Chwilkę...
Podróżowanie z pupilem wiąże się również z pewnymi ograniczeniami dotyczącymi wyboru miejsca w samolocie. Przykładowo, pasażerowie przewożący zwierzęta nie mogą zajmować miejsc w pierwszych rzędach czy przy wyjściach awaryjnych, co wynika z przepisów bezpieczeństwa.
Aby lot przebiegł bez stresu, zarówno dla opiekuna, jak i pupila, konieczne jest odpowiednie przygotowanie. Oto najważniejsze kroki:
Podczas planowania podróży samolotem ze zwierzęciem warto zwrócić uwagę na lotniska, które oferują specjalne udogodnienia dla zwierząt domowych podczas tranzytu. Niektóre porty lotnicze posiadają dedykowane strefy, gdzie psy mogą się załatwić i odpocząć przed kolejnym etapem podróży. Oto kilka przykładów takich lotnisk:
Przed planowaną podróżą zaleca się skontaktowanie z obsługą konkretnego lotniska lub sprawdzenie ich oficjalnej strony internetowej, aby uzyskać aktualne informacje na temat dostępnych udogodnień dla zwierząt podczas tranzytu.
Podróżowanie samolotem ze zwierzęciem – Po wylądowaniu należy jak najszybciej sprawdzić stan zwierzęcia, zapewnić mu dostęp do wody oraz pozwolić na chwilę odpoczynku. Jeśli podróż odbywa się do kraju, w którym obowiązuje kwarantanna, należy przestrzegać lokalnych przepisów.
Zasady przewozu zwierząt mogą się różnić w zależności od linii lotniczej i często ulegają zmianom. Przed dokonaniem rezerwacji warto sprawdzić aktualne informacje na stronach przewoźników, aby uniknąć niespodzianek na lotnisku.
Dobrze zaplanowana podróż sprawi, że zarówno Ty, jak i Twój pupil będziecie mogli cieszyć się wspólną wyprawą w bezpiecznych i komfortowych warunkach.
Znieczulenia miejscowe oraz regionalne odgrywają coraz większą rolę w weterynarii, szczególnie w przypadku zabiegów chirurgicznych oraz leczenia bólu przewlekłego u psów i kotów. Są one nie tylko skutecznym sposobem na zmniejszenie bólu, ale także pozwalają na ograniczenie stosowania ogólnych środków znieczulających, co może być korzystne dla pacjentów obciążonych chorobami przewlekłymi. W artykule omówimy, na czym polegają te metody, kiedy są stosowane oraz jakie korzyści niosą dla pacjentów.
Znieczulenie miejscowe polega na tymczasowym zablokowaniu przewodnictwa nerwowego w określonym nerwie, co eliminuje odczuwanie bólu w konkretnym miejscu. Znieczulenie regionalne natomiast obejmuje większy obszar, np. całą kończynę, poprzez zablokowanie nerwów przewodzących impulsy bólowe z danego regionu. W obydwu przypadkach stosuje się leki znieczulające, takie jak lidokaina, bupiwakaina czy ropiwakaina, które działają miejscowo, nie wpływając na świadomość zwierzęcia.
Znieczulenia te są szczególnie przydatne w przypadku:
Techniki stosowane w znieczuleniach regionalnych
W znieczuleniach regionalnych stosuje się różne blokady nerwów, w zależności od obszaru ciała, który ma być znieczulony. Oto najważniejsze z nich:
Blokady splotów nerwowych, np:
Blokady pojedynczych nerwów:
Każdy z tych rodzajów blokad jest dobierany indywidualnie, w zależności od lokalizacji zabiegu i stanu pacjenta.
Znieczulenia miejscowe i regionalne są generalnie bezpieczne, ale wymagają dokładnej znajomości anatomii zwierzęcia oraz umiejętności wykonania iniekcji. Większość blokad miejscowych wykonywanych jest przy pomocy aparatu USG. Dodatkowo oprócz aparatu USG niezbędnym sprzętem do wykonania prawidłowej blokady nerwu może być elektrostymulator nerwowy. Ważne jest też jakie igły wykorzystuje się do podania leku. W naszej klinice używamy tylko i wyłącznie specjalistycznych igieł do znieczulenia miejscowego, dzięki którym ryzyko powikłań jest znacznie mniejsze, a efektywność podania znacznie większa. Dzięki umiejętności wykorzystania aparatury jesteśmy w stanie bardzo precyzyjnie blokować konkretne nerwy.
Przeciwwskazaniami mogą być infekcje w miejscu podania leku, zaburzenia krzepnięcia krwi czy nadwrażliwość na środki znieczulające.
Znieczulenia miejscowe i regionalne to skuteczne metody walki z bólem u psów i kotów, które mogą znacząco poprawić komfort zwierząt podczas i po zabiegach.
Dzięki nim możliwe jest ograniczenie stosowania znieczulenia ogólnego, co jest szczególnie ważne u pacjentów z chorobami przewlekłymi. Właściwe zastosowanie tych technik wymaga jednak wiedzy i doświadczenia ze strony lekarza weterynarii.
Podróżowanie ze zwierzęciem samolotem wymaga starannego planowania, ponieważ każda linia lotnicza ma własne zasady dotyczące przewozu zwierząt. Niektóre przewożą psy w kabinie, inne tylko w luku bagażowym lub jako cargo, a część w ogóle nie zezwala na transport zwierząt. Wyjątek stanowią psy przewodnicy.
Jeśli planujesz lot ze swoim pupilem, kluczowe jest sprawdzenie wymagań przewoźnika pod kątem:
✅ Maksymalnej dopuszczalnej wagi psa wraz z transporterem (zazwyczaj 8–10 kg w kabinie).
✅ Dozwolonych wymiarów transportera (aby zmieścił się pod fotelem).
✅ Opłat za przewóz zwierzęcia, które różnią się w zależności od trasy i klasy biletu.
✅ Wymogów zdrowotnych, np. świadectwa zdrowia, paszportu zwierzęcia czy obowiązkowych szczepień.
✅ Krajowych regulacji dotyczących wwozu zwierząt, zwłaszcza na trasach międzykontynentalnych.
Nie wszystkie rasy psów są akceptowane na pokładzie – zwłaszcza rasy brachycefaliczne (krótkopyskie), które mogą mieć trudności z oddychaniem – BOAS w warunkach niskiego ciśnienia. Dodatkowo, niektóre linie lotnicze ograniczają liczbę zwierząt w kabinie, dlatego warto rezerwować bilet z wyprzedzeniem.
W poniższej liście znajdziesz szczegółowe informacje na temat przewozu psów w kabinie oraz w luku bagażowym przez różnych przewoźników – zarówno europejskich, jak i międzynarodowych. Dzięki temu łatwiej zaplanujesz podróż, unikając nieprzyjemnych niespodzianek na lotnisku. Mimo podanych danych zalecamy zawsze przed kupnem biletu o kontakt z liniami lotniczymi.
✅ Volotea
✅ Norwegian
✅ Lufthansa
✅ Air France
✅ ITA Airways (Alitalia)
✅ Iberia
✅ KLM
✅ LOT Polish Airlines
✅ Swiss International Air Lines
✅ Finnair
✅ Austrian Airlines
❌ Wizz Air, EasyJet, Ryanair – Nie zezwalają na przewóz zwierząt w kabinie, z wyjątkiem psów przewodników.
✅ United Airlines
✅ Delta Air Lines
✅ American Airlines
✅ Air Canada
✅ Qatar Airways
✅ Emirates
✅ Turkish Airlines
✅ Bark Air (specjalne linie dla psów 🐶)
✅ FlyDubai
✅ Air Arabia
✅ Air Canada
✅ Ethiopian Airlines
Koty to zwierzęta, które na co dzień bywają bardzo samodzielne, jednak gdy coś im dolega, ich zachowanie potrafi ulec znaczącej zmianie. Czy Twój kot nagle zaczął zachowywać się inaczej niż zwykle, je mniej lub wydaje się osowiały? Choć każda choroba ma swoje specyficzne objawy, prawdopodobnie szybko zauważysz, że coś jest nie tak.Czy Twój kot jest chory?
Choć każdy kot jest inny, istnieje wiele uniwersalnych sygnałów, które mogą wskazywać na problemy zdrowotne. Warto być czujnym, aby odpowiednio wcześnie zareagować i pomóc swojemu pupilowi. Poniżej znajdziesz przewodnik po objawach, które mogą sugerować, że Twój kot nie czuje się dobrze.
Jeśli Twój kot nagle zaczyna zachowywać się inaczej niż zwykle, może to wynikać z bólu lub dyskomfortu. Przykładowe zachowania:
Zmniejszony apetyt, unikanie jedzenia lub wymioty po posiłkach mogą wskazywać na różne problemy, w tym ból zębów i dziąseł lub inne choroby. Warto także zwrócić uwagę na:
Kot, który nagle staje się mniej aktywny lub śpi znacznie więcej niż zwykle, może mieć problemy zdrowotne. U starszych kotów spadek energii jest naturalny, ale u młodszych ospałość lub trudności w poruszaniu się, takie jak sztywność czy ból przy wskakiwaniu na meble, mogą oznaczać kłopoty z kręgosłupem, ze stawami lub mięśniami.
Kot, który przesypia większość dnia, jest ospały nawet po przebudzeniu lub śpi mniej niż zwykle, może mieć problemy zdrowotne. Koty śpią nawet do 16 h dziennie.Ułożenie podczas snu (np. skulony kot w dziwnych pozycjach) może sugerować ból.
Brak korzystania z kuwety lub zmiany w zachowaniu, oddawanie kału lub moczu wokół niej/poza nią mogą wskazywać na dyskomfort. Zwracaj uwagę na:
Nagła lub stopniowa utrata wagi, zwłaszcza w ciągu dwóch tygodni, jest sygnałem alarmowym. Może to być objaw wczesnych stadiów wielu chorób, dlatego warto udać się do weterynarza po dokładną diagnozę.
Jeśli sierść kota staje się matowa, tłusta lub pojawia się łupież, może to oznaczać, że zwierzę zaniedbuje codzienną pielęgnację z powodu złego samopoczucia. Nadmierne lizanie, gryzienie czy drapanie sierści mogą świadczyć o alergiach, obecności pcheł lub innych problemach dermatologicznych.
Nieświeży oddech to sygnał, który może wskazywać na problemy z zębami, dziąsłami lub nawet poważniejsze schorzenia, takie jak problemy z trawieniem, czy niewydolność nerek (zapach acetonu). Zaczerwienione lub opuchnięte dziąsła są wyraźnym znakiem infekcji.
Oczy powinny być błyszczące i czyste, a uszy wolne od nadmiaru woskowiny. Suchy, gorący nos może wskazywać na gorączkę, podobnie jak bardzo ciepłe uszy.
Nie każde zachowanie odbiegające od normy musi oznaczać chorobę, ale jeśli zmiany trwają dłużej lub są poważne, skontaktuj się z weterynarzem. Do sytuacji alarmowych należą m.in.:
Pamiętaj, że każdy kot jest inny i wymaga indywidualnego podejścia. Twoja czujność i troska to klucz do jego zdrowia i dobrego samopoczucia.
Znajomość tych zasad pomoże uniknąć przypadkowych zatruć i zadbać o dobrostan waszych pupili. W przypadku podejrzenia, że kot spożył niebezpieczny produkt, kluczowe jest szybkie działanie: skontaktuj się z lekarzem weterynarii, podając szczegóły dotyczące spożytego produktu i jego ilości. Pamiętaj – profilaktyka i odpowiednia wiedza to najlepsza ochrona dla zdrowia twojego kota!
Czytaj aktualności na Facebooku
Zdrowa dieta psa to podstawa jego dobrego samopoczucia i długiego życia, jednak nie wszystkie produkty spożywcze są dla niego bezpieczne. Żywienie psa to temat, który budzi wiele dyskusji. Biorą w nich udział producenci karm, specjaliści ds. żywienia, hodowcy, pseudoeksperci, a także lekarze weterynarii. Przede wszystkim należy podkreślić, że pies nie jest „koszem na śmieci” w domu, którego można karmić resztkami bez żadnego planu. Warto zachować zdrowy rozsądek – na przykład jeśli z obiadu zostanie soczysty kawałek steku, jest to świetny dodatek do psiego posiłku, pod warunkiem że uzupełni zbilansowany posiłek zawierający zboża, warzywa i witaminy.
Zbilansowana dieta jest kluczowa dla wsparcia układu odpornościowego, utrzymania odpowiedniej masy ciała i zapobiegania wielu chorobom. Rola jelit w układzie odpornościowym jest kluczowa, ponieważ stanowią one centralny element tzw. układu odpornościowego związanego z błonami śluzowymi (GALT – Gut-Associated Lymphoid Tissue). Jelitom przypisuje się około 70-80% całkowitej aktywności układu odpornościowego organizmu. Jedzenie dostarcza energii potrzebnej do codziennych aktywności, ale przede wszystkim powinno zawierać odpowiednie składniki odżywcze, wspierające rozwój mięśni, kości i narządów wewnętrznych. Psy i koty odpowiednio karmione rzadziej cierpią na problemy takie jak otyłość, cukrzyca, choroby nerek czy dolegliwości stawowe.
Mówi się, że lepiej zapobiegać niż leczyć, a dieta odgrywa kluczową rolę w profilaktyce. Na przykład zbilansowana dieta bogata w błonnik może zapobiegać problemom trawiennym, a suplementacja kwasów tłuszczowych Omega-3 i Omega-6 pomaga utrzymać zdrową skórę i lśniącą sierść. Wiele chorób przewlekłych można skutecznie kontrolować dzięki odpowiedniemu żywieniu.
Na początku warto zdecydować, czy chcemy stosować dietę opartą na gotowych produktach, czy samodzielnie przygotowywaną. Która z nich jest lepsza? Obie opcje są odpowiednie, kluczowa jest umiejętność zapewnienia zbilansowanego posiłku każdego dnia, dostosowanego do rasy, rozmiaru, wieku i aktywności psa. Niektóre składniki, które na co dzień spożywamy, mogą być dla psów toksyczne lub wywoływać poważne problemy zdrowotne, dlatego warto znać ich listę i unikać podawania ich pupilowi. Mówiąc o „zakazanych” produktach, często myślimy o resztkach z naszego stołu, szczególnie o potrawach mocno przyprawionych, solonych czy tłustych (np. gulasze, sosy, tłuste potrawy).
Przepuklina dysku międzykręgowego to choroba degeneracyjna, która dotyczy dysków międzykręgowych. Dysk międzykręgowy stanowi główny element łączący trzony kręgów. Składa się z dwóch części: wewnętrznej, zwanej jądrem miażdżystym, które ma konsystencję galaretowatą i może wchłaniać wodę, oraz zewnętrznej, zwanej pierścieniem włóknistym, zbudowanego z wiązek kolagenu o skośnym przebiegu, który jest bardzo wytrzymały.
Wraz z procesem starzenia jądro miażdżyste stopniowo przekształca się w tkankę włóknisto-chrzęstną, a w niektórych rasach psów, szczególnie w tych chondrodystroficznych, macierz jądra może ulegać degeneracji, odwadnianiu i mineralizacji, co ułatwia pęknięcie dysku.
Hansen typ 1:
Prawdziwa ekstruzja jądra miażdżystego, pierścień włóknisty pęka powierzchownie, a część wewnętrzna, jądro miażdżyste, zostaje wypchnięta ku górze, uciskając rdzeń kręgowy. Tego typu uszkodzenie dysku występuje głównie u psów małych ras, takich jak jamnik, pudel miniaturowy, chihuahua, cocker spaniel, shih-tzu, beagle, pekinens. Największe nasilenienie objawów jest między 3 a 6 rokiem życia. Ta patologia może zostać wykryta w badaniach radiologicznych, ponieważ z biegiem czasu dysk mineralizuje się, stając się widoczny na zdjęciu rentgenowskim.
Hansen typ 2:
Protruzja dysku, wzrasta zawartość włóknista, a dysk odkształca się bez całkowitego pęknięcia.
Podsumowując, obie części dysku mogą podlegać degeneracji. W przypadku ekstruzji jądra miażdżystego mówimy o przepuklinie typu Hansen 1, natomiast gdy dochodzi do protruzji lub ekstruzji pierścienia włóknistego, mówimy o przepuklinie typu Hansen 2.
Ważne jest, aby wiedzieć, że w odcinku szyjnym rdzeń kręgowy ma dużo miejsca, ponieważ odcinek szyjny jest najbardziej ruchomą częścią kręgosłupa, podczas gdy w odcinku piersiowym, który jest bardzo sztywny, rdzeń kręgowy zajmuje prawie całą przestrzeń kanału kręgowego. W odcinku lędźwiowym sytuacja jest pośrednia.
Z tego powodu minimalna ekstruzja może prowadzić do poważnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku piersiowym, ale nie wywoła żadnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku szyjnym, ponieważ w tym rejonie jest znacznie więcej miejsca, a niewielka ekstruzja może nie wywierać nacisku na rdzeń kręgowy. Z kolei w odcinku piersiowym nawet mała ilość materiału wypchniętego daje wyraźne objawy kliniczne.
W odcinku szyjnym materiał dysku wypadł wciąż pozostaje pokryty tkanką łączną, a to samo dotyczy odcinka lędźwiowego wzdłuż linii środkowej, dzięki obecności tzw. więzadła podłużnego grzbietowego.
W obrębie kręgów piersiowych (do około T10) dysk wzmocniony jest więzadłem międzyżebrowym, co wyjaśnia rzadkość przypadków przepukliny w tych segmentach.
Choroba zazwyczaj rozwija się w sposób ostry, często w wyniku intensywnych obciążeń fizycznych. W niektórych przypadkach pojawia się subklinicznie lub przewlekle. Objawy mogą różnić się w zależności od ilości materiału dyskowego wypchniętego lub protrudowanego, prędkości tego procesu oraz lokalizacji przepukliny.
Przepuklina dysku może dotyczyć odcinka szyjnego, piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowo-krzyżowego.
Ekstruzja dysku w odcinku szyjnym (C1-C5) najczęściej powoduje ból szyi bez objawów neurologicznych. Psy dotknięte tą dolegliwością unikają ruchów głową i odczuwają ból podczas zmiany pozycji.
Rodzaje bólu:
Ekstruzja dysku w odcinku piersiowo-lędźwiowym (T3-L3) jest bardzo bolesna, pies przyjmuje postawę „fałszywej kifozy”. Odczuwa ból przy ruchu lub podczas podnoszenia. W tym przypadku dochodzi do znacznego uszkodzenia rdzenia kręgowego. Początkowo tracona jest propriocepcja, potem zdolność wstawania i chodzenia, a także ruchy dobrowolne tylnych kończyn, kontrola pęcherza moczowego, aż do utraty zdolności odczuwania bólu głębokiego.
Problemy z chodem pojawiają się, gdy dotknięte są segmenty piersiowo-lędźwiowe. W przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego możliwe jest uszkodzenie wszystkich czterech kończyn.
Zależnie od stopnia zaawansowania przepukliny, problemy lokomocyjne mogą wynosić od lekkiej ataksji do całkowitej paraplegii lub tetraplegii.
Wczesna i dokładna diagnoza jest kluczowa dla doboru najskuteczniejszej terapii, co daje lepsze wyniki leczenia.
Protokół diagnostyczny obejmuje:
Główne oznaki radiologiczne przepukliny dysku:
Obraz rentgenowski pozwala na ocenę głównie elementów kostnych kręgosłupa. Mielografia jest najtańszą i dość dokładną metodą w stanach nagłych. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny umożliwiają obrazowanie rdzenia kręgowego oraz otaczających tkanek.
Leczenie przepukliny dyskowej może być zachowawcze lub chirurgiczne, w zależności od nasilenia objawów i wyników diagnostycznych.
Przygotowanie kota do wizyty u weterynarza. Kotek powinien traktować transporter jak znajomy przedmiot, bezpieczne schronienie, małą norę. W tym celu należy trzymać transporter w domu otwarty, aby kot mógł go swobodnie badać i korzystać z niego, kiedy tylko chce. Aby zachęcić kota do korzystania z transportera, warto umieścić w środku jedzenie, smakołyki lub zabawki, powtarzając to codziennie. Warto również pokazać kotu, że transporter nie łączy się jedynie z wizytami u lekarza weterynarii. Można zabierać go w nim na krótkie spacery tak aby zapoznawał się też z dźwiękami świata zewnętrznego.
Dzięki temu każde wzięcie transportera do ręki nie będzie kojarzyć się kotu z wizytami u weterynarza. Dzień przed wizytą u weterynarza, można spryskać transporter syntetycznymi feromonami, które są łatwo dostępne na rynku. Różne typy transporterów sprawdzają się lepiej – te z dwoma otworami (górnym i przednim) lub z wyciąganą dolną częścią są szczególnie praktyczne, ponieważ weterynarz może zbadać kota, gdy ten pozostaje w dolnej części. Transportery można również przykryć kocem, co pomaga uspokoić kota i chroni go przed zimnymi podmuchami powietrza w zimie. Po każdej wizycie u weterynarza, transporter należy dokładnie umyć neutralnym detergentem i ciepłą wodą. wszystko po to by usunąć feromony stresu, które kot mógł wydzielić podczas stresujących sytuacji.
Najbezpieczniejszy sposób transportu kota to zawsze transporter. Zapewni mniej stresu! Nie każdy kot lubi podróżować samochodem, zwłaszcza jeśli nie był do tego przyzwyczajony od małego. Przyzwyczajanie kota do podróży samochodem powinno odbywać się stopniowo. Po zapoznaniu kota z transporterem możemy zacząć przyzwyczajać go do samochodu. Na początek, włóż kota w transporterze do samochodu, nie uruchamiając silnika, mówiąc do niego łagodnym głosem i oferując smakołyki lub zabawki. Po kilku takich sesjach można włączyć silnik, ale nie ruszać. Jeśli kot pozostanie spokojny, można stopniowo zwiększać długość jazdy. Pamiętajmy, że głaskanie zestresowanego kota tylko zwiększa jego emocje. Najlepiej więc ograniczyć się do miłych spokojnych słów pokazujących, że wszystko jest w porządku. Transporter należy umieścić na przednim siedzeniu, na podłodze, aby kot jak najmniej odczuwał skutki choroby lokomocyjnej. Do jazdy samochodem ze względu na bezpieczeństwo najlepiej sprawdzi się transporter sztywny, dopasowany do rozmiaru kota. Taki boks w razie wypadku komunikacyjnego lepiej chroni przed uszkodzeniami ciała naszego pupila.
Podczas wizyty u weterynarza warto pozostawić kota w transporterze jak najdłużej, udzielając lekarzowi niezbędnych informacji. Nie należy na siłę wyciągać kota z transportera – lepiej poczekać, aż sam się uspokoi i wyjdzie. Przydatne może być zabranie kocyka, który kotek używa w domu, aby zapewnić mu komfort. Pamiętajmy że koty odczuwają nasz stres i zdenerwowanie. Warto więc przed wizytą wziąć 2 głębokie oddechy i starać się zachować spokój w czasie całego pobytu w klinice. Po badaniu lub zastrzyku zawsze warto nagrodzić kota smakołykiem, aby kojarzył wizytę pozytywnie. Można także, w domu, od czasu do czasu bawić się w „weterynarza”, dotykając różnych części ciała kota (oczy, uszy, łapki), co ułatwi mu zaakceptowanie przyszłych badań.
Rutynowe wizyty u lekarza weterynarii, nawet gdy nie są wymagane żadne badania czy terapie, mogą pomóc oswoić kota z procesem badania. Jest to ważne dla samego kota, jak i dla właścicieli oraz personelu medycznego.
Sprawdź nasz Facebook
Głównym objawem Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psa jest silny świąd, który pojawia się nagle, gdy pchła wprowadzi swoją ślinę do skóry. Zwykle pies zaczyna gwałtownie obracać się i gryźć miejsce ukąszenia, co najczęściej obserwuje się w okolicach lędźwiowo-krzyżowych oraz na przednich kończynach. Na wczesnym etapie można zaobserwować czerwonawe grudki (tzw. grudki rumieniowe) na zadzie, brzuchu oraz po wewnętrznej stronie ud.
W miarę postępu choroby i przewlekłego drapania zmiany skórne stają się bardziej zaawansowane – pojawiają się krosty, strupy, łuszcząca się, tłusta skóra, a także nieprzyjemny zapach. W bardziej zaawansowanych przypadkach mogą tworzyć się nawet guzki fibro-pruriginowe, które są twarde i swędzące.
U kotów APZS jest także bardzo częstą przyczyną świądu. Najbardziej charakterystyczne zmiany to tzw. dermatitis miliaris, czyli drobne grudki i strupy rozsiane na skórze, oraz symetryczna alopecja autoindukowana, czyli łysienie wywołane przez intensywne wylizywanie sierści. U niektórych kotów pojawiają się również poważne zmiany wynikające z samoistnych urazów skóry, takie jak owrzodzenia na głowie i szyi. Często towarzyszą im także zmiany typowe dla kompleksu granuloma eozynofilowego, co obejmuje grudki, blaszki czy wrzody eozynofilowe.
Rozpoznanie APZS jest stosunkowo proste, gdy na ciele zwierzęcia widoczne są charakterystyczne zmiany skórne, zwłaszcza w typowych miejscach ukąszeń przez pchły. Diagnoza jest jeszcze łatwiejsza, gdy na sierści zwierzęcia znajdziemy pchły lub ich odchody, które wyglądają jak drobne, czarne kropeczki.
Jeśli jednak nie ma widocznych pcheł, diagnoza może opierać się na wykluczeniu innych możliwych przyczyn świądu. Takich jak inne alergie czy infekcje pasożytnicze. W ramach badań weterynarz może pobierać próbki skóry w poszukiwaniu odchodów pcheł, a w rzadkich przypadkach także ich jaj, które następnie badane są pod mikroskopem.
Zwalczanie pcheł w otoczeniu jest kluczowe, ponieważ aż 90% populacji pcheł to formy niedojrzałe (jaja, larwy, poczwarki), które mogą przetrwać w ciepłych miejscach, takich jak mieszkania, przez długi czas. Dzięki temu dorosłe pchły są w stanie kontynuować swój cykl życiowy przez cały rok. Bez skutecznej kontroli środowiska, walka z pchłami będzie utrudniona.
Produkty przeciwpchelne dostępne są w różnych formach, takich jak spray, obroże, pipety spot-on czy tabletki. Weterynarz pomoże wybrać odpowiednie preparaty lub ich kombinację, dostosowaną do konkretnego przypadku i potrzeb zwierzęcia.
Właściwa kontrola środowiska jest absolutnie niezbędna w walce z pchłami. Pchły potrafią przetrwać w dywanach, legowiskach czy w zakamarkach mieszkań, co pozwala im na nieustanne namnażanie się. Dlatego tak ważne jest regularne sprzątanie, pranie legowisk oraz stosowanie środków owadobójczych w otoczeniu zwierzęcia.
Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry jest uciążliwą, ale możliwą do opanowania chorobą, wymagającą systematycznego działania. Kluczem do sukcesu jest ścisła współpraca między właścicielem a weterynarzem. Regularne stosowanie produktów przeciwpchelnych oraz dbałość o czystość otoczenia, w którym przebywają zwierzęta. Dzięki odpowiednim działaniom, można skutecznie złagodzić objawy choroby i zapewnić swojemu pupilowi komfort życia bez uciążliwego świądu.
Sprawdź nasz Facebook
