachowań agresywnych

Niekastrowane samce często wykazują agresywne, terytorialne zachowania. Kastracja pomaga zredukować te zachowania, co sprawia, że zwierzęta stają się bardziej towarzyskie i łatwiejsze w obsłudze.

3. Kontrola zachowań seksualnych

Sterylizacja i kastracja pomagają kontrolować zachowania seksualne zwierząt, takie jak ucieczki w poszukiwaniu partnera. Dzięki temu zmniejsza się ryzyko wypadków oraz niebezpiecznych spotkań z innymi zwierzętami.

4. Kontrola populacji zwierząt

Sterylizacja i kastracja są kluczowe w kontrolowaniu populacji zwierząt domowych. Przeludnienie zwierząt prowadzi do ich porzucania oraz przepełnienia schronisk. Poprzez zmniejszenie zdolności rozrodczej zwierząt, przyczyniamy się do zapobiegania temu problemowi.

Kiedy przeprowadzać sterylizację i kastrację?

Zabiegi te najlepiej przeprowadzać, gdy zwierzęta są jeszcze młode, co pozwala maksymalnie wykorzystać ich korzyści zdrowotne. Zwykle zaleca się wykonanie zabiegu przed osiągnięciem dojrzałości płciowej, ale ostateczną decyzję powinno się podjąć po konsultacji z weterynarzem, który uwzględni specyficzne potrzeby danego zwierzęcia.

Statystyki dotyczące ryzyka rozwinięcia się nowotworu gruczołu mlekowego u samic psów i kotów różnią się znacząco w zależności od tego, czy zostały one wysterylizowane, a jeśli tak, to kiedy.

Psy

Samice niewysterylizowane: U samic psów, które nie zostały wysterylizowane, ryzyko rozwoju nowotworów gruczołu mlekowego wynosi od 25% do 50%. Jest to jeden z najczęściej występujących nowotworów u psów.
Samice wysterylizowane przed pierwszą cieczką: Ryzyko rozwoju nowotworu gruczołu mlekowego jest drastycznie zmniejszone, nawet do mniej niż 0,5%. Sterylizacja przed pierwszą cieczką niemal całkowicie eliminuje to ryzyko.
Samice wysterylizowane po pierwszej cieczce, ale przed drugą: Ryzyko wzrasta, ale nadal jest znacznie niższe niż u samic niewysterylizowanych. Szacuje się, że wynosi około 8%.
Samice wysterylizowane po drugiej cieczce: Ryzyko jest jeszcze wyższe, ale nadal mniejsze niż u samic niewysterylizowanych. Wynosi około 25%.

Koty

Samice niewysterylizowane: U samic kotów ryzyko rozwinięcia nowotworów gruczołu mlekowego jest mniejsze niż u psów, ale nadal znaczące. Około 90% nowotworów gruczołu mlekowego u kotów to zmiany złośliwe.
Samice wysterylizowane przed pierwszą rują: Ryzyko rozwinięcia nowotworu jest zredukowane nawet o 90% w porównaniu do kotek niewysterylizowanych.
Samice wysterylizowane po pierwszej rui: Ryzyko wzrasta, ale jest nadal znacznie niższe niż u kotek niewysterylizowanych.
Samice wysterylizowane w późniejszym życiu: Ryzyko jest wyraźnie wyższe, ale nie osiąga poziomu ryzyka u kotek, które nigdy nie były sterylizowane.

Mity i fakty na temat sterylizacji i kastracji

1. „Zwierzęta muszą przynajmniej raz urodzić”

Nie ma naukowych dowodów na to, że samice muszą przejść przez ciążę dla swojego zdrowia. Wręcz przeciwnie, sterylizacja przed pierwszą rują znacznie zmniejsza ryzyko nowotworów.

2. „Zabieg jest bolesny i ryzykowny”

Sterylizacja i kastracja to rutynowe zabiegi, które są bezpieczne i nieinwazyjne. Dzięki nowoczesnym technikom chirurgicznym oraz anestezjologicznej i opiece pooperacyjnej, zwierzęta szybko wracają do zdrowia.

3. „Zwierzę po zabiegu stanie się otyłe”

Zmiany hormonalne po zabiegu mogą wpływać na metabolizm, jednak odpowiednia dieta i aktywność fizyczna pomagają utrzymać prawidłową wagę zwierzęcia.

Porady dla właścicieli zwierząt

Jeśli rozważasz sterylizację lub kastrację swojego zwierzęcia, skonsultuj się z nasza kliniką i umów wizytę u lekarza weterynarii. Pomożemy określić najlepszy moment na zabieg oraz doradzimy w kwestii opieki przedoperacyjnej i pooperacyjnej. Właściwe podejście do tych kwestii zapewni Twojemu pupilowi długie i zdrowe życie.

Zabiegi wykonujemy w znieczuleniu wziewnym!

TPLO – Operacja więzadła krzyżowego

Zabieg TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy) to operacja na tylnej kończynie, która pomaga psom z zerwanym więzadłem krzyżowym przednim CCL (cranial cruciate ligament) wrócić do zdrowia. Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego CCL (u ludzi: ACL – anterior cruciate ligament ) zdarza się często podczas nagłych ruchów, takich jak gwałtowne zatrzymanie, skręt czy skok. Może do tego dojść podczas intensywnej aktywności fizycznej lub zabawy, szczególnie u psów aktywnych. Starsze psy lub te z nadwagą są również bardziej narażone, ponieważ ich więzadła mogą być osłabione poprzez zużycie lub dodatkowe obciążenie. Nagły, nienaturalny ruch kolana prowadzi do zbyt dużego napięcia na więzadle, co skutkuje jego zerwaniem.

Oto kilka objawów, występujących, niezależnie od gatunku zwierzęcia, które właściciele mogą zauważyć u swoich pupili, gdy dojdzie do zerwania więzadła krzyżowego przedniego:

Kulawizna: Zwierzę zaczyna kuleć na jedną z kończyn, co jest najbardziej zauważalne podczas chodzenia lub biegu.
Unikanie ruchu: Zwierzę staje się mniej aktywne, unika biegania, skakania i wspinania się.
Obrzęk stawu: Staw kolanowy może być opuchnięty i bolesny przy dotyku, co może powodować dyskomfort u zwierzęcia.
Zmiana pozycji siedzenia: Zwierzę może siedzieć w nietypowy sposób, często z wyciągniętą do przodu bolącą kończyną.
Trudności z wstawaniem: Zwierzę może mieć trudności z wstawaniem, zwłaszcza po dłuższym odpoczynku lub śnie.
Zmniejszona aktywność: Ogólna niechęć do ruchu i zmniejszona aktywność fizyczna mogą być zauważalne.

W przypadku zaobserwowania któregoś z tych objawów, właściciele powinni jak najszybciej skonsultować się z lekarzem weterynarii. Wczesna diagnoza i leczenie mogą znacząco poprawić komfort i zdrowie zwierzęcia. W naszej klinice konsultacje ortopedyczne prowadzą specjaliści: dr Paulina Kot i dr Paweł Adam Mucha.

Techniki osteotomii korekcyjnej piszczeli są obecnie najbardziej rozpowszechnionymi i najczęściej stosowanymi technikami operacyjnymi, ponieważ umożliwiają szybszy powrót zwierzęcia do zdrowia, z powrotem do funkcjonalności pooperacyjnej, ocenianym jako dobry do doskonałego u ponad 90% operowanych psów, a także zmniejszają rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów w tej patologii. Zasada na której się opierają, polega na wykonaniu osteotomii korekcyjnej piszczeli w taki sposób, aby siły kompresji, które podczas chodzenia działają na więzadło krzyżowe przednie i nachylony plateau piszczeli, działały prostopadle do samego plateau piszczeli lub więzadła rzepki, czyniąc staw stabilnym i eliminując potrzebę „działania stabilizującego” więzadła krzyżowego przedniego.

Trzy najczęściej stosowane osteotomie korekcyjne to TPLO, CWO i TTA. wszystkie metody wykonujemy w naszej klinice!

TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy) została po raz pierwszy opisana przez Amerykanina Slocuma w 1993 roku i polega na radialnej osteotomii bliższej części piszczeli i jej rotacji. Taka rotacja zmienia kąt nachylenia plateau piszczeli, co sprawia, że siły kompresji podczas chodzenia działają prostopadle do samego plateau piszczeli, stabilizując w ten sposób staw.

Zabieg chirurgiczny naprawy zerwanego więzadła krzyżowego przedniego (CCL) u zwierząt metodą TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy) jest jedną z najczęściej stosowanych i najbardziej skutecznych technik.

Oto krok po kroku, jak przebiega ten zabieg:

Przygotowanie pacjenta:
- Pies poddawany jest premedykacji i znieczuleniu regionalnemu, a następnie wprowadzany jest w znieczulenie ogólne.
- Wykonywane są ewentualne dodatkowe badania RTG z pomiarami.
- Pole operacyjne jest dokładnie ogolone, umyte i odkażone.
- Monitorowane są funkcje życiowe pacjenta, prowadzona jest płynoterapia.
Dostęp do stawu kolanowego:
- Wykonujemy cięcie na przednio-przyśrodkowej stronie kolana, aby uzyskać dostęp do stawu kolanowego.
- Tkanki miękkie są delikatnie odseparowane, aby uwidocznić kość piszczelową.
Osteotomia kości piszczelowej:
- Wykonujemy cięcie kości piszczelowej za pomocą specjalnej piły – osteotomu. Cięcie to ma na celu zmianę kąta nachylenia plateau piszczeli.
- Używa się specjalnego prowadnika, aby zapewnić precyzyjność cięcia.
Obrót fragmentu kości:
- Fragment kości piszczelowej zostaje obrócony w taki sposób, aby zmienić kąt nachylenia plateau piszczelowego. Ta zmiana redukuje siły działające na uszkodzone więzadło krzyżowe przednie, co stabilizuje staw kolanowy.
Stabilizacja za pomocą płyty i śrub:
- Obrócony fragment kości jest stabilizowany za pomocą specjalnej tytanowej płyty i śrub, które są mocowane do kości piszczelowej.
- Płyta i śruby zapewniają stabilność kości podczas procesu gojenia.
Zamknięcie rany:
- Chirurg sprawdza, czy płyta i śruby są prawidłowo umiejscowione i czy staw kolanowy jest stabilny.
- Następnie tkanki miękkie są zszywane warstwami, a na końcu zakłada się szwy na skórę.
Pooperacyjna opieka i rehabilitacja:
- Zwierzę jest monitorowane, aż się wybudzi z narkozy przez naszego anestezjologa.
- Otrzymuje odpowiednie leki przeciwbólowe i przeciwzapalne.
- Najczęściej zwierzę pozostaje na jedną lub dwie doby w szpitalu do czasu, aż minie obrzęk i ból pooperacyjny.
- W szpitalu podawane są leki znieczulające miejscowe do blokady przeciwbólowej operowanego obszaru lub silne narkotyczne leki przeciwbólowe, które nie mogą być zastosowane w domu.
- Ważna jest rehabilitacja, która może obejmować kontrolowane ćwiczenia, fizjoterapię i regularne wizyty kontrolne u lekarza weterynarii.

TPLO jest techniką, która znacząco poprawia funkcjonalność stawu kolanowego po zerwaniu więzadła krzyżowego przedniego, zmniejszając ból i przywracając sprawność ruchową. Należy zaznaczyć, że jest to obecnie pierwsza metoda z wyboru leczenia zerwanego więzadła krzyżowego u zwierząt.

Często zadawane pytania:

Czy operacja CCL musi być wykonana natychmiast, czy mogę poczekać?

Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (CCL) nie wymagają natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Jednak kolano jest niestabilne i piszczel przesuwa się do przodu za każdym razem, gdy Twój zwierzak obciąża zranioną nogę – jest to bardzo bolesne dla zwierzęcia. Te niestabilne ruchy powodują oczywiście stan zapalny i dalsze uszkodzenia wewnętrznych struktur stawu kolanowego. Chirurgiczna stabilizacja kolana przywraca staw do bardziej normalnego stanu, zatrzymuje dalsze uszkodzenia i pozwala na gojenie się zapalonych tkanek. Warto pamiętać, że badania wykazują, iż wcześniejsza operacja skutkuje szybszym i pełniejszym powrotem do zdrowia i lepszą jakością życia zwierzęcia.

Ile kosztuje operacja TPLO?

Koszt operacji TPLO zależy od kilku czynników, takich jak wielkość psa, pracy techników, lekarzy weterynarii i stopnia uszkodzenia stawu kolanowego. Zazwyczaj mieści się między 4500 a 6000 złotych. Cena obejmuje nie tylko samą operację, ale także dodatkowe zdjęcia rentgenowskie bezpośrednio przed i po operacji, znieczulenie w trakcie zabiegu oraz leki pooperacyjne. Dodatkowe koszty mogą obejmować: hospitalizację, wizyty kontrolne, kontrolne zdjęcia RTG oraz fizjoterapię po operacji.

Jak rozpoznać, czy mój pies wymaga operacji TPLO?

Decyzja o konieczności operacji TPLO opiera się na dokładnym badaniu przeprowadzonym przez weterynarza. Typowe objawy wskazujące na potrzebę operacji to przewlekła kulawizna, trudności w wstawaniu lub chodzeniu oraz niestabilność stawu kolanowego obserwowana podczas badania fizykalnego.

Czy są jakieś wymagania przedoperacyjne przed zabiegiem TPLO?

Tak. Przed operacją TPLO lekarz weterynarii zleci wykonanie zdjęcia rentgenowskiego i pełne badania krwi, aby upewnić się, że pies nie ma problemów zdrowotnych, które mogłyby wpłynąć na przebieg zabiegu. Zdjęcie rentgenowskie kolana jest potrzebne do dokładnej diagnozy uszkodzenia i oceny nachylenia plateau piszczeli. Badania krwi ocenią ogólny stan zdrowia zwierzęcia i pozwolą na dobór metody znieczulenia miejscowego i ogólnego. Może być także konieczne wykonanie echa serca, jeżeli są ku temu wskazania.

Jak długo trwa operacja TPLO?

Przed samą operacją weterynarz – anestezjolog podaje ogólne znieczulenie, a technicy weterynarii przygotowują nogę pacjenta, co zajmuje około godziny, w zależności od wielkości psa. Sama operacja trwa zazwyczaj od 45 minut do jednej godziny.

Jakie są potencjalne ryzyka i komplikacje związane z operacją TPLO?

Jak każda operacja, TPLO niesie pewne ryzyko. Chociaż uważana jest za bezpieczną, potencjalne komplikacje obejmują infekcje, niewydolność implantu, opóźnione gojenie i w rzadkich przypadkach uszkodzenie nerwów. Ryzyko jest minimalne, gdy zabieg przeprowadza doświadczony chirurg. Warto omówić wszelkie obawy z lekarzem weterynarii przed operacją, aby zminimalizować ryzyko.

Jakie są długoterminowe efekty operacji TPLO?

Długoterminowe wyniki są zazwyczaj pozytywne, a psy wracają do normalnej lub prawie normalnej funkcji po operacji TPLO. Po pomyślnym okresie rekonwalescencji psy odzyskują zdolność do biegania, zabawy i aktywności fizycznej. Jednak pewne czynniki, takie jak istniejące wcześniej schorzenia stawów lub artretyzm, mogą wpływać na długoterminową prognozę i ogólną jakość życia psa.

Jak długo mój pupil będzie kulał po operacji CCL?

Rekonwalescencja po operacji CCL, niezależnie od metody naprawy, jest stopniowym procesem rehabilitacyjnym. Zwierzęta mogą oczekiwać poprawy w ciągu kilku miesięcy. Większość psów zacznie stawiać łapę na ziemi po dwóch tygodniach, a po 6-8 tygodniach będą zaczynały obciążać operowaną kończynę podczas chodzenia. Należy pamiętać, że jest to uraz ortopedyczny i operacja, więc należy spodziewać się pewnego stopnia kulawizny przez pierwsze dwa miesiące, aż stan zapalny tkanek i stawu ustąpi.

Jak długo potrwa, zanim mój pies będzie chodził normalnie po operacji TPLO?

Większości zwierząt zajmuje około ośmiu tygodni, aby kość się zrosła, a niektórym nawet 12-14 tygodni. Ważne jest, aby przez pierwsze osiem tygodni unikać jakiejkolwiek aktywności bez smyczy lub ćwiczeń, dopóki kość się w pełni nie zagoi. Zalecamy krótkie, kontrolowane spacery na smyczy dwa tygodnie po operacji TPLO, początkowo kilka razy dziennie po 5-10 minut, a następnie stopniowe wydłużanie spacerów w miarę ustępowania stanu zapalnego i poprawy.

Psy, które się duszą.

Są psy, które się duszą, zabójcze są dla nich upały. To wiele ras, bardzo popularnych i chętnie kupowanych. Często też bardzo drogich. Nie wszyscy jednak wiedzą, że psy te mogą mieć poważne kłopoty ze zdrowiem. Czy ich hodowla powinna być zakazana?

czytaj więcej w wywiadzie onetu z doktorem Pawłem Adamem Mucha:

KLIKNIJ TUTAJ

Dermatofitoza (grzybica) u psów i kotów: Przyczyny, objawy i leczenie

Dermatofitoza, znana również jako grzybica, to poważna i powszechna infekcja skóry wywołana przez grzyby z grupy dermatofitów. Ta zakaźna choroba dotyka zarówno psy, jak i koty, prowadząc do licznych problemów zdrowotnych i dyskomfortu u zwierząt. Zrozumienie przyczyn, objawów i metod leczenia dermatofitozy jest kluczowe dla skutecznego zarządzania tą chorobą.

Zakażenie i czynniki predysponujące

W Polsce na dermatofitozę choruje około 4% psów i 11% kotów. Zakażenie najczęściej następuje poprzez bezpośredni kontakt z chorymi zwierzętami lub przez skażone przedmioty, takie jak szczotki, koce czy legowiska. Ważnym czynnikiem sprzyjającym infekcji są mikrourazy skóry oraz choroby związane ze spadkiem odporności, które predysponują do zakażenia dermatofitami. Przypuszcza się, że upośledzona odporność organizmu oraz nadwrażliwość na alergeny dermatofitów mogą mieć wpływ na rozwój grzybicy.

Grzyby przenikają poza mieszki włosowe do otaczających tkanek, co prowadzi do powstania reakcji immunologicznej. Uważa się, że przyczyną tego typu reakcji mogą być genetyczne zaburzenia immunologiczne. Według dostępnej literatury, niektóre rasy psów są bardziej podatne na rozwój grzybicy, w tym Yorkshire terriery, labradory, foksteriery, Jack Russell terriery, beagle, owczarki niemieckie, niemieckie teriery myśliwskie oraz wyżły niemieckie krótkowłose.

Dermatofitoza jest wywoływana przez około 40 gatunków grzybów, z czego najistotniejsze klinicznie są dermatofity zoofilne, czyli te, które najczęściej występują u zwierząt. Największy odsetek przypadków grzybic skóry (około 70%) jest wywoływany przez Microsporum canis, podczas gdy M. gypseum odpowiada za 20% przypadków, a Trichophyton mentagrophytes za 10%.

Objawy dermatofitozy

Objawy dermatofitozy u kotów i psów mogą być różnorodne i zależą od wielu czynników, w tym od stanu zdrowia zwierzęcia i jego układu odpornościowego. Typowe objawy obejmują:

Okrągłe obszary łysienia: Regularne, łysiejące plamy, często łuszczące się, są jednym z najbardziej charakterystycznych objawów grzybicy.
Pierścieniowate zmiany: Zmiany skórne przybierają formę pierścieni, z zaczerwienionymi obrzeżami, co jest klasycznym objawem dermatofitozy.
Zakażenie pazurów: Dermatofity mogą zakażać również pazury, powodując ich deformacje i problemy z wzrostem.
Postać krostkowa: Objawia się obecnością krostek, przypominając pęcherzycę liściastą.
Postać guzowata: Rzadsza postać, objawiająca się jako guzy i guzki na skórze.
Prosówkowe zapalenie skóry: Widoczne zaczerwienienie, grudki i obszary łysienia na grzbiecie zwierzęcia.
Pokrzywka barwnikowa: Częściej występująca u kotów bezwłosych, manifestująca się plamami rumieniowymi i barwnikowymi na ciele.
Zespół eozynofilowy: Może objawiać się jako ziarniniak liniowy, wrzód eozynofilowy lub płytka eozynofilowa.

Ważne jest, aby zauważyć te symptomy i skonsultować się z weterynarzem w celu właściwej diagnozy i leczenia. Dermatofitoza może mieć poważne konsekwencje zdrowotne, jeśli nie zostanie odpowiednio leczona.

Leczenie dermatofitozy

Leczenie grzybicy u kotów i psów obejmuje zarówno leki doustne, jak i preparaty stosowane bezpośrednio na skórę:

Leki doustne: Tabletki lub syropy, takie jak itrakonazol, terbinafina czy ketokonazol, które działają wewnątrz organizmu zwierzęcia, pomagając zatrzymać rozwój grzybów. Te leki są często przepisywane przez weterynarza i wymagają regularnego podawania.
Leki na skórę: Preparaty stosowane bezpośrednio na dotknięte obszary skóry, takie jak specjalne roztwory czy szampony. Płukanie skóry specjalnym roztworem (np. cieczą kalifornijską) lub używanie specjalistycznych szamponów może pomóc złagodzić swędzenie i zmniejszyć bakteryjne obciążenie skóry.

Regularne konsultacje z weterynarzem są kluczowe dla skutecznego leczenia dermatofitozy. Terapia może być długotrwała, więc cierpliwość i konsekwencja są niezbędne dla osiągnięcia sukcesu.

Konsultacje dermatologiczne w naszej klinice

W naszej klinice pracują doświadczeni lekarze weterynarii specjalizujący się w dermatologii:

Dr Aleksandra Kowalczyk

Zapraszamy na konsultacje, aby zapewnić Twojemu zwierzęciu właściwą diagnozę i skuteczne leczenie dermatofitozy. Nasz zespół oferuje profesjonalną opiekę i indywidualne podejście do każdego pacjenta, co zapewnia najlepsze wyniki terapii. Skontaktuj się z nami, aby umówić wizytę i zadbać o zdrowie swojego pupila.

Proces narkozy w naszej klinice

Narkoza wziewna w odgrywa niezwykle istotną rolę w zapewnieniu zwierzętom bezpiecznego i skutecznego przebiegu zabiegów.

Proces ten pozwala na kontrolowaną i przewidywalną utratę świadomości oraz znieczulenie, co umożliwia przeprowadzenie różnorodnych procedur, od rutynowych zabiegów, takich jak zabiegi stomatologiczne czy sterylizacja, po bardziej zaawansowane operacje chirurgiczne czy diagnostyczne.

Kontrolowana i Przewidywalna Utrata Świadomości

Narkoza pozwala na kontrolowaną i przewidywalną utratę świadomości oraz znieczulenie, co umożliwia przeprowadzenie różnorodnych procedur. Od rutynowych zabiegów, takich jak stomatologiczne czy sterylizacja, po bardziej zaawansowane operacje chirurgiczne czy diagnostyczne.

Ocena Stanu Zdrowia Zwierzęcia

Początek znieczulenia wiąże się z oceną stanu zdrowia zwierzęcia przez lekarza weterynarii. Obejmuje to kompleksowe badanie kliniczne oraz analizę historii zdrowia, co pozwala na indywidualne dostosowanie procedury narkozy do potrzeb pacjenta. Weterynarz uwzględnia rodzaj i zakres planowanej operacji oraz ewentualne czynniki ryzyka, takie jak wiek i stan zdrowia zwierzęcia.

Metody Podawania Leków Anestetycznych

Proces narkozy może obejmować różne metody podawania leków anestetycznych. Najczęściej stosowane metody to:

Narkoza wziewna: Zwierzę wdycha specjalne gazy anestetyczne.
Narkoza dożylno-mięśniowa: Leki są podawane bezpośrednio dożylnie lub domięśniowo.

Wybór metody zależy od rodzaju i czasu trwania operacji, stanu zdrowia pacjenta oraz dostępności odpowiedniego sprzętu i personelu weterynaryjnego.

Monitorowanie i Opieka

Podczas całego procesu narkozy wziewnej w naszej klinice, zwierzę pozostaje pod stałą opieką doświadczonego zespołu weterynaryjnego, który monitoruje jego parametry życiowe oraz reakcje na leki anestetyczne. Dysponujemy zaawansowanym sprzętem monitorującym, który umożliwia ciągłą kontrolę stanu zwierzęcia. Lekarz weterynarii podejmuje środki ostrożności, aby zminimalizować ryzyko powikłań, dostosowując dawki leków i monitorując reakcje zwierzęcia na narkozę.

Skutki Uboczne i Opieka Pooperacyjna

Skutki uboczne narkozy wziewnej mogą obejmować nudności, senność, zaburzenia równowagi czy inne objawy. Jednak większość zwierząt powraca do pełnej sprawności w stosunkowo krótkim czasie po wybudzeniu, pod warunkiem odpowiedniej opieki i rehabilitacji pooperacyjnej.

Zaufanie i Bezpieczeństwo

Dla opiekunów zwierząt ważne jest zaufanie do lekarzy weterynarii i zespołu pracującego w klinice. Lekarze weterynarii podejmują wszelkie możliwe środki, aby zapewnić bezpieczeństwo i komfort zwierzęcia podczas procedur związanych z narkozą oraz informują opiekunów o zaleceniach dotyczących opieki pooperacyjnej. Dzięki narkozie wziewnej zwierzęta mogą otrzymywać skuteczną, przewidywalną i bezbolesną pomoc medyczną, co przyczynia się do ich zdrowia, dobrostanu oraz poprawy jakości życia.

Jak przebiega znieczulenie ogólne?

Zanim przystąpi się do samej procedury, konieczna jest staranna ocena stanu zdrowia pacjenta przez weterynarza anestezjologa. Podczas tej oceny zbiera się wywiad medyczny, uwzględniający także ewentualne alergie zwierzęcia. Ustala się też jakim gazem będzie znieczulane zwierzę. Prowadzimy znieczulenie na najlepszych anestetykach, w tym na desfluranie.

W trakcie całego procesu zwierzę pozostaje pod ciągłym nadzorem, korzystając z zaawansowanego sprzętu monitorującego. Elektrody EKG, pulsoksymetr oraz mankiet do pomiaru ciśnienia tętniczego krwi umożliwiają precyzyjne śledzenie jego parametrów życiowych. Przed samym znieczuleniem zwierzę może otrzymać przez kilka minut 100-procentowy tlen poprzez maskę, co stanowi dodatkową rezerwę tlenu w razie ewentualnych trudności podczas intubacji. Cały ten proces ma na celu zapewnienie bezpiecznego i skutecznego przebiegu znieczulenia oraz minimalizację ryzyka powikłań.

Wprowadzenie w znieczulenie

Weterynarz anestezjolog, zwykle za pomocą kaniuli dożylnie lub poprzez inhalację, aplikuje zwierzęciu leki znieczulające. Te specjalne substancje wpływają na centralny układ nerwowy, prowadząc do szybkiego wprowadzenia zwierzęcia w stan nieświadomości i braku wrażliwości na ból. W większości operacji zwierzęta są intubowane. Procedura ta polega na włożeniu rurki intubacyjnej przez gardło zwierzęcia do tchawicy, umożliwiając mechaniczne wspomaganie oddychania podczas znieczulenia.

Podtrzymywanie narkozy

Podczas podtrzymywania znieczulenia ogólnego, zwierzę jest stale monitorowane pod kątem kluczowych parametrów życiowych, takich jak ciśnienie krwi, tętno, poziom tlenu we krwi, aktywność serca oraz stężenie dwutlenku węgla i środka anestetycznego (sewofluranu, izofluranu, desfluranu), a także temperaturę ciała. Dodatkowo, weterynarz anestezjolog stale dostarcza zwierzęciu odpowiednie leki znieczulające, które utrzymują je w stanie nieświadomości. Monitoruje on również poziom znieczulenia i reguluje dawkę leków, aby zapewnić odpowiedni stopień znieczulenia. Często korzysta z urządzeń monitorujących EEG lub monitorów indeksu głębokości znieczulenia, które pomagają ocenić poziom zanurzenia w narkozie.

Podczas znieczulenia zwierzę może być podłączone do respiratora, który wspomaga oddychanie. Weterynarz kontroluje i dostosowuje parametry wentylacji, aby zapewnić właściwy poziom tlenu i dwutlenku węgla we krwi zwierzęcia. W celu zabezpieczenia zwierzęcia przed bólem, przed rozpoczęciem zabiegu, lekarz anestezjolog wykonuje znieczulenie regionalne / miejscowe nerwów, splotów nerwowych za pomocą specjalnego stymulatora nerwów i aparatu USG. Blokada regionalna pozwala na całkowite zniesienie czucia bólu z określonej okolicy ciała w czasie zabiegu i jeszcze po nim. Dzięki takim nowoczesnym metodom możliwe jest zmniejszenie ilości i dawek leków podawanych ogólnie, co przekłada się na mniejsze prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych.

Zwierzęta w czasie zabiegów dogrzewane są za pomocą specjalnych mat grzewczych, kocy oraz urządzeń emitujących ciepłe powietrze. Zwiększa to komfort pacjenta w okresie okołoznieczuleniowym.

Wyjście z narkozy

W końcowej fazie operacji stopniowo ogranicza się podawanie leków znieczulających dożylnie. Jednocześnie zmniejszaj się stężenie gazów znieczulających, aż do ich całkowitego zaprzestania. W tym czasie zwiększa się dopływ świeżego powietrza, a zwierzę poddawane jest kontroli oddechu przy użyciu 100% tlenu. Gdy zwierzę zaczyna samodzielnie oddychać, usuwa się wszelkie nadmiary wydzieliny z jamy ustnej i gardła, a także usuwa rurkę intubacyjną. Następnie zwierzę przenosi się do wybudzania i rekonwalescencji, gdzie nadzorowany jest jego stan, a także monitoruje się ewentualne powikłania pooperacyjne. W naszej klinice zapewniamy ciągłą opiekę anestezjologiczną, również w nocy, co umożliwia nam szybką reakcję na ewentualne komplikacje po zabiegu.

19366259_1355037684587409_7213174357393695399_n

Zerwane więzadło u psa to przypadłość, z powodu której do gabinetów weterynaryjnych zgłasza się wielu właścicieli. Co więcej, można ona dotyczyć także kotów. Niektóre pupile mają tendencję do występowania tego schorzenia, a ich opiekunowie powinni bacznie obserwować ich sposób chodzenia pod kątem wystąpienia kulawizny czy nieprawidłowości w poruszaniu się.

Newer Posts

Older Posts