Chwilkę...

IMG_7072-1200x1200.jpeg

28 listopada 2024 Leczenie

Żywienie kotów to nie tylko kwestia zapewnienia im pełnej miski – to klucz do jego zdrowia, dobrego samopoczucia i długiego życia. Koty, jako bezwzględni mięsożercy, mają specyficzne potrzeby dietetyczne, które wymagają staranności w doborze odpowiednich składników. 

Jeśli podejrzewasz, że twój kot zjadł któryś z wymienionych produktów w żywieniu kotów, zanotuj ilość spożytą przez zwierzę i skontaktuj się ze swoim lekarzem weterynarii!

Istnieje wiele produktów, które są całkowicie bezpieczne dla ludzi, ale mogą być niezwykle niebezpieczne, a nawet toksyczne dla kotów. Nieświadome podanie niewłaściwego jedzenia może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak zatrucia, uszkodzenia narządów wewnętrznych, a w skrajnych przypadkach – śmierć.

Poniżej przedstawiamy listę produktów, które nie powinny znaleźć się w diecie kota. Znajomość tych zasad pomoże uniknąć przypadkowych zatruć i zadbać o dobrostan waszych pupili. W przypadku podejrzenia, że kot spożył niebezpieczny produkt, kluczowe jest szybkie działanie: skontaktuj się z lekarzem weterynarii, podając szczegóły dotyczące spożytego produktu i jego ilości. Pamiętaj – profilaktyka i odpowiednia wiedza to najlepsza ochrona dla zdrowia twojego kota!

  1. Surowe mięso, ryby i jaja
    Surowe mięso, ryby i jaja mogą zawierać bakterie, takie jak Salmonella czy Escherichia coli, a także pasożyty powodujące zatrucia pokarmowe lub infestacje. Oczywiście nie dotyczy to produktów zakupionych w sklepach, gdzie mięso jest przebadane pod nadzorem lekarza weterynarii i dopuszczone do spożycia dla ludzi! (inaczej nie jedlibyśmy tatara)
  2. Tłuszcz (odcięty z mięsa)
    Nadmiar tłuszczu, zarówno gotowanego, jak i surowego, może prowadzić do zapalenia trzustki u kotów. Objawy obejmują ból brzucha, wymioty i biegunkę.
  3. Mleko i produkty mleczne
    Większość kotów nie posiada enzymu laktazy, potrzebnego do trawienia laktozy. Spożycie mleka lub produktów mlecznych może powodować biegunkę, problemy żołądkowe, utratę apetytu i alergie pokarmowe.
  4. Kości
    Gotowane kości tracą elastyczność i mogą się łamać, tworząc niebezpieczne odłamki, które mogą uszkodzić przewód pokarmowy kota, powodując wewnętrzne obrażenia.
  5. Alkohol
    Alkohol działa na koty tak samo jak na ludzi, ale jest dla nich znacznie bardziej toksyczny. Może powodować wymioty, biegunkę, zaburzenia koordynacji, trudności w oddychaniu, drgawki, śpiączkę, a nawet śmierć.
  6. Słone przekąski (chipsy, precle, itp.)
    Nadmiar soli może prowadzić do zatrucia sodem, objawiającego się wymiotami, biegunką, wysokim ciśnieniem krwi, depresją, drgawkami i niewydolnością serca.
  7. Awokado
    Roślina awokado, w tym liście, pestki, kora i owoce, zawiera persynę, substancję, która może powodować u kotów wymioty lub biegunkę.
  8. Kofeina (kawa, herbata, napoje energetyczne)
    Nawet mała ilość kofeiny może być śmiertelna dla kota. Objawy zatrucia obejmują niepokój, szybkie oddychanie, przyspieszone bicie serca, drżenia mięśni i drgawki.
  9. Czekolada
    Toksycznym składnikiem czekolady jest teobromina, obecna we wszystkich jej rodzajach. Spożycie czekolady może powodować wymioty, biegunkę, nadmierne pragnienie, a w dużych ilościach – zaburzenia rytmu serca, drgawki i śmierć.
  10. Cebula, czosnek, szczypiorek
    Zawierają toksyczny tiosiarczan, który uszkadza czerwone krwinki, prowadząc do anemii. Koty są szczególnie wrażliwe nawet na małe ilości tych produktów. Objawy obejmują wymioty, biegunkę, osłabienie i utratę apetytu.
  11. Winogrona i rodzynki
    Powodują niewydolność nerek u kotów. Nawet niewielka ilość może wywołać wymioty, letarg i uszkodzenie nerek.
  12. Pestki owoców (brzoskwinie, śliwki, morele, wiśnie, mango)
    Pestki mogą powodować blokadę jelit, a także zawierają cyjanek, który jest toksyczny dla kotów. Objawy zatrucia cyjankiem obejmują rozszerzone źrenice, trudności w oddychaniu, nadpobudliwość i szok.
  13. Orzechy makadamia
    Bardzo toksyczne dla zwierząt. Objawy zatrucia to osłabienie, wymioty, drgawki, gorączka i niewydolność nerek.
  14. Xylitol
    Słodzik obecny w gumach do żucia, cukierkach i niektórych produktach dietetycznych. Powoduje gwałtowny spadek poziomu cukru we krwi, letarg, wymioty, drgawki i niewydolność wątroby.
  15. Surowe ciasto drożdżowe
    Drożdże powodują fermentację w żołądku, co prowadzi do wzdęć, bólu brzucha i trudności w oddychaniu.
  16. Przyprawy, takie jak gałka muszkatołowa
    Może powodować drgawki, problemy z układem nerwowym lub śmierć.

Pamiętaj: Nigdy nie podawaj kotu produktów leczniczych przeznaczonych dla ludzi bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem weterynarii. Trzymaj wszystkie niebezpieczne substancje z dala od zasięgu zwierzęcia. Jeśli zauważysz niepokojące objawy, niezwłocznie skontaktuj się z weterynarzem.

Czytaj aktualności na Facebooku


prepuklina_miedzykregowa.jpg

27 listopada 2024 LeczenieSchorzenia

Przepuklina dysku międzykręgowego to choroba degeneracyjna, która dotyczy dysków międzykręgowych. Dysk międzykręgowy stanowi główny element łączący trzony kręgów. Składa się z dwóch części: wewnętrznej, zwanej jądrem miażdżystym, które ma konsystencję galaretowatą i może wchłaniać wodę, oraz zewnętrznej, zwanej pierścieniem włóknistym, zbudowanego z wiązek kolagenu o skośnym przebiegu, który jest bardzo wytrzymały.

Wraz z procesem starzenia jądro miażdżyste stopniowo przekształca się w tkankę włóknisto-chrzęstną, a w niektórych rasach psów, szczególnie w tych chondrodystroficznych, macierz jądra może ulegać degeneracji, odwadnianiu i mineralizacji, co ułatwia pęknięcie dysku.

Rodzaje przepukliny dysku

Hansen typ 1:

Prawdziwa ekstruzja jądra miażdżystego, pierścień włóknisty pęka powierzchownie, a część wewnętrzna, jądro miażdżyste, zostaje wypchnięta ku górze, uciskając rdzeń kręgowy. Tego typu uszkodzenie dysku występuje głównie u psów małych ras, takich jak jamnik, pudel miniaturowy, chihuahua, cocker spaniel, shih-tzu, beagle, pekinens.  Największe nasilenienie objawów jest między 3 a 6 rokiem życia. Ta patologia może zostać wykryta w badaniach radiologicznych, ponieważ z biegiem czasu dysk mineralizuje się, stając się widoczny na zdjęciu rentgenowskim.

Hansen typ 2:

Protruzja dysku, wzrasta zawartość włóknista, a dysk odkształca się bez całkowitego pęknięcia.

Podsumowując, obie części dysku mogą podlegać degeneracji. W przypadku ekstruzji jądra miażdżystego mówimy o przepuklinie typu Hansen 1, natomiast gdy dochodzi do protruzji lub ekstruzji pierścienia włóknistego, mówimy o przepuklinie typu Hansen 2.

Anatomia i lokalizacja przepukliny

Ważne jest, aby wiedzieć, że w odcinku szyjnym rdzeń kręgowy ma dużo miejsca, ponieważ odcinek szyjny jest najbardziej ruchomą częścią kręgosłupa, podczas gdy w odcinku piersiowym, który jest bardzo sztywny, rdzeń kręgowy zajmuje prawie całą przestrzeń kanału kręgowego. W odcinku lędźwiowym sytuacja jest pośrednia.

Z tego powodu minimalna ekstruzja może prowadzić do poważnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku piersiowym, ale nie wywoła żadnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku szyjnym, ponieważ w tym rejonie jest znacznie więcej miejsca, a niewielka ekstruzja może nie wywierać nacisku na rdzeń kręgowy. Z kolei w odcinku piersiowym nawet mała ilość materiału wypchniętego daje wyraźne objawy kliniczne.

W odcinku szyjnym materiał dysku wypadł wciąż pozostaje pokryty tkanką łączną, a to samo dotyczy odcinka lędźwiowego wzdłuż linii środkowej, dzięki obecności tzw. więzadła podłużnego grzbietowego.

W obrębie kręgów piersiowych (do około T10) dysk wzmocniony jest więzadłem międzyżebrowym, co wyjaśnia rzadkość przypadków przepukliny w tych segmentach.

Objawy

Choroba zazwyczaj rozwija się w sposób ostry, często w wyniku intensywnych obciążeń fizycznych. W niektórych przypadkach pojawia się subklinicznie lub przewlekle. Objawy mogą różnić się w zależności od ilości materiału dyskowego wypchniętego lub protrudowanego, prędkości tego procesu oraz lokalizacji przepukliny.

Przepuklina dysku może dotyczyć odcinka szyjnego, piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowo-krzyżowego.

Ekstruzja dysku w odcinku szyjnym (C1-C5) najczęściej powoduje ból szyi bez objawów neurologicznych. Psy dotknięte tą dolegliwością unikają ruchów głową i odczuwają ból podczas zmiany pozycji.

Rodzaje bólu:

  1. Ból dyskowy
  2. Ból oponowy (materiał wypchnięty wchodzi w kontakt z oponami mózgowymi, wywołując reakcję zapalną)
  3. Ból spowodowany uciskiem na nerwy rdzeniowe, szczególnie w przypadku, gdy przepuklina występuje bocznie, angażując otwór międzykręgowy, przez który wychodzi nerw rdzeniowy.

Ekstruzja dysku w odcinku piersiowo-lędźwiowym (T3-L3) jest bardzo bolesna, pies przyjmuje postawę „fałszywej kifozy”. Odczuwa ból przy ruchu lub podczas podnoszenia. W tym przypadku dochodzi do znacznego uszkodzenia rdzenia kręgowego. Początkowo tracona jest propriocepcja, potem zdolność wstawania i chodzenia, a także ruchy dobrowolne tylnych kończyn, kontrola pęcherza moczowego, aż do utraty zdolności odczuwania bólu głębokiego.

Problemy z chodem pojawiają się, gdy dotknięte są segmenty piersiowo-lędźwiowe. W przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego możliwe jest uszkodzenie wszystkich czterech kończyn.

Zależnie od stopnia zaawansowania przepukliny, problemy lokomocyjne mogą wynosić od lekkiej ataksji do całkowitej paraplegii lub tetraplegii.

Diagnoza

Wczesna i dokładna diagnoza jest kluczowa dla doboru najskuteczniejszej terapii, co daje lepsze wyniki leczenia.

Protokół diagnostyczny obejmuje:

Główne oznaki radiologiczne przepukliny dysku:

  • Zmniejszone przestrzenie międzykręgowe
  • Zmniejszone otwory międzykręgowe
  • Zwiększona radiopatyczność w przestrzeni międzykręgowej i w kanale rdzenia
  • Większa nakładająca się powierzchnia stawów kręgowych

Obraz rentgenowski pozwala na ocenę głównie elementów kostnych kręgosłupa. Mielografia jest najtańszą i dość dokładną metodą w stanach nagłych. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny umożliwiają obrazowanie rdzenia kręgowego oraz otaczających tkanek.

Leczenie

Leczenie przepukliny dyskowej może być zachowawcze lub chirurgiczne, w zależności od nasilenia objawów i wyników diagnostycznych.


cat-2762156_1280-1200x996.jpg

9 listopada 2024 Leczenie

Stres: przygotowanie kota do wizyty u weterynarza. Strach jest główną przyczyną problemów behawioralnych u kotów. Świadomość tego może pomóc uniknąć problemów związanych z wizytami u weterynarza.

Warto więc przyzwyczajać kota do wszelkich czynności, które będą związane z wizytą.

 

PRZYZWYCZAJANIE KOTA DO TRANSPORTERA

Przygotowanie kota do wizyty u weterynarza. Kotek powinien traktować transporter jak znajomy przedmiot, bezpieczne schronienie, małą norę. W tym celu należy trzymać transporter w domu otwarty, aby kot mógł go swobodnie badać i korzystać z niego, kiedy tylko chce. Aby zachęcić kota do korzystania z transportera, warto umieścić w środku jedzenie, smakołyki lub zabawki, powtarzając to codziennie. Warto również pokazać kotu, że transporter nie łączy się jedynie z wizytami u lekarza weterynarii. Można zabierać go w nim na krótkie spacery tak aby zapoznawał się też z dźwiękami świata zewnętrznego.

Dzięki temu każde wzięcie transportera do ręki nie będzie kojarzyć się kotu z wizytami u weterynarza. Dzień przed wizytą u weterynarza, można spryskać transporter syntetycznymi feromonami, które są łatwo dostępne na rynku. Różne typy transporterów sprawdzają się lepiej – te z dwoma otworami (górnym i przednim) lub z wyciąganą dolną częścią są szczególnie praktyczne, ponieważ weterynarz może zbadać kota, gdy ten pozostaje w dolnej części. Transportery można również przykryć kocem, co pomaga uspokoić kota i chroni go przed zimnymi podmuchami powietrza w zimie. Po każdej wizycie u weterynarza, transporter należy dokładnie umyć neutralnym detergentem i ciepłą wodą. wszystko po to by usunąć feromony stresu, które kot mógł wydzielić podczas stresujących sytuacji.

 

HAŁASY W SAMOCHODZIE

Najbezpieczniejszy sposób transportu kota to zawsze transporter. Zapewni mniej stresu! Nie każdy kot lubi podróżować samochodem, zwłaszcza jeśli nie był do tego przyzwyczajony od małego. Przyzwyczajanie kota do podróży samochodem powinno odbywać się stopniowo. Po zapoznaniu kota z transporterem możemy zacząć przyzwyczajać go do samochodu. Na początek, włóż kota w transporterze do samochodu, nie uruchamiając silnika, mówiąc do niego łagodnym głosem i oferując smakołyki lub zabawki. Po kilku takich sesjach można włączyć silnik, ale nie ruszać. Jeśli kot pozostanie spokojny, można stopniowo zwiększać długość jazdy. Pamiętajmy, że głaskanie zestresowanego kota tylko zwiększa jego emocje. Najlepiej więc ograniczyć się do miłych spokojnych słów pokazujących, że wszystko jest w porządku. Transporter należy umieścić na przednim siedzeniu, na podłodze, aby kot jak najmniej odczuwał skutki choroby lokomocyjnej. Do jazdy samochodem ze względu na bezpieczeństwo najlepiej sprawdzi się transporter sztywny, dopasowany do rozmiaru kota. Taki boks w razie wypadku komunikacyjnego lepiej chroni przed uszkodzeniami ciała naszego pupila.

 

WIZYTA U LEKARZA WETERYNARII

Stres: przygotowanie kota do wizyty u weterynarza. Aby ograniczyć stres kota związany z czekaniem w klinice, najlepiej umówić się na wizytę na konkretną godzinę. Jeśli to niemożliwe, można poczekać z kotem w samochodzie, informując wcześniej personel o swoim przyjeździe. Obecność innych zwierząt w poczekalni, zwłaszcza psów, może niepotrzebnie stresować kota. Jeśli czekanie w klinice jest konieczne, transporter należy postawić na wyższej powierzchni, unikając kontaktu wzrokowego z innymi zwierzętami.

Podczas wizyty u weterynarza warto pozostawić kota w transporterze jak najdłużej, udzielając lekarzowi niezbędnych informacji. Nie należy na siłę wyciągać kota z transportera – lepiej poczekać, aż sam się uspokoi i wyjdzie. Przydatne może być zabranie kocyka, który kotek używa w domu, aby zapewnić mu komfort. Pamiętajmy że koty odczuwają nasz stres i zdenerwowanie. Warto więc przed wizytą wziąć 2 głębokie oddechy i starać się zachować spokój w czasie całego pobytu w klinice. Po badaniu lub zastrzyku zawsze warto nagrodzić kota smakołykiem, aby kojarzył wizytę pozytywnie. Można także, w domu, od czasu do czasu bawić się w „weterynarza”, dotykając różnych części ciała kota (oczy, uszy, łapki), co ułatwi mu zaakceptowanie przyszłych badań.

Rutynowe wizyty u lekarza weterynarii, nawet gdy nie są wymagane żadne badania czy terapie, mogą pomóc oswoić kota z procesem badania.  Jest to ważne dla samego kota, jak i dla właścicieli oraz personelu medycznego.

Sprawdź nasz  Facebook


animals-2198994_1280-1200x800.jpg

9 listopada 2024 LeczenieSchorzenia

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psów i kotów – co warto wiedzieć?

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) to bardzo powszechna choroba występująca u psów i kotów. Może pojawić się w dowolnym okresie roku i dotyczyć zwierząt w każdym wieku. U niektórych zwierząt rozwija się nadwrażliwość na antygeny zawarte w ślinie pcheł. Prowadzi to do reakcji alergicznej i wystąpienia intensywnego świądu oraz zmian skórnych o różnym stopniu nasilenia.

Objawy APZS u psów

Głównym objawem Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psa jest silny świąd, który pojawia się nagle, gdy pchła wprowadzi swoją ślinę do skóry. Zwykle pies zaczyna gwałtownie obracać się i gryźć miejsce ukąszenia, co najczęściej obserwuje się w okolicach lędźwiowo-krzyżowych oraz na przednich kończynach. Na wczesnym etapie można zaobserwować czerwonawe grudki (tzw. grudki rumieniowe) na zadzie, brzuchu oraz po wewnętrznej stronie ud.

W miarę postępu choroby i przewlekłego drapania zmiany skórne stają się bardziej zaawansowane – pojawiają się krosty, strupy, łuszcząca się, tłusta skóra, a także nieprzyjemny zapach. W bardziej zaawansowanych przypadkach mogą tworzyć się nawet guzki fibro-pruriginowe, które są twarde i swędzące.

Objawy APZS u kotów

U kotów APZS jest także bardzo częstą przyczyną świądu. Najbardziej charakterystyczne zmiany to tzw. dermatitis miliaris, czyli drobne grudki i strupy rozsiane na skórze, oraz symetryczna alopecja autoindukowana, czyli łysienie wywołane przez intensywne wylizywanie sierści. U niektórych kotów pojawiają się również poważne zmiany wynikające z samoistnych urazów skóry, takie jak owrzodzenia na głowie i szyi. Często towarzyszą im także zmiany typowe dla kompleksu granuloma eozynofilowego, co obejmuje grudki, blaszki czy wrzody eozynofilowe.

Diagnostyka APZS

Rozpoznanie APZS jest stosunkowo proste, gdy na ciele zwierzęcia widoczne są charakterystyczne zmiany skórne, zwłaszcza w typowych miejscach ukąszeń przez pchły. Diagnoza jest jeszcze łatwiejsza, gdy na sierści zwierzęcia znajdziemy pchły lub ich odchody, które wyglądają jak drobne, czarne kropeczki.

Jeśli jednak nie ma widocznych pcheł, diagnoza może opierać się na wykluczeniu innych możliwych przyczyn świądu. Takich jak inne alergie czy infekcje pasożytnicze. W ramach badań weterynarz może pobierać próbki skóry w poszukiwaniu odchodów pcheł, a w rzadkich przypadkach także ich jaj, które następnie badane są pod mikroskopem.

Leczenie APZS

Leczenie APZS skupia się na dwóch głównych aspektach: łagodzeniu objawów skórnych oraz eliminacji pcheł z organizmu zwierzęcia i jego otoczenia. Ważne jest, aby zastosować odpowiednie produkty przeciwpchelne dla wszystkich zwierząt w domu.  Należy zawsze regularnie przeprowadzać kontrolę środowiska, w którym przebywają.

Zwalczanie pcheł w otoczeniu jest kluczowe, ponieważ aż 90% populacji pcheł to formy niedojrzałe (jaja, larwy, poczwarki), które mogą przetrwać w ciepłych miejscach, takich jak mieszkania, przez długi czas. Dzięki temu dorosłe pchły są w stanie kontynuować swój cykl życiowy przez cały rok. Bez skutecznej kontroli środowiska, walka z pchłami będzie utrudniona.

Produkty przeciwpchelne dostępne są w różnych formach, takich jak spray, obroże, pipety spot-on czy tabletki. Weterynarz pomoże wybrać odpowiednie preparaty lub ich kombinację, dostosowaną do konkretnego przypadku i potrzeb zwierzęcia.

Dlaczego kontrola środowiska jest tak ważna?

Właściwa kontrola środowiska jest absolutnie niezbędna w walce z pchłami. Pchły potrafią przetrwać w dywanach, legowiskach czy w zakamarkach mieszkań, co pozwala im na nieustanne namnażanie się. Dlatego tak ważne jest regularne sprzątanie, pranie legowisk oraz stosowanie środków owadobójczych w otoczeniu zwierzęcia.

Podsumowanie

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry jest uciążliwą, ale możliwą do opanowania chorobą, wymagającą systematycznego działania. Kluczem do sukcesu jest ścisła współpraca między właścicielem a weterynarzem. Regularne stosowanie produktów przeciwpchelnych oraz dbałość o czystość otoczenia, w którym przebywają zwierzęta. Dzięki odpowiednim działaniom, można skutecznie złagodzić objawy choroby i zapewnić swojemu pupilowi komfort życia bez uciążliwego świądu.

Sprawdź nasz Facebook 


chat-qui-boit-au-robinet-comportement.jpg.webp

19 października 2024 Leczenie

CZY TWÓJ KOT PIJE WYSTARCZAJĄCO I W ODPOWIEDNI SPOSÓB? 

Właściwe nawodnienie kotów domowych jest kluczowe dla ich zdrowia, zwłaszcza w kontekście zapobiegania i leczenia chorób układu moczowego. Czy Twój kot jest wystarczająco nawodniony? Sprzyja chorobom takim jak idiopatyczne zapalenie pęcherza  i formowanie się kamieni moczowych (najczęściej struwitów i szczawianów). Wielu właścicieli kotów nie zdaje sobie sprawy, jak ważne jest zapewnienie im odpowiedniego poziomu nawodnienia. Brak dostatecznego spożycia wody może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

Rola nawodnienia w zapobieganiu kamieniom moczowym i zapaleniom pęcherza
Kamienie moczowe i idiopatyczne zapalenie pęcherza są jednymi z najczęstszych schorzeń dolnych dróg moczowych u kotów (FLUTD – Feline Lower Urinary Tract Disease). Do niedawna uważano, że kluczowym czynnikiem w ich powstawaniu było pH moczu. Obecnie jednak, dzięki postępom w weterynarii, wiemy, że głównym mechanizmem formowania kamieni jest zbyt wysoka koncentracja soli mineralnych, takich jak fosforany magnezu (struwity) lub szczawiany wapnia, które w warunkach nasycenia mogą tworzyć kryształy. Wysokie stężenie soli i niska częstotliwość oddawania moczu sprzyjają ich wytrącaniu się w postaci kamieni moczowych.

Odpowiednie nawodnienie kota odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu tym procesom. Większe spożycie wody prowadzi do częstszej mikcji (oddawania moczu) oraz rozcieńczenia moczu, co zmniejsza prawdopodobieństwo osiągnięcia stanu nasycenia soli mineralnych i formowania się kamieni. Mokra karma jest najbardziej efektywnym sposobem na zwiększenie nawodnienia kota. Ponieważ zawiera nawet do 80% wody, w porównaniu z suchą karmą, której zawartość wody wynosi około 10%. Badania pokazują, że wprowadzenie mokrej karmy znacząco zmniejsza liczbę nawrotów zapalenia pęcherza moczowego. W badaniach kontrolnym tylko 11% kotów żywionych mokrą karmą doświadczyło nawrotu choroby, w porównaniu z 39% kotów karmionych suchą karmą.

Wpływ częstej mikcji na zdrowie układu moczowego
Częstsze oddawanie moczu zmniejsza czas, w którym mocz zalega w pęcherzu, co jest istotne w kontekście zapobiegania tworzeniu się kamieni. Im dłużej mocz pozostaje w pęcherzu, tym większe ryzyko, że rozpuszczone w nim substancje będą się krystalizować. Wtedy  tworząc jądra krystalizacji – pierwsze kroki do powstania kamieni. U kotów, które piją wystarczająco dużo wody, mocz jest bardziej rozcieńczony, co zmniejsza szansę na przekroczenie punktu nasycenia, w którym substancje mineralne przestają się rozpuszczać i zaczynają formować kryształy.

Znaczenie Ph moczu i suplementacja diety
Dla kotów, które nie chcą spożywać mokrej karmy, kluczowe jest wybieranie suchych karm, które są formułowane tak, aby utrzymywać odpowiednie pH moczu. Właściwe pH moczu, w zakresie od 6,0 do 6,5, pomaga zapobiegać formowaniu zarówno struwitów (które tworzą się w moczu alkalicznym), jak i szczawianów wapnia (które powstają w moczu kwaśnym). Wzbogacenie karmy w nienasycone kwasy tłuszczowe, takie jak kwasy omega-3 i omega-6, również może wspomóc zdrowie układu moczowego, redukując stan zapalny.

Metody zwiększania spożycia wody przez kota

Nawet jeśli kot nie chce spożywać mokrej karmy, istnieje kilka naukowo popartych sposobów, które mogą pomóc zwiększyć jego spożycie wody:

  1. Podawanie mokrej karmy: Nawet stopniowe wprowadzenie mokrej karmy do diety może znacząco poprawić poziom nawodnienia.
  2. Częstsze karmienie małymi porcjami: Podzielenie posiłków na mniejsze, częstsze porcje może stymulować koty do większego spożycia wody. Koty, żyjąc na wolności, spożywają wiele małych posiłków dziennie, co naturalnie zwiększa ich potrzeby wodne.
  3. Oddzielne miski na jedzenie i wodę: Koty wolą pić wodę w innym miejscu niż jedzą, dlatego warto rozdzielić te dwa miejsca.
  4. Duże i szerokie miski na wodę: Koty preferują miski o dużej powierzchni, które pozwalają im pić bez zanurzania głowy, co dla wielu kotów może być niekomfortowe. Miski z wąskimi krawędziami mogą ograniczać ilość wypijanej wody.
  5. Fontanny wodne: Koty często są przyciągane przez płynącą wodę, więc fontanny wodne mogą być skutecznym sposobem na zachęcenie ich do częstszego picia.
  6. Częste zmiany wody: Koty są bardzo wrażliwe na zapach i smak wody, a świeża woda jest przez nie preferowana. Regularne wymienianie wody w miskach zwiększa szansę, że kot będzie pił więcej.
  7. Dodawanie bulionu do mokrej karmy: Domowy bulion (przygotowany bez soli i przypraw) może być doskonałym sposobem na dodatkowe nawodnienie kota. Zwłaszcza gdy bulion przygotowywany jest w postaci zamrożonych kostek, które można stopniowo rozmrażać.

Podsumowanie
Właściwe nawodnienie kota, zwłaszcza poprzez wprowadzenie mokrej karmy, ma fundamentalne znaczenie w profilaktyce i leczeniu chorób dolnych dróg moczowych. Dzięki odpowiedniemu poziomowi nawodnienia, możliwe jest zmniejszenie częstotliwości nawrotów idiopatycznego zapalenia pęcherza oraz ryzyka formowania się kamieni moczowych. Kluczowe jest również zrozumienie, że nawet małe zmiany. Takie jak częstsze podawanie mokrej karmy, stosowanie fontann wodnych czy zmiana na większe miski, mogą mieć znaczący wpływ na zdrowie kota i poprawę jego jakości życia.

W przypadku kiedy wystąpią problemy z oddawaniem moczu zapraszamy do kliniki

Sprawdź nasz Facebook


parwowiroza.jpg

20 września 2024 LeczenieSchorzenia

Choroby serca nie są jedynie ludzką przypadłością i mogą występować także u naszych zwierzaków. W ich przypadku niezwykle ważne jest obserwowanie niepokojących objawów oraz konsultacja z lekarzem weterynarii, kiedy tylko je zauważymy. Zwykle choroby serca pojawiają się wraz z wiekiem, u psich seniorów, jednak szczeniaki i dorosłe psy także mogą nie nie cierpieć. Jakie choroby serca u psów wyróżniamy? Jakie symptomy powinny zwrócić naszą uwagę i jakie są dostępne metody leczenia? Wyjaśniamy w naszym artykule.

Choroby serca u psów

Jedną z najczęściej występujących u psów chorób serca jest choroba zwyrodnieniowa zastawki mitralnej. Cierpią na nią szczególnie psy ras małych i średnich. Polega ona na zwyrodnieniu zastawki mitralnej i prowadzi do jej nieszczelności, a w konsekwencji do cofania się krwi z lewej komory do lewego przedsionka.

Spotykana u dużych i olbrzymich ras kardiomiopatia rozstrzeniowa może doprowadzić do niewydolności serca. Choroba ta objawia się rozszerzeniem komór serca i osłabieniem mięśnia sercowego. Rzadziej spotykanym rodzajem kardiomiopatii jest kardiomiopatia przerostowa, polegająca na przeroście mięśnia sercowego. Dotyka szczególnie ścian lewej komory, co znacznie utrudnia prawidłowe pompowanie krwi w organizmie.

U psów występować mogą także różne typy arytmii: tachykardia (przyspieszone bicie serca), bradykardia (zwolnione bicie serca) czy migotanie przedsionków. Ich charakter może być zarówno nabyty, jak i wrodzony. Prowadzić do arytmii może także zespół Wolffa-Parkinsona-White’a. To wrodzone zaburzenie rytmu serca, które charakteryzuje się obecnością dodatkowych dróg przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu.

Stan, w którym ciśnienie w tętnicach płucnych jest podwyższone nazywamy nadciśnieniem płucnym. Jego wystąpienie może doprowadzić do obciążenia prawej komory serca, a w efekcie do niewydolności narządu.

Zastoinowa niewydolność serca diagnozowana jest wówczas, kiedy serce nie jest w stanie efektywnie pompować krwi. Przypadłość ta prowadzi do nagromadzenia się płynu w płucach, jamie brzusznej lub innych częściach ciała i może być wynikiem innych chorób serca u psa.

Oprócz nabytych chorób serca, rozróżniamy także wrodzone nieprawidłowości, do których należą przetrwały przewód tętniczy Botalla, ubytek przegrody międzykomorowej czy stenozę aorty.

Choroby serca u psa – objawy

Objawy choroby serca u psa mogą być bardzo różne, w zależności od stopnia zaawansowania schorzenia czy wieku psa. Niektóre z nich przebiegają niemal bezobjawowo, a wykryć można je jedynie podczas badań weterynaryjnych.

Jakie objawy choroby serca u psa możemy dostrzec?

  • Zwiększona męczliwość – czworonogi cierpiące na choroby serca mogą unikać wysiłku fizycznego, nie są chętne do zabaw, a kiedy podejmą wysiłek fizyczny, męczą się znacznie szybciej niż zwykle.
  • Kaszel – ten objaw przez właścicieli psów często mylony jest z zakrztuszeniem lub odruchem wymiotnym, jednak nie ma z nimi związku. Przyczyną kaszlu sercowego jest obrzęk płuc, spowodowany niewydolnością serca. Często występuje lub nasila się po wysiłku lub w nocy.
  • Problemy z oddychaniem – duszności, ciężki, płytki, przyspieszony oddech lub oddychanie z otwartym pyskiem mogą być oznaką problemów z sercem.
  • Opuchlizna – nagromadzenie płynów w kończynach lub brzuchu, występujące przy zaawansowanej niewydolności, to kolejny objaw choroby serca u psów.
  • Zasinienie błon śluzowych, dziąseł i języka – ten symptom jest objawem niedostatecznej ilości tlenu, dostarczonej przez serce do tkanek.
  • Utraty przytomności – niedostateczny przepływ krwi do mózgu może prowadzić do nagłej utraty przytomności przez psa – zwłaszcza podczas wzmożonego wysiłku.

Dodatkowo, objawami chorób serca u psów mogą być: przyspieszone lub nieregularne bicie serca, apatia, utrata zainteresowania codziennymi czynnościami, nerwowość, a także utrata apetytu i spadek masy ciała.

Pojawienie się niepokojących objawów powinno zostać niezwłocznie skonsultowane z lekarzem weterynarii, który oceni stan zwierzaka i wdroży odpowiednie metody leczenia.

Diagnostyka chorób serca u psów

Leczenie chorób serca u psów poprzedza szczegółowa diagnostyka. Zwykle lekarz weterynarii przeprowadza dokładny wywiad z właścicielem, aby poznać historię zdrowia psa, w tym przebyte przez niego choroby, styl życia, dietę i poziom aktywności. Następnie wykonuje badania fizykalne oraz badania serca, a w razie konieczności także badania dodatkowe.

Specjalista osłuchuje serce i płuca psa, aby stwierdzić występowanie szmerów w tym obrębie. Ogląda także błony śluzowe w pysku, aby sprawdzić ich natlenienie.
Aby otrzymać pełny obraz stanu zdrowia psa, wykonuje także badania laboratoryjne. Ogólne badanie krwi może pomóc w wykryciu problemów z nerkami, wątrobą czy zaburzeniami elektrolitowymi, które mogą mieć związek z chorobami serca.

Podstawowym badaniem obrazowym, które pozwala ocenić strukturę i funkcje serca, jest echokardiografia, czyli USG serca. To najdokładniejsze badanie w diagnostyce chorób serca, dostarczające szczegółowych informacji na temat grubości ścian serca, wielkości jam, pracy zastawek oraz przepływu krwi.

RTG klatki piersiowej umożliwia natomiast określenie wielkości i kształtu serca oraz rozpoznanie obecności płynu w płucach lub jamie brzusznej, który pojawia się przy zastoinowej niewydolności serca. Do zidentyfikowania problemów z przewodzeniem impulsów w sercu lub zaburzonym rytmem, wykorzystuje się elektrokardiografię.

Choroby serca u psów – leczenie i rokowania

Zdiagnozowana choroba serca u psa to dość poważny stan, a większość pupili do końca życie będzie musiało zmagać się z jej konsekwencjami. Na szczęście, istnieją skuteczne metody leczenia, które nie tylko ratują życie, ale przywracają mu względny komfort poprzez łagodzenie objawów.

Podstawową metodą leczenia w przypadku chorób serca u psów jest farmakoterapia. Czworonogi zwykle do końca życia przyjmują określone leki, które pomagają zmniejszyć obciążenie serca, obniżyć ciśnienie krwi, ustabilizować tętno i ułatwić oddychanie.

Zabiegi chirurgiczne wykorzystywane są w leczeniu bardzo zaawansowanych przypadków, jednak związana z nimi narkoza jest niebezpieczna dla obciążonego serca psa i starszych zwierzaków. Dlatego też decyzję o ich przeprowadzeniu podjąć może jedynie weterynarz kardiolog.

W przypadku rozpoznanej choroby serca, ogromną rolę odgrywają wizyty kontrolne w gabinecie weterynarza. Pozwalą one monitorować postęp choroby i – w razie potrzeby – wdrażać nowe formy terapii.

Odpowiednio wcześnie rozpoznane schorzenie serca i zastosowanie efektywnego leczenia znacznie zwiększa szansę psa na normalne życie. Ważna jest także zmiana jego diety na niskosodową, kontrolowanie wagi oraz wprowadzenie umiarkowanej aktywności fizycznej, dzięki której zachowa dobrą kondycję.

Choroby serca u psa – objawy i leczenie. Podsumowanie

Objawy choroby serca u psa są niekiedy łatwe do przeoczenia, dlatego właściciele czworonogów muszą bacznie je obserwować. Każde powtarzające się i budzące obawy zachowanie psa, które odbiega od normy, powinno być podstawą do odbycia wizyty w gabinecie weterynarza. Chociaż czasem schorzenia serca u psów nie dają widocznych objawów od razu, ich rozwijający się przebieg może doprowadzić do trwałych uszkodzeń tego narządu, a nawet śmierci pupila. Wprowadzenie farmakoterapii lub (w niektórych przypadkach) przeprowadzenie operacji mogą przedłużyć życie psa i znacznie osłabić symptomy schorzenia, dlatego tak istotna jest wczesna diagnostyka.


IMG_7667-1200x1600.jpeg

20 września 2024 LeczenieSchorzenia

Problem z nerkami u kota dotyczy zwykle starszych osobników i jest bardzo powszechną dolegliwością zdrowotną. Choroby nerek mogą być dość podstępne i rozwijać się bezobjawowo przez długi czas, odbierając właścicielom kotów możliwość wczesnej reakcji. W efekcie, do gabinetów weterynaryjnych trafiają czworonogi w zaawansowanym stadium schorzenia. Warto zatem wiedzieć, jakie problemy z nerkami u kota są diagnozowane najczęściej, jakie są ich symptomy i dostępne współcześnie metody leczenia.

Problem z nerkami u kota. Jakie są najczęstsze schorzenia nerek?

Nerki pełnią w organizmie kota wiele ważnych funkcji – filtrują krew, usuwają toksyny, odpowiadają za regulację ciśnienia krwi oraz równowagę elektrolitową. Niestety, narządy te są również narażone na różne choroby, które mogą prowadzić do ich niewydolności. Najczęściej występujące problemy z nerkami u kota to:

  • Przewlekła niewydolność nerek – jedno z najczęściej diagnozowanych schorzeń u starszych kotów. Charakteryzuje się stopniowym pogorszeniem funkcji nerek, co skutkuje gromadzeniem się toksyn w organizmie kota. Jest chorobą postępującą, a więc raz zdiagnozowana wymaga długotrwałej opieki i stałego monitorowania stanu zwierzaka.
  • Ostra niewydolność nerek – w odróżnieniu od przewlekłej formy, ostra niewydolność nerek rozwija się nagle i może być wynikiem zatrucia, infekcji lub uszkodzenia nerek w następstwie urazu. Wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej, ponieważ może prowadzić do szybkiego pogorszenia stanu zdrowia kota.
  • Kamica nerkowa – kamienie nerkowe to twarde złogi mineralne, które mogą tworzyć się w nerkach ludzi i zwierząt. Ich pojawienie się może skutkować bólem, występowaniem przewlekłych infekcji dróg moczowych, a w niektórych przypadkach blokadą przepływu moczu, która stanowi zagrożenie życia.
  • Infekcje nerek (odmiedniczkowe zapalenie nerek) – infekcje są zwykle wynikiem zakażenia bakteryjnego, które przemieszcza się z dolnych dróg moczowych do nerek. Symptomy mogą być subtelne, ale w przypadku braku leczenia skutkują poważnym uszkodzeniem nerek.

Problemy z nerkami u kota – objawy

Objawy problemów z nerkami u kota zazwyczaj pojawiają się stopniowo i bywają niespecyficzne, co utrudnia ich diagnozę. Istnieje jednak kilka sygnałów ostrzegawczych, które powinny zwrócić uwagę właścicieli. Należą do nich:

  • zwiększone pragnienie,
  • częstsze oddawanie moczu,
  • krwiomocz,
  • utrata apetytu,
  • spadek masy ciała,
  • wystąpienie wymiotów i biegunki,
  • zmiany w zachowaniu,
  • pogorszenie stanu sierści,
  • nieprzyjemny zapach z pyszczka.

Jednym z pierwszych objawów problemów z nerkami u kota jest zwiększona ilość wypijanej przez niego wody oraz częstsze korzystanie z kuwety. Wynika to z zaburzenia zdolności nerek do koncentracji moczu. Cierpiące na choroby tego narządu czworonogi często tracą apetyt, czego konsekwencją jest spadek masy ciała. Do utraty wagi mogą przyczynić się także problemy trawienne – biegunka i wymioty.

Objawem problemu z nerkami u kota jest także pojawienie się charakterystycznego, nieprzyjemnego zapachu z pyszczka, co jest rezultatem gromadzenia się toksyn w organizmie. Niewydolność nerek nierzadko prowadzi do pogorszenia kondycji sierści, która wypada w większej niż zwykle ilości, staje się matowa i tępa w dotyku.

Efektem złego samopoczucia kota może być także jego odmienne zachowanie – apatia, unikanie kontaktu z człowiekiem, senność czy miauczenie bez wyraźnego powodu.

Problem z nerkami u kota – leczenie

Objawów problemów z nerkami u kota nie należy lekceważyć. W przypadku ostrych i nagle występujących chorób, najważniejsze jest szybkie działanie. Natomiast choroby przewlekłe wymagają specjalistycznej opieki i kontroli. Leczenie problemów nerkowych u kotów zależy od stopnia zaawansowania choroby oraz jej rodzaju. Współczesne metody leczenia zwykle przynoszą jednak dobre rezultaty, jeśli zostaną wdrożone na czas.

Stosowanie leków, których zadaniem jest kontrolowanie ciśnienia krwi i wspieranie funkcjonowania nerek, jest zalecane w przypadku przewlekłej niewydolności. Poprawiają one także samopoczucie zwierzaków, poprzez przeciwdziałanie biegunkom i wymiotom.

Ważnym elementem leczenia jest odpowiednia dieta. Koty z problemami nerkowymi często wymagają stosowania pokarmu o obniżonej zawartości białka, fosforu i sodu, który jest łatwiej przyswajalny. Specjalne diety mogą również zawierać dodatki wspomagające funkcje nerek, takie jak kwasy tłuszczowe omega-3. Zaleca się także unikanie suchej karmy, której trawienie dodatkowo obciąża nerki.

Częste oddawanie moczu przez kota może prowadzić do odwodnienia organizmu. Wspieranie nawodnienia jest konieczne – zwłaszcza przy zaawansowanej niewydolności nerek. Aby uchronić kota przed nadmierną utratą płynów i stymulować wydalanie toksyn, potrzebne może być regularne podawanie płynów podskórnie.

Opieka nad kotem z problemami nerkowymi oznacza także systematyczne wizyty kontrolne u weterynarza i wykonywanie badań laboratoryjnych krwi oraz moczu. Pozwalają one na szybką reakcję w razie postępu choroby lub dostosowanie nowych metod leczenia.

Problem z nerkami u kota – objawy, leczenie. Podsumowanie

Problemy z nerkami u kota mogą poważnie wpływać na jakość i długość życia naszego pupila. Wczesne rozpoznanie objawów oraz odpowiednie leczenie są kluczowe w zapobieganiu niebezpiecznym komplikacjom. Pamiętajmy, że koty często ukrywają swoje dolegliwości, dlatego tak ważne jest obserwowanie ich zachowań i reagowanie na wszelkie niepokojące zmiany.

Jeśli zauważysz objawy problemów z nerkami u kota, nie zwlekaj z wizytą u weterynarza. Im szybciej zostanie postawiona diagnoza, tym większe szanse na skuteczne leczenie i poprawę jakości życia otrzyma Twój podopieczny.


animal-brown-dog-5018-1200x800.jpg

20 września 2024 LeczenieSchorzenia

Nadwaga u psów to poważny problem, który dotyczy coraz większej grupy naszych czworonożnych przyjaciół. Szacuje się, że nawet co trzeci pies może cierpieć z powodu otyłości lub nadwagi. Jest to zjawisko niepokojące, ponieważ nadmierna masa ciała może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych oraz znacząco obniża jakość i długość życia pupili. W tym artykule omówimy, czym może być spowodowana otyłość u psów, jakie są jej potencjalne skutki oraz podpowiemy, jak skutecznie odchudzić psa.

Nadwaga u psów – możliwe przyczyny zwiększonej wagi

Przyczyny nadwagi u psów zwykle są bardzo zróżnicowane. Najczęściej są kombinacją kilku czynników, takich jak predyspozycje genetyczne, nadwyżka kaloryczna oraz niski poziom aktywności fizycznej zwierzaka.

  • Dieta

Główną przyczyną nadwagi u psów jest za duża ilość spożywanych kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu oraz nieprawidłowo zbilansowane posiłki. Wiele psów otrzymuje zbyt obfite porcje jedzenia, bogate w tłuszcze i węglowodany. Prowadzi to do gromadzenia się nadmiaru tkanki tłuszczowej, która nie stanowi jedynie problemu estetycznego, ale ma istotny wpływ na zdrowie i komfort życia psa. W jej redukcji ważną rolę odgrywa również odpowiednia dawka ruchu. Psy, podobnie jak ludzie, potrzebują regularnej aktywności fizycznej, aby spalać nadprogramowe kalorie.

  • Sterylizacja, kastracja

Wyjątkową uwagę na odpowiednie porcje podawanej karmy powinni zwracać właściciele zwierzaków sterylizowanych lub kastrowanych. Po tym zabiegu możliwe jest spowolnienie metabolizmu psa, co przy mniejszej aktywności może prowadzić do przybierania na wadze. Warto wspomnieć, że mniejsze zapotrzebowanie kaloryczne mają także starsze psy, dlatego zaleca się ograniczenie wielkości ich posiłków.

  • Rasa

Niektóre rasy psów są bardziej predysponowane do tycia niż inne. Przykładem mogą być labradory i golden retrievery, husky, beagle, jamniki, buldogi angielskie, mopsy czy bassety, które mają naturalną skłonność do nadwagi.

  • Zaburzenia hormonalne

Za otyłość u psów odpowiedzialne mogą być również zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność tarczycy. W tym przypadku, nawet jeśli dieta i poziom aktywności fizycznej czworonoga nie uległ zmianie, może on niekontrolowanie przybrać na wadze.

Dlaczego otyłość u psów stanowi zagrożenie dla ich zdrowia?

Otyłość u psów może prowadzić do rozwoju bardzo poważnych chorób. Dodatkowe kilogramy obciążają serce czworonoga i narażają go na rozwój nadciśnienia tętniczego oraz problemów kardiologicznych. Co więcej, ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2. jest znacznie wyższe w przypadku otyłych psów. Cukrzyca to wymagający stałego leczenia, niebezpieczny stan, w którym organizm nie radzi sobie z prawidłowym regulowaniem poziomu cukru we krwi.

Nadmierna tkanka tłuszczowa może uciskać na narządy wewnętrzne, w tym płuca, co skutkuje problemami z oddychaniem, zwłaszcza podczas wysiłku fizycznego.
Nadprogramowe kilogramy mają także negatywny wpływ na stawy i prowadzą do zwyrodnień, bólu oraz ograniczenia mobilności psa.

Dlaczego jeszcze właściciele psów powinni kontrolować ich wagę? Badania wykazują, że otyły pies może żyć średnio o 2 lata krócej niż pies o prawidłowej masie ciała. Dlatego jeśli zależy nam na długim życiu naszego zwierzaka, nie możemy dopuszczać do jego utycia.

Otyły pies – jak skutecznie odchudzić psa?

Otyłość u psów to stan, z którym należy walczyć. Odchudzanie psa warto zacząć od wizyty u weterynarza, który oceni ogólną kondycję i zdrowie pupila oraz doradzi, jakie metody zwalczania dodatkowych kilogramów można wdrożyć. Odchudzanie jest procesem, w którym kluczowa jest konsekwencja i cierpliwość, ponieważ pierwsze efekty nie pojawią się od razu.

Zazwyczaj podstawowym sposobem na odchudzanie psa jest zmiana jego diety. Ważne, aby wybrać karmę o obniżonej kaloryczności, ale bogatą w białko, witaminy i minerały. Dieta powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb psa i uwzględniać jego wiek, rasę, aktywność fizyczną oraz stan zdrowia. Znaczenie ma także regularność posiłków. Najlepiej, aby karma była podawana o stałych porach, aby pomagać regulować metabolizm i zapobiegać nadmiernemu gromadzeniu się tłuszczu. Niewskazane jest także częstowanie psa przysmakami między posiłkami.

W parze z dobrze zbilansowaną pod względem odżywczym i kalorycznym dietą, powinna iść także odpowiednia dawka ruchu. Regularna aktywność fizyczna jest bowiem kluczowa w procesie utraty wagi. Rodzaj i intensywność ćwiczeń należy dostosować do możliwości psa. Na początek mogą to być dłuższe spacery, a z czasem bardziej wymagające formy aktywności – bieganie, pływanie czy zabawy z piłką.

Aby kontrolować postępy, dobrze jest prowadzić dziennik i systematycznie notować wagę psa. Jeżeli odchudzanie psa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, warto skonsultować się z weterynarzem w celu lepszego dostosowania planu. Może zalecić specjalistyczną karmę, suplementy diety lub leki wspomagające utratę wagi.

Nadwaga u psów – jak skutecznie odchudzić psa? Podsumowanie

Nadwaga u psów to poważny problem zdrowotny, który nie tylko obniża jakość życia zwierzęcia, ale także może skrócić jego długość. Przyczyny nadwagi są różnorodne i często wynikają z niewłaściwej diety oraz braku aktywności fizycznej. Edukowanie właścicieli psów na temat zagrożeń związanych z nadmierną masą ciała pozwala na podejmowanie odpowiednich kroków, aby zapobiec przykrym konsekwencjom tego stanu.

Odpowiedź na pytanie, jak skutecznie odchudzić psa, jest dość złożona. Odchudzanie psa powinno być przeprowadzane stopniowo i pod nadzorem weterynarza, aby zapewnić jego bezpieczeństwo i efektywność. Zmiana diety, regularna aktywność fizyczna oraz monitorowanie postępów to kluczowe elementy. Warto pamiętać, że zdrowy pies to szczęśliwy pies, a odpowiednia masa ciała jest jednym z fundamentów jego dobrego samopoczucia i długiego życia.


iStock_000018574089Medium-1200x873.jpg

18 września 2024 LeczenieSchorzenia

Psy, podobnie jak ludzie, potrafią kontrolować pęcherz moczowy i czas oddawania moczu. Jednak niekiedy ten naturalny mechanizm zostaje zakłócony, a pies bezwiednie popuszcza mocz w mniejszej lub większej ilości w różnych sytuacjach. Taki stan bywa uciążliwy dla właściciela czworonoga, który musi poświęcać więcej czasu na sprzątanie. Schorzenia układu moczowego zwierząt to jeden z najbardziej powszechnych powodów do odwiedzenia gabinetu weterynarza. Czym jest nietrzymanie moczu u psa i jak je leczyć? Odpowiadamy!

Czym jest nietrzymanie moczu u psa?

Nietrzymaniem moczu nazywany jest stan, w którym pies jest niezdolny do kontrolowania wycieku moczu i oddaje go mimowolnie. Zazwyczaj problem ten dotyka psich seniorów oraz suczki po zabiegu sterylizacji, ale może występować także u młodych i dorosłych psów. Czasem właściciele nie zdają sobie sprawy z występującej u zwierzaka dolegliwości, a załatwianie się w niewłaściwych miejscach tłumaczą problemami behawioralnymi. O ile jednak pupil może oddawać mocz ze stresu, pod wpływem lęku lub w przypływie ekscytacji, niekontrolowana mikcja ma zwykle podłoże w zaburzeniach pracy układu moczowego, gospodarki hormonalnej i różnych schorzeniach lub anomaliach w jego obrębie.

Najczęstsze przyczyny nietrzymania moczu u psa

Tak jak wspominaliśmy, nietrzymanie moczu u psa może mieć wiele przyczyn. Do najczęstszych z nich należą:

  • Podeszły wiek psa – u starszych czworonogów mięśnie odpowiedzialne za utrzymanie moczu w pęcherzu słabną, prowadząc do niekontrolowanego załatwiania się.
  • Infekcja dróg moczowych – to kolejny powód, przez który psy mogą mimowolnie popuszczać mocz. Ma to związek z większą potrzebą jego oddawania oraz towarzyszącym infekcji dyskomfortem.
  • Kamienie pęcherza moczowego – kamienie w pęcherzu moczowym mogą blokować przepływ moczu i prowadzić do jego bezwiednego wycieku.
  • Zaburzenia hormonalne – nietrzymanie moczu u suczek często bywa związane z niedoborem estrogenów po sterylizacji. Zmiany poziomu hormonów mogą skutkować osłabieniem mięśni odpowiedzialnych za zamykanie pęcherza moczowego.
  • Nieprawidłowa anatomia – wrodzone wady anatomiczne, takie jak przemieszczenie cewki moczowej, mogą prowadzić do problemów z nietrzymaniem moczu, szczególnie u młodszych psów.
  • Choroby neurologiczne – uszkodzenie nerwów, które kontrolują pęcherz moczowy, spowodowane chorobami, jak dyskopatia, urazy kręgosłupa czy guzy mózgu, także mogą być przyczyną nietrzymania moczu u psa.
  • Przyjmowanie niektórych leków – leki działające moczopędnie mogą wpływać na zdolność do kontrolowania pęcherza moczowego u psów.

Nietrzymanie moczu u psa – objawy

Metody leczenia dolegliwości, jaką jest nietrzymanie moczu u psa, uzależnione są od przyczyny problemu. Nie należy leczyć zwierzaka domowymi sposobami, a niepokojące objawy warto skonsultować z lekarzem weterynarii. Wizyta w gabinecie specjalisty jest wskazana, gdy:

  • zauważamy plamy moczu na podłodze, dywanie czy w miejscu spoczynku psa,
  • pies często liże okolice genitalne,
  • zwierzak częściej niż zwykle oddaje mocz lub prosi o spacer,
  • czujemy nieprzyjemny, ostry lub amoniakowy zapach (np. sierści lub legowiska psa),
  • pies zachowuje się niespokojnie, wykazuje objawy lęku lub unika kontaktu z właścicielem.

Leczenie nietrzymania moczu u psa

Podstawowym sposobem leczenia problemów moczowych u psa jest farmakoterapia. Jeśli nietrzymanie moczu jest spowodowane infekcją dróg moczowych, leczenie polega na podawaniu odpowiednich antybiotyków. W czasie diagnostyki pobiera się mocz na posiew bakteriologiczny, żeby antybiotykoterapia była celowana, czyli skierowana przeciwko konkretnym, zidentyfikowanym bakteriom. Dzięki temu terapia antybiotykiem będzie bardziej skuteczna. Niestety, wiele infekcji ma charakter nawrotowy lub przewlekły, dlatego terapia musi być prowadzona pod ścisłą opieką weterynarza. W przypadku suczek, u których nietrzymanie moczu jest wynikiem niedoboru estrogenów, lekarz może zalecić terapię hormonalną. Preparaty zawierające estrogeny mogą pomóc w wzmocnieniu mięśni kontrolujących pęcherz moczowy i zapobiegać nieświadomym wyciekom. Na rynku dostępne są także leki wspomagające mięśnie pęcherza moczowego lub zmniejszające nadmierne napięcie mięśni gładkich.

W przypadku pupili z anomaliami w obrębie układu moczowego, anatomicznymi wadami wrodzonymi lub kamieniami pęcherza, konieczne może być przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. Operacja ma na celu korekcję nieprawidłowości anatomicznych lub usunięcie złogów mineralnych oraz przywrócenie prawidłowej kontroli nad pęcherzem moczowym.

Kiedy za nietrzymanie moczu u psa odpowiadają choroby o podłożu neurologicznym, terapia może obejmować stosowanie leków przeciwzapalnych, przeciwbólowych oraz wspomagających regenerację nerwów. W bardziej złożonych przypadkach konieczna może być rehabilitacja lub interwencja chirurgiczna.

Czasem problemy w obrębie układu moczowego dotykają psów otyłych. W tej sytuacji pomocne może okazać się wdrożenie odpowiedniej diety oraz regularnej aktywności fizycznej. Dieta o niskiej zawartości soli i tłuszczu może pomóc w utrzymaniu prawidłowej wagi psa, zmniejszając tym samym nacisk na pęcherz moczowy.

Nietrzymanie moczu u psa. Przyczyny, objawy i skuteczne metody leczenia. Podsumowanie

Nietrzymanie moczu u psa to problem, który może znacząco wpływać na komfort życia zarówno zwierzęcia, jak i jego właściciela. Kluczem do skutecznego leczenia jest wczesne zdiagnozowanie przyczyny oraz wdrożenie odpowiedniej terapii. Właściciele powinni zwracać uwagę na wszelkie niepokojące objawy u swojego pupila i niezwłocznie konsultować je z weterynarzem, gdy zauważą jakiekolwiek oznaki problemów w obrębie układu moczowego.


photo-output
data_0
data_1
wanda_0
wanda_2
wanda_3
izzy_1
nelson_0

7 lipca 2024 Leczenie

TPLO – Operacja więzadła krzyżowego

Zabieg TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy) to operacja na tylnej kończynie, która pomaga psom z zerwanym więzadłem krzyżowym przednim CCL (cranial cruciate ligament) wrócić do zdrowia. Zerwanie więzadła krzyżowego przedniego CCL (u ludzi: ACL – anterior cruciate ligament ) zdarza się często podczas nagłych ruchów, takich jak gwałtowne zatrzymanie, skręt czy skok. Może do tego dojść podczas intensywnej aktywności fizycznej lub zabawy, szczególnie u psów aktywnych. Starsze psy lub te z nadwagą są również bardziej narażone, ponieważ ich więzadła mogą być osłabione poprzez zużycie lub dodatkowe obciążenie. Nagły, nienaturalny ruch kolana prowadzi do zbyt dużego napięcia na więzadle, co skutkuje jego zerwaniem.

Oto kilka objawów, występujących, niezależnie od gatunku zwierzęcia, które właściciele mogą zauważyć u swoich pupili, gdy dojdzie do zerwania więzadła krzyżowego przedniego:

  1. Kulawizna: Zwierzę zaczyna kuleć na jedną z kończyn, co jest najbardziej zauważalne podczas chodzenia lub biegu.
  2. Unikanie ruchu: Zwierzę staje się mniej aktywne, unika biegania, skakania i wspinania się.
  3. Obrzęk stawu: Staw kolanowy może być opuchnięty i bolesny przy dotyku, co może powodować dyskomfort u zwierzęcia.
  4. Zmiana pozycji siedzenia: Zwierzę może siedzieć w nietypowy sposób, często z wyciągniętą do przodu bolącą kończyną.
  5. Trudności z wstawaniem: Zwierzę może mieć trudności z wstawaniem, zwłaszcza po dłuższym odpoczynku lub śnie.
  6. Zmniejszona aktywność: Ogólna niechęć do ruchu i zmniejszona aktywność fizyczna mogą być zauważalne.

W przypadku zaobserwowania któregoś z tych objawów, właściciele powinni jak najszybciej skonsultować się z lekarzem weterynarii. Wczesna diagnoza i leczenie mogą znacząco poprawić komfort i zdrowie zwierzęcia. W naszej klinice konsultacje ortopedyczne prowadzą specjaliści: dr Paulina Kot i dr Paweł Adam Mucha.

Techniki osteotomii korekcyjnej piszczeli są obecnie najbardziej rozpowszechnionymi i najczęściej stosowanymi technikami operacyjnymi, ponieważ umożliwiają szybszy powrót zwierzęcia do zdrowia, z powrotem do funkcjonalności pooperacyjnej, ocenianym jako dobry do doskonałego u ponad 90% operowanych psów, a także zmniejszają rozwój choroby zwyrodnieniowej stawów w tej patologii. Zasada na której się opierają, polega na wykonaniu osteotomii korekcyjnej piszczeli w taki sposób, aby siły kompresji, które podczas chodzenia działają na więzadło krzyżowe przednie i nachylony plateau piszczeli, działały prostopadle do samego plateau piszczeli lub więzadła rzepki, czyniąc staw stabilnym i eliminując potrzebę „działania stabilizującego” więzadła krzyżowego przedniego.

Trzy najczęściej stosowane osteotomie korekcyjne to TPLO, CWO i TTA. wszystkie metody wykonujemy w naszej klinice!

TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy) została po raz pierwszy opisana przez Amerykanina Slocuma w 1993 roku i polega na radialnej osteotomii bliższej części piszczeli i jej rotacji. Taka rotacja zmienia kąt nachylenia plateau piszczeli, co sprawia, że siły kompresji podczas chodzenia działają prostopadle do samego plateau piszczeli, stabilizując w ten sposób staw.

Zabieg chirurgiczny naprawy zerwanego więzadła krzyżowego przedniego (CCL) u zwierząt metodą TPLO (Tibial Plateau Leveling Osteotomy) jest jedną z najczęściej stosowanych i najbardziej skutecznych technik. 

Oto krok po kroku, jak przebiega ten zabieg:

  1. Przygotowanie pacjenta:
    • Pies poddawany jest premedykacji i znieczuleniu regionalnemu, a następnie wprowadzany jest w znieczulenie ogólne.
    • Wykonywane są ewentualne dodatkowe badania RTG z pomiarami. 
    • Pole operacyjne jest dokładnie ogolone, umyte i odkażone.
    • Monitorowane są funkcje życiowe pacjenta, prowadzona jest płynoterapia.
  2. Dostęp do stawu kolanowego:
    • Wykonujemy cięcie na przednio-przyśrodkowej stronie kolana, aby uzyskać dostęp do stawu kolanowego.
    • Tkanki miękkie są delikatnie odseparowane, aby uwidocznić kość piszczelową.
  3. Osteotomia kości piszczelowej:
    • Wykonujemy cięcie kości piszczelowej za pomocą specjalnej piły – osteotomu. Cięcie to ma na celu zmianę kąta nachylenia plateau piszczeli.
    • Używa się specjalnego prowadnika, aby zapewnić precyzyjność cięcia.
  4. Obrót fragmentu kości:
    • Fragment kości piszczelowej zostaje obrócony w taki sposób, aby zmienić kąt nachylenia plateau piszczelowego. Ta zmiana redukuje siły działające na uszkodzone więzadło krzyżowe przednie, co stabilizuje staw kolanowy.
  5. Stabilizacja za pomocą płyty i śrub:
    • Obrócony fragment kości jest stabilizowany za pomocą specjalnej tytanowej płyty i śrub, które są mocowane do kości piszczelowej.
    • Płyta i śruby zapewniają stabilność kości podczas procesu gojenia.
  6. Zamknięcie rany:
    • Chirurg sprawdza, czy płyta i śruby są prawidłowo umiejscowione i czy staw kolanowy jest stabilny.
    • Następnie tkanki miękkie są zszywane warstwami, a na końcu zakłada się szwy na skórę.
  7. Pooperacyjna opieka i rehabilitacja:
    • Zwierzę jest monitorowane, aż się wybudzi z narkozy przez naszego anestezjologa.
    • Otrzymuje odpowiednie leki przeciwbólowe i przeciwzapalne.
    • Najczęściej zwierzę pozostaje na jedną lub dwie doby w szpitalu do czasu, aż minie obrzęk i ból pooperacyjny. 
    • W szpitalu podawane są leki znieczulające miejscowe do blokady przeciwbólowej operowanego obszaru lub silne narkotyczne leki przeciwbólowe, które nie mogą być zastosowane w domu.
    • Ważna jest rehabilitacja, która może obejmować kontrolowane ćwiczenia, fizjoterapię i regularne wizyty kontrolne u lekarza weterynarii.

TPLO jest techniką, która znacząco poprawia funkcjonalność stawu kolanowego po zerwaniu więzadła krzyżowego przedniego, zmniejszając ból i przywracając sprawność ruchową. Należy zaznaczyć, że jest to obecnie pierwsza metoda z wyboru leczenia zerwanego więzadła krzyżowego u zwierząt.

Często zadawane pytania: 

Czy operacja CCL musi być wykonana natychmiast, czy mogę poczekać?

Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (CCL) nie wymagają natychmiastowej interwencji chirurgicznej. Jednak kolano jest niestabilne i piszczel przesuwa się do przodu za każdym razem, gdy Twój zwierzak obciąża zranioną nogę – jest to bardzo bolesne dla zwierzęcia. Te niestabilne ruchy powodują oczywiście stan zapalny i dalsze uszkodzenia wewnętrznych struktur stawu kolanowego. Chirurgiczna stabilizacja kolana przywraca staw do bardziej normalnego stanu, zatrzymuje dalsze uszkodzenia i pozwala na gojenie się zapalonych tkanek. Warto pamiętać, że badania wykazują, iż wcześniejsza operacja skutkuje szybszym i pełniejszym powrotem do zdrowia i lepszą jakością życia zwierzęcia.

Ile kosztuje operacja TPLO?

Koszt operacji TPLO zależy od kilku czynników, takich jak wielkość psa, pracy techników, lekarzy weterynarii i stopnia uszkodzenia stawu kolanowego. Zazwyczaj mieści się między 4500 a 6000 złotych. Cena obejmuje nie tylko samą operację, ale także dodatkowe zdjęcia rentgenowskie bezpośrednio przed i po operacji, znieczulenie w trakcie zabiegu oraz leki pooperacyjne. Dodatkowe koszty mogą obejmować: hospitalizację, wizyty kontrolne, kontrolne zdjęcia RTG oraz fizjoterapię po operacji.

Jak rozpoznać, czy mój pies wymaga operacji TPLO?

Decyzja o konieczności operacji TPLO opiera się na dokładnym badaniu przeprowadzonym przez weterynarza. Typowe objawy wskazujące na potrzebę operacji to przewlekła kulawizna, trudności w wstawaniu lub chodzeniu oraz niestabilność stawu kolanowego obserwowana podczas badania fizykalnego.

Czy są jakieś wymagania przedoperacyjne przed zabiegiem TPLO?

Tak. Przed operacją TPLO lekarz weterynarii zleci wykonanie zdjęcia rentgenowskiego i pełne badania krwi, aby upewnić się, że pies nie ma problemów zdrowotnych, które mogłyby wpłynąć na przebieg zabiegu. Zdjęcie rentgenowskie kolana jest potrzebne do dokładnej diagnozy uszkodzenia i oceny nachylenia plateau piszczeli. Badania krwi ocenią ogólny stan zdrowia zwierzęcia i pozwolą na dobór metody znieczulenia miejscowego i ogólnego. Może być także konieczne wykonanie echa serca, jeżeli są ku temu wskazania.

Jak długo trwa operacja TPLO?

Przed samą operacją weterynarz – anestezjolog podaje ogólne znieczulenie, a technicy weterynarii przygotowują nogę pacjenta, co zajmuje około godziny, w zależności od wielkości psa. Sama operacja trwa zazwyczaj od 45 minut do jednej godziny.

Jakie są potencjalne ryzyka i komplikacje związane z operacją TPLO?

Jak każda operacja, TPLO niesie pewne ryzyko. Chociaż uważana jest za bezpieczną, potencjalne komplikacje obejmują infekcje, niewydolność implantu, opóźnione gojenie i w rzadkich przypadkach uszkodzenie nerwów. Ryzyko jest minimalne, gdy zabieg przeprowadza doświadczony chirurg. Warto omówić wszelkie obawy z lekarzem weterynarii przed operacją, aby zminimalizować ryzyko.

Jakie są długoterminowe efekty operacji TPLO?

Długoterminowe wyniki są zazwyczaj pozytywne, a psy wracają do normalnej lub prawie normalnej funkcji po operacji TPLO. Po pomyślnym okresie rekonwalescencji psy odzyskują zdolność do biegania, zabawy i aktywności fizycznej. Jednak pewne czynniki, takie jak istniejące wcześniej schorzenia stawów lub artretyzm, mogą wpływać na długoterminową prognozę i ogólną jakość życia psa.

Jak długo mój pupil  będzie kulał po operacji CCL?

Rekonwalescencja po operacji CCL, niezależnie od metody naprawy, jest stopniowym procesem rehabilitacyjnym. Zwierzęta mogą oczekiwać poprawy w ciągu kilku miesięcy. Większość psów zacznie stawiać łapę na ziemi po dwóch tygodniach, a po 6-8 tygodniach będą zaczynały obciążać operowaną kończynę podczas chodzenia. Należy pamiętać, że jest to uraz ortopedyczny i operacja, więc należy spodziewać się pewnego stopnia kulawizny przez pierwsze dwa miesiące, aż stan zapalny tkanek i stawu ustąpi.

Jak długo potrwa, zanim mój pies będzie chodził normalnie po operacji TPLO?

Większości zwierząt zajmuje około ośmiu tygodni, aby kość się zrosła, a niektórym nawet 12-14 tygodni. Ważne jest, aby przez pierwsze osiem tygodni unikać jakiejkolwiek aktywności bez smyczy lub ćwiczeń, dopóki kość się w pełni nie zagoi. Zalecamy krótkie, kontrolowane spacery na smyczy dwa tygodnie po operacji TPLO, początkowo kilka razy dziennie po 5-10 minut, a następnie stopniowe wydłużanie spacerów w miarę ustępowania stanu zapalnego i poprawy.


© 2018 Klinika Szmaragdowa. Realizacja strony: Agencja OXY Lublin