Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psów i kotów – co warto wiedzieć?

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) to bardzo powszechna choroba występująca u psów i kotów. Może pojawić się w dowolnym okresie roku i dotyczyć zwierząt w każdym wieku. U niektórych zwierząt rozwija się nadwrażliwość na antygeny zawarte w ślinie pcheł. Prowadzi to do reakcji alergicznej i wystąpienia intensywnego świądu oraz zmian skórnych o różnym stopniu nasilenia.

Objawy APZS u psów

Głównym objawem Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psa jest silny świąd, który pojawia się nagle, gdy pchła wprowadzi swoją ślinę do skóry. Zwykle pies zaczyna gwałtownie obracać się i gryźć miejsce ukąszenia, co najczęściej obserwuje się w okolicach lędźwiowo-krzyżowych oraz na przednich kończynach. Na wczesnym etapie można zaobserwować czerwonawe grudki (tzw. grudki rumieniowe) na zadzie, brzuchu oraz po wewnętrznej stronie ud.

W miarę postępu choroby i przewlekłego drapania zmiany skórne stają się bardziej zaawansowane – pojawiają się krosty, strupy, łuszcząca się, tłusta skóra, a także nieprzyjemny zapach. W bardziej zaawansowanych przypadkach mogą tworzyć się nawet guzki fibro-pruriginowe, które są twarde i swędzące.

Objawy APZS u kotów

U kotów APZS jest także bardzo częstą przyczyną świądu. Najbardziej charakterystyczne zmiany to tzw. dermatitis miliaris, czyli drobne grudki i strupy rozsiane na skórze, oraz symetryczna alopecja autoindukowana, czyli łysienie wywołane przez intensywne wylizywanie sierści. U niektórych kotów pojawiają się również poważne zmiany wynikające z samoistnych urazów skóry, takie jak owrzodzenia na głowie i szyi. Często towarzyszą im także zmiany typowe dla kompleksu granuloma eozynofilowego, co obejmuje grudki, blaszki czy wrzody eozynofilowe.

Diagnostyka APZS

Rozpoznanie APZS jest stosunkowo proste, gdy na ciele zwierzęcia widoczne są charakterystyczne zmiany skórne, zwłaszcza w typowych miejscach ukąszeń przez pchły. Diagnoza jest jeszcze łatwiejsza, gdy na sierści zwierzęcia znajdziemy pchły lub ich odchody, które wyglądają jak drobne, czarne kropeczki.

Jeśli jednak nie ma widocznych pcheł, diagnoza może opierać się na wykluczeniu innych możliwych przyczyn świądu. Takich jak inne alergie czy infekcje pasożytnicze. W ramach badań weterynarz może pobierać próbki skóry w poszukiwaniu odchodów pcheł, a w rzadkich przypadkach także ich jaj, które następnie badane są pod mikroskopem.

Leczenie APZS

Leczenie APZS skupia się na dwóch głównych aspektach: łagodzeniu objawów skórnych oraz eliminacji pcheł z organizmu zwierzęcia i jego otoczenia. Ważne jest, aby zastosować odpowiednie produkty przeciwpchelne dla wszystkich zwierząt w domu. Należy zawsze regularnie przeprowadzać kontrolę środowiska, w którym przebywają.

Zwalczanie pcheł w otoczeniu jest kluczowe, ponieważ aż 90% populacji pcheł to formy niedojrzałe (jaja, larwy, poczwarki), które mogą przetrwać w ciepłych miejscach, takich jak mieszkania, przez długi czas. Dzięki temu dorosłe pchły są w stanie kontynuować swój cykl życiowy przez cały rok. Bez skutecznej kontroli środowiska, walka z pchłami będzie utrudniona.

Produkty przeciwpchelne dostępne są w różnych formach, takich jak spray, obroże, pipety spot-on czy tabletki. Weterynarz pomoże wybrać odpowiednie preparaty lub ich kombinację, dostosowaną do konkretnego przypadku i potrzeb zwierzęcia.

Dlaczego kontrola środowiska jest tak ważna?

Właściwa kontrola środowiska jest absolutnie niezbędna w walce z pchłami. Pchły potrafią przetrwać w dywanach, legowiskach czy w zakamarkach mieszkań, co pozwala im na nieustanne namnażanie się. Dlatego tak ważne jest regularne sprzątanie, pranie legowisk oraz stosowanie środków owadobójczych w otoczeniu zwierzęcia.

Podsumowanie

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry jest uciążliwą, ale możliwą do opanowania chorobą, wymagającą systematycznego działania. Kluczem do sukcesu jest ścisła współpraca między właścicielem a weterynarzem. Regularne stosowanie produktów przeciwpchelnych oraz dbałość o czystość otoczenia, w którym przebywają zwierzęta. Dzięki odpowiednim działaniom, można skutecznie złagodzić objawy choroby i zapewnić swojemu pupilowi komfort życia bez uciążliwego świądu.

Sprawdź nasz Facebook

Zatrucie nikotyną, czyli nikotynowe zatrucie u zwierząt. Jest stanem, który może wystąpić, gdy zwierzę spożyje produkty zawierające nikotynę. Są to na przykład papierosy, e-papierosy, tytoń do żucia czy plastry nikotynowe. Nikotyna jest silnie toksyczna dla zwierząt, a jej spożycie nawet w małych ilościach może prowadzić do poważnych objawów lub śmierci.

Zatrucie nikotyną. Substancje toksyczne obecne w dymie papierosowym działają na organizm na różne sposoby. Niektóre są rakotwórcze (potwierdzone lub podejrzewane), inne działają drażniąco i mogą wpływać na metabolizm składników odżywczych. Dym papierosowy wdychany aktywnie, biernie lub pochodzący z tlącej się papierosowej końcówki zawiera ponad 4 tysiące substancji chemicznych, z których wiele jest szkodliwych dla zdrowia człowieka. Substancje te mogą bezpośrednio uszkadzać organizm, szczególnie układ oddechowy, a ich działanie obejmuje również inne organy wewnętrzne.

Toksyczne składniki dymu papierosowego są produktem niepełnego spalania tytoniu i papieru, a ich uwalnianie związane jest z wysoką temperaturą powstałą podczas palenia.

Najbardziej znane toksyny zawarte w dymie papierosowym to:

Nikotyna – alkaloid obecny w liściach tytoniu, uwalniany pod wpływem ciepła, działa neurotoksycznie.
Tlenek węgla – produkt niepełnego spalania, przyczyniający się do problemów sercowo-naczyniowych.
Substancje drażniące takie jak akroleina i aldehydy (np. acetaldehyd), które uszkadzają układ oddechowy.
Kwasy organiczne i fenole – kwas mrówkowy, fenol, kresole.
Aminy i amoniak – substancje toksyczne o działaniu drażniącym.
Węglowodory aromatyczne i niearomatyczne – np. alkany (C12-C15), które uszkadzają warstwę lipidową komórek.
Smoła – produkt spalania zawierający liczne substancje rakotwórcze.
Lotne związki organiczne (VOC), np. benzen (rakotwórczy).
Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA) – produkty spalania papieru i tytoniu, w tym benzo[a]piren (rakotwórczy).
Pyły zawieszone – drobne cząstki, głównie cząstki węgla, które uszkadzają płuca.

Szkodliwe efekty palenia można podzielić na trzy kategorie:

Szkody pierwotne – dotykają bezpośrednio osoby palące.
Szkody wtórne (bierne palenie) – dotyczą osób przebywających w otoczeniu palaczy.
Szkody trzeciorzędowe – wynikają z pozostałości substancji toksycznych, które osiadają na powierzchniach w środowisku, a mogą szczególnie zaszkodzić zwierzętom domowym.

Zwierzęta domowe są bardziej narażone na toksyny zawarte w dymie papierosowym. Czas spędzany w zamkniętych pomieszczeniach oraz kontakt z pozostałościami dymu osadzającymi się na ich sierści. Wśród najczęstszych chorób wywoływanych przez dym u zwierząt są nowotwory nosa, płuc, jamy ustnej, chłoniaki, a także podrażnienia dróg oddechowych, astma i rozedma płuc. Psy są bardziej narażone na nowotwory nosa i płuc, zwłaszcza te o krótszej kufie (np. boksery, bulldogi). Natomiast koty mają zwiększone ryzyko chłoniaków, zwłaszcza przez swoje nawyki pielęgnacyjne, podczas których połykają substancje toksyczne z sierści.

Nikotynowe zatrucia u zwierząt domowych mogą prowadzić do nadmiernego ślinienia, pobudzenia, drgawek, wymiotów, zaburzeń koordynacji. W skrajnych przypadkach do niewydolności oddechowej. Bezpośrednie zatrucie może wynikać z połknięcia niedopałka papierosa. Papieros zawiera od 4 do 8 mg nikotyny. Dawka toksyczna dla psa i kota wynosi około 1-2 mg/kg, a dawka śmiertelna wynosi około 10 mg/kg.

Szkodliwość dla psów i kotów:

Badania przeprowadzone przez Colorado State University wykazały, że psy mieszkające z palaczami mają większe ryzyko rozwoju nowotworów nosa. Szczególnie dotyczy to ras o długim nosie, takie jak owczarki niemieckie i retrievery. Z kolei psy o krótszym nosie są bardziej narażone na nowotwory płuc. Ponieważ szybciej inhalują drobne cząsteczki, które docierają do płuc.

Koty są szczególnie podatne na nowotwory jamy ustnej i chłoniaki. Badania z Tuft University wykazały, że koty żyjące z palaczami mają dwukrotnie większe ryzyko rozwoju chłoniaków, które w 75% przypadków prowadzą do śmierci w ciągu 12 miesięcy od diagnozy. Dłuższe narażenie na dym tytoniowy (ponad 5 lat) znacząco zwiększa ryzyko raka płaskonabłonkowego jamy ustnej. Koty są szczególnie wrażliwe na dym, ponieważ oprócz jego wdychania, podczas pielęgnacji usuwają substancje toksyczne z futra, które następnie trafiają do ich organizmu.

Badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Glasgow wykazały, że koty są najbardziej narażone na szkodliwe skutki dymu papierosowego. Badania te potwierdzają również, że zmniejszenie liczby papierosów palonych w domu do mniej niż 10 dziennie znacząco obniża poziom nikotyny w sierści zwierząt.

W przypadku gdy zauważysz u swojego zwierzęcia objawy opisane powyżej, skontaktuj się z kliniką! Sprwdz nasz Facebook

Padaczka idiopatyczna

Padaczka idiopatyczna to schorzenie neurologiczne, które stanowi jedno z najczęstszych zaburzeń układu nerwowego u psów, a choć rzadziej, występuje również u kotów. Jest to szczególny rodzaj epilepsji, w którym nie można jednoznacznie określić przyczyny ataków padaczkowych. Choroba ta nie wynika z urazu mózgu, guza czy infekcji, a jej patogeneza pozostaje tematem badań naukowych. Obecnie uważa się, że padaczka idiopatyczna ma z dużym prawdopodobieństwem podłoże genetyczne. To sugeruje możliwość jej dziedziczenia, zwłaszcza u ras predysponowanych.

Objawy padaczki idiopatycznej

Objawy padaczki u psów mogą przybierać różnorodne formy i różnić się intensywnością. Najbardziej charakterystyczne są nagłe, gwałtowne napady drgawek obejmujące całe ciało, które trwają od kilkudziesięciu sekund do kilku minut. Jednak nie wszystkie napady są tak dramatyczne – mogą również przybierać subtelniejszą formę, na przykład w postaci krótkotrwałych tików, „zawieszeń” czy drżenia poszczególnych mięśni. W takich przypadkach ataki są często mylone z innymi problemami zdrowotnymi lub przeoczane przez opiekunów.

U kotów objawy mogą być znacznie mniej spektakularne i trudniejsze do zidentyfikowania. Często napady ograniczają się do ślinotoku, chwilowych zaburzeń świadomości czy zmian w zachowaniu. To sprawia, że mogą być mylone z problemami stomatologicznymi lub infekcjami w jamie ustnej. W obu przypadkach, zarówno u psów, jak i kotów, napadom mogą towarzyszyć mimowolne oddanie moczu lub kału, a ataki mogą wystąpić o dowolnej porze dnia lub nocy.

Trudności diagnostyczne i badanie kliniczne

Bardzo ważne jest przeprowadzenie dokładnego badania neurologicznego, badań krwi i moczu oraz ewentualnie badań obrazowych. Badania można wykonać w naszej klinice u doktora Adama Zwolińskiego. Mimo że napady padaczkowe wydają się być charakterystyczne, diagnoza padaczki idiopatycznej bywa wyzwaniem dla lekarzy weterynarii. Objawy padaczkowe mogą wynikać z wielu innych schorzeń neurologicznych, takich jak zapalenie mózgu, zatrucia, zaburzenia metaboliczne czy guzy mózgu. Dlatego kluczowym elementem diagnozy jest szczegółowa analiza historii medycznej zwierzęcia oraz przeprowadzenie dokładnych badań diagnostycznych.

Diagnozowanie padaczki idiopatycznej wymaga wykluczenia innych potencjalnych przyczyn ataków, co oznacza konieczność wykonania badań neurologicznych, badań krwi, moczu, a także – w razie potrzeby – badań obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny (MRI) czy tomografia komputerowa (CT). Dopiero po wyeliminowaniu innych możliwych źródeł problemu można postawić diagnozę padaczki idiopatycznej.

Leczenie padaczki idiopatycznej

Leczenie padaczki idiopatycznej u psów opiera się głównie na stosowaniu leków przeciwpadaczkowych. Głównie takich jak fenobarbital, bromek potasu czy leki nowszej generacji, które mają na celu kontrolę napadów, zmniejszenie ich częstotliwości oraz intensywności.

Terapia jest zazwyczaj długotrwała, a niekiedy nawet dożywotnia. Koniecznością są regularne kontrole weterynaryjne w celu monitorowania stężenia leku we krwi oraz ewentualnego dostosowania dawki.

Leczenie farmakologiczne jest uzupełniane przez odpowiednie postępowanie w trakcie napadu, które ma na celu zminimalizowanie stresu i zapewnienie zwierzęciu bezpieczeństwa. W niektórych przypadkach lekarz weterynarii może zalecić dodatkowe terapie wspomagające. Suplementy lub diety wzbogacone w kwasy tłuszczowe omega-3, które mogą mieć działanie neuroprotekcyjne.

Postępowanie w trakcie napadów

Ważnym aspektem zarządzania padaczką jest odpowiednie postępowanie podczas ataków. W czasie napadu należy unikać prób przerywania drgawek czy poruszania zwierzęcia, o ile nie znajduje się ono w niebezpiecznej sytuacji (np. w pobliżu schodów). Po zakończeniu napadu zwierzę powinno mieć zapewnione spokojne miejsce, w którym może dojść do siebie. Warto odnotować czas trwania napadu, jego intensywność i wszelkie nietypowe zachowania, aby dostarczyć lekarzowi weterynarii jak najwięcej informacji.

Monitorowanie i pomoc weterynaryjna

Padaczka idiopatyczna to schorzenie przewlekłe, które może być trudne do kontrolowania, co podkreśla znaczenie stałej współpracy z lekarzem weterynarii. Regularne kontrole i badania pozwalają monitorować efekty leczenia oraz w razie potrzeby dostosować terapię do zmieniających się potrzeb pacjenta. Współpraca i wzajemne zaufanie między opiekunem a lekarzem weterynarii są kluczowe, aby zapewnić zwierzęciu jak najlepszą jakość życia.

Pomimo że padaczka idiopatyczna może wydawać się przytłaczająca, odpowiednio kontrolowana pozwala zwierzętom prowadzić pełne i szczęśliwe życie. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie objawów, ścisła współpraca z lekarzem weterynarii oraz przestrzeganie zaleceń terapeutycznych. Reagowanie na pierwsze symptomy choroby i odpowiednia opieka mogą znacząco poprawić komfort życia zwierzęcia i zminimalizować ryzyko powikłań.

Choroby serca nie są jedynie ludzką przypadłością i mogą występować także u naszych zwierzaków. W ich przypadku niezwykle ważne jest obserwowanie niepokojących objawów oraz konsultacja z lekarzem weterynarii, kiedy tylko je zauważymy. Zwykle choroby serca pojawiają się wraz z wiekiem, u psich seniorów, jednak szczeniaki i dorosłe psy także mogą nie nie cierpieć. Jakie choroby serca u psów wyróżniamy? Jakie symptomy powinny zwrócić naszą uwagę i jakie są dostępne metody leczenia? Wyjaśniamy w naszym artykule.

Choroby serca u psów

Jedną z najczęściej występujących u psów chorób serca jest choroba zwyrodnieniowa zastawki mitralnej. Cierpią na nią szczególnie psy ras małych i średnich. Polega ona na zwyrodnieniu zastawki mitralnej i prowadzi do jej nieszczelności, a w konsekwencji do cofania się krwi z lewej komory do lewego przedsionka.

Spotykana u dużych i olbrzymich ras kardiomiopatia rozstrzeniowa może doprowadzić do niewydolności serca. Choroba ta objawia się rozszerzeniem komór serca i osłabieniem mięśnia sercowego. Rzadziej spotykanym rodzajem kardiomiopatii jest kardiomiopatia przerostowa, polegająca na przeroście mięśnia sercowego. Dotyka szczególnie ścian lewej komory, co znacznie utrudnia prawidłowe pompowanie krwi w organizmie.

U psów występować mogą także różne typy arytmii: tachykardia (przyspieszone bicie serca), bradykardia (zwolnione bicie serca) czy migotanie przedsionków. Ich charakter może być zarówno nabyty, jak i wrodzony. Prowadzić do arytmii może także zespół Wolffa-Parkinsona-White’a. To wrodzone zaburzenie rytmu serca, które charakteryzuje się obecnością dodatkowych dróg przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu.

Stan, w którym ciśnienie w tętnicach płucnych jest podwyższone nazywamy nadciśnieniem płucnym. Jego wystąpienie może doprowadzić do obciążenia prawej komory serca, a w efekcie do niewydolności narządu.

Zastoinowa niewydolność serca diagnozowana jest wówczas, kiedy serce nie jest w stanie efektywnie pompować krwi. Przypadłość ta prowadzi do nagromadzenia się płynu w płucach, jamie brzusznej lub innych częściach ciała i może być wynikiem innych chorób serca u psa.

Oprócz nabytych chorób serca, rozróżniamy także wrodzone nieprawidłowości, do których należą przetrwały przewód tętniczy Botalla, ubytek przegrody międzykomorowej czy stenozę aorty.

Choroby serca u psa – objawy

Objawy choroby serca u psa mogą być bardzo różne, w zależności od stopnia zaawansowania schorzenia czy wieku psa. Niektóre z nich przebiegają niemal bezobjawowo, a wykryć można je jedynie podczas badań weterynaryjnych.

Jakie objawy choroby serca u psa możemy dostrzec?

Zwiększona męczliwość – czworonogi cierpiące na choroby serca mogą unikać wysiłku fizycznego, nie są chętne do zabaw, a kiedy podejmą wysiłek fizyczny, męczą się znacznie szybciej niż zwykle.
Kaszel – ten objaw przez właścicieli psów często mylony jest z zakrztuszeniem lub odruchem wymiotnym, jednak nie ma z nimi związku. Przyczyną kaszlu sercowego jest obrzęk płuc, spowodowany niewydolnością serca. Często występuje lub nasila się po wysiłku lub w nocy.
Problemy z oddychaniem – duszności, ciężki, płytki, przyspieszony oddech lub oddychanie z otwartym pyskiem mogą być oznaką problemów z sercem.
Opuchlizna – nagromadzenie płynów w kończynach lub brzuchu, występujące przy zaawansowanej niewydolności, to kolejny objaw choroby serca u psów.
Zasinienie błon śluzowych, dziąseł i języka – ten symptom jest objawem niedostatecznej ilości tlenu, dostarczonej przez serce do tkanek.
Utraty przytomności – niedostateczny przepływ krwi do mózgu może prowadzić do nagłej utraty przytomności przez psa – zwłaszcza podczas wzmożonego wysiłku.

Dodatkowo, objawami chorób serca u psów mogą być: przyspieszone lub nieregularne bicie serca, apatia, utrata zainteresowania codziennymi czynnościami, nerwowość, a także utrata apetytu i spadek masy ciała.

Pojawienie się niepokojących objawów powinno zostać niezwłocznie skonsultowane z lekarzem weterynarii, który oceni stan zwierzaka i wdroży odpowiednie metody leczenia.

Diagnostyka chorób serca u psów

Leczenie chorób serca u psów poprzedza szczegółowa diagnostyka. Zwykle lekarz weterynarii przeprowadza dokładny wywiad z właścicielem, aby poznać historię zdrowia psa, w tym przebyte przez niego choroby, styl życia, dietę i poziom aktywności. Następnie wykonuje badania fizykalne oraz badania serca, a w razie konieczności także badania dodatkowe.

Specjalista osłuchuje serce i płuca psa, aby stwierdzić występowanie szmerów w tym obrębie. Ogląda także błony śluzowe w pysku, aby sprawdzić ich natlenienie.
Aby otrzymać pełny obraz stanu zdrowia psa, wykonuje także badania laboratoryjne. Ogólne badanie krwi może pomóc w wykryciu problemów z nerkami, wątrobą czy zaburzeniami elektrolitowymi, które mogą mieć związek z chorobami serca.

Podstawowym badaniem obrazowym, które pozwala ocenić strukturę i funkcje serca, jest echokardiografia, czyli USG serca. To najdokładniejsze badanie w diagnostyce chorób serca, dostarczające szczegółowych informacji na temat grubości ścian serca, wielkości jam, pracy zastawek oraz przepływu krwi.

RTG klatki piersiowej umożliwia natomiast określenie wielkości i kształtu serca oraz rozpoznanie obecności płynu w płucach lub jamie brzusznej, który pojawia się przy zastoinowej niewydolności serca. Do zidentyfikowania problemów z przewodzeniem impulsów w sercu lub zaburzonym rytmem, wykorzystuje się elektrokardiografię.

Choroby serca u psów – leczenie i rokowania

Zdiagnozowana choroba serca u psa to dość poważny stan, a większość pupili do końca życie będzie musiało zmagać się z jej konsekwencjami. Na szczęście, istnieją skuteczne metody leczenia, które nie tylko ratują życie, ale przywracają mu względny komfort poprzez łagodzenie objawów.

Podstawową metodą leczenia w przypadku chorób serca u psów jest farmakoterapia. Czworonogi zwykle do końca życia przyjmują określone leki, które pomagają zmniejszyć obciążenie serca, obniżyć ciśnienie krwi, ustabilizować tętno i ułatwić oddychanie.

Zabiegi chirurgiczne wykorzystywane są w leczeniu bardzo zaawansowanych przypadków, jednak związana z nimi narkoza jest niebezpieczna dla obciążonego serca psa i starszych zwierzaków. Dlatego też decyzję o ich przeprowadzeniu podjąć może jedynie weterynarz kardiolog.

W przypadku rozpoznanej choroby serca, ogromną rolę odgrywają wizyty kontrolne w gabinecie weterynarza. Pozwalą one monitorować postęp choroby i – w razie potrzeby – wdrażać nowe formy terapii.

Odpowiednio wcześnie rozpoznane schorzenie serca i zastosowanie efektywnego leczenia znacznie zwiększa szansę psa na normalne życie. Ważna jest także zmiana jego diety na niskosodową, kontrolowanie wagi oraz wprowadzenie umiarkowanej aktywności fizycznej, dzięki której zachowa dobrą kondycję.

Choroby serca u psa – objawy i leczenie. Podsumowanie

Objawy choroby serca u psa są niekiedy łatwe do przeoczenia, dlatego właściciele czworonogów muszą bacznie je obserwować. Każde powtarzające się i budzące obawy zachowanie psa, które odbiega od normy, powinno być podstawą do odbycia wizyty w gabinecie weterynarza. Chociaż czasem schorzenia serca u psów nie dają widocznych objawów od razu, ich rozwijający się przebieg może doprowadzić do trwałych uszkodzeń tego narządu, a nawet śmierci pupila. Wprowadzenie farmakoterapii lub (w niektórych przypadkach) przeprowadzenie operacji mogą przedłużyć życie psa i znacznie osłabić symptomy schorzenia, dlatego tak istotna jest wczesna diagnostyka.

Problem z nerkami u kota dotyczy zwykle starszych osobników i jest bardzo powszechną dolegliwością zdrowotną. Choroby nerek mogą być dość podstępne i rozwijać się bezobjawowo przez długi czas, odbierając właścicielom kotów możliwość wczesnej reakcji. W efekcie, do gabinetów weterynaryjnych trafiają czworonogi w zaawansowanym stadium schorzenia. Warto zatem wiedzieć, jakie problemy z nerkami u kota są diagnozowane najczęściej, jakie są ich symptomy i dostępne współcześnie metody leczenia.

Problem z nerkami u kota. Jakie są najczęstsze schorzenia nerek?

Nerki pełnią w organizmie kota wiele ważnych funkcji – filtrują krew, usuwają toksyny, odpowiadają za regulację ciśnienia krwi oraz równowagę elektrolitową. Niestety, narządy te są również narażone na różne choroby, które mogą prowadzić do ich niewydolności. Najczęściej występujące problemy z nerkami u kota to:

Przewlekła niewydolność nerek – jedno z najczęściej diagnozowanych schorzeń u starszych kotów. Charakteryzuje się stopniowym pogorszeniem funkcji nerek, co skutkuje gromadzeniem się toksyn w organizmie kota. Jest chorobą postępującą, a więc raz zdiagnozowana wymaga długotrwałej opieki i stałego monitorowania stanu zwierzaka.
Ostra niewydolność nerek – w odróżnieniu od przewlekłej formy, ostra niewydolność nerek rozwija się nagle i może być wynikiem zatrucia, infekcji lub uszkodzenia nerek w następstwie urazu. Wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej, ponieważ może prowadzić do szybkiego pogorszenia stanu zdrowia kota.
Kamica nerkowa – kamienie nerkowe to twarde złogi mineralne, które mogą tworzyć się w nerkach ludzi i zwierząt. Ich pojawienie się może skutkować bólem, występowaniem przewlekłych infekcji dróg moczowych, a w niektórych przypadkach blokadą przepływu moczu, która stanowi zagrożenie życia.
Infekcje nerek (odmiedniczkowe zapalenie nerek) – infekcje są zwykle wynikiem zakażenia bakteryjnego, które przemieszcza się z dolnych dróg moczowych do nerek. Symptomy mogą być subtelne, ale w przypadku braku leczenia skutkują poważnym uszkodzeniem nerek.

Problemy z nerkami u kota – objawy

Objawy problemów z nerkami u kota zazwyczaj pojawiają się stopniowo i bywają niespecyficzne, co utrudnia ich diagnozę. Istnieje jednak kilka sygnałów ostrzegawczych, które powinny zwrócić uwagę właścicieli. Należą do nich:

zwiększone pragnienie,
częstsze oddawanie moczu,
krwiomocz,
utrata apetytu,
spadek masy ciała,
wystąpienie wymiotów i biegunki,
zmiany w zachowaniu,
pogorszenie stanu sierści,
nieprzyjemny zapach z pyszczka.

Jednym z pierwszych objawów problemów z nerkami u kota jest zwiększona ilość wypijanej przez niego wody oraz częstsze korzystanie z kuwety. Wynika to z zaburzenia zdolności nerek do koncentracji moczu. Cierpiące na choroby tego narządu czworonogi często tracą apetyt, czego konsekwencją jest spadek masy ciała. Do utraty wagi mogą przyczynić się także problemy trawienne – biegunka i wymioty.

Objawem problemu z nerkami u kota jest także pojawienie się charakterystycznego, nieprzyjemnego zapachu z pyszczka, co jest rezultatem gromadzenia się toksyn w organizmie. Niewydolność nerek nierzadko prowadzi do pogorszenia kondycji sierści, która wypada w większej niż zwykle ilości, staje się matowa i tępa w dotyku.

Efektem złego samopoczucia kota może być także jego odmienne zachowanie – apatia, unikanie kontaktu z człowiekiem, senność czy miauczenie bez wyraźnego powodu.

Problem z nerkami u kota – leczenie

Objawów problemów z nerkami u kota nie należy lekceważyć. W przypadku ostrych i nagle występujących chorób, najważniejsze jest szybkie działanie. Natomiast choroby przewlekłe wymagają specjalistycznej opieki i kontroli. Leczenie problemów nerkowych u kotów zależy od stopnia zaawansowania choroby oraz jej rodzaju. Współczesne metody leczenia zwykle przynoszą jednak dobre rezultaty, jeśli zostaną wdrożone na czas.

Stosowanie leków, których zadaniem jest kontrolowanie ciśnienia krwi i wspieranie funkcjonowania nerek, jest zalecane w przypadku przewlekłej niewydolności. Poprawiają one także samopoczucie zwierzaków, poprzez przeciwdziałanie biegunkom i wymiotom.

Ważnym elementem leczenia jest odpowiednia dieta. Koty z problemami nerkowymi często wymagają stosowania pokarmu o obniżonej zawartości białka, fosforu i sodu, który jest łatwiej przyswajalny. Specjalne diety mogą również zawierać dodatki wspomagające funkcje nerek, takie jak kwasy tłuszczowe omega-3. Zaleca się także unikanie suchej karmy, której trawienie dodatkowo obciąża nerki.

Częste oddawanie moczu przez kota może prowadzić do odwodnienia organizmu. Wspieranie nawodnienia jest konieczne – zwłaszcza przy zaawansowanej niewydolności nerek. Aby uchronić kota przed nadmierną utratą płynów i stymulować wydalanie toksyn, potrzebne może być regularne podawanie płynów podskórnie.

Opieka nad kotem z problemami nerkowymi oznacza także systematyczne wizyty kontrolne u weterynarza i wykonywanie badań laboratoryjnych krwi oraz moczu. Pozwalają one na szybką reakcję w razie postępu choroby lub dostosowanie nowych metod leczenia.

Problem z nerkami u kota – objawy, leczenie. Podsumowanie

Problemy z nerkami u kota mogą poważnie wpływać na jakość i długość życia naszego pupila. Wczesne rozpoznanie objawów oraz odpowiednie leczenie są kluczowe w zapobieganiu niebezpiecznym komplikacjom. Pamiętajmy, że koty często ukrywają swoje dolegliwości, dlatego tak ważne jest obserwowanie ich zachowań i reagowanie na wszelkie niepokojące zmiany.

Jeśli zauważysz objawy problemów z nerkami u kota, nie zwlekaj z wizytą u weterynarza. Im szybciej zostanie postawiona diagnoza, tym większe szanse na skuteczne leczenie i poprawę jakości życia otrzyma Twój podopieczny.

Nadwaga u psów to poważny problem, który dotyczy coraz większej grupy naszych czworonożnych przyjaciół. Szacuje się, że nawet co trzeci pies może cierpieć z powodu otyłości lub nadwagi. Jest to zjawisko niepokojące, ponieważ nadmierna masa ciała może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych oraz znacząco obniża jakość i długość życia pupili. W tym artykule omówimy, czym może być spowodowana otyłość u psów, jakie są jej potencjalne skutki oraz podpowiemy, jak skutecznie odchudzić psa.

Nadwaga u psów – możliwe przyczyny zwiększonej wagi

Przyczyny nadwagi u psów zwykle są bardzo zróżnicowane. Najczęściej są kombinacją kilku czynników, takich jak predyspozycje genetyczne, nadwyżka kaloryczna oraz niski poziom aktywności fizycznej zwierzaka.

Dieta

Główną przyczyną nadwagi u psów jest za duża ilość spożywanych kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu oraz nieprawidłowo zbilansowane posiłki. Wiele psów otrzymuje zbyt obfite porcje jedzenia, bogate w tłuszcze i węglowodany. Prowadzi to do gromadzenia się nadmiaru tkanki tłuszczowej, która nie stanowi jedynie problemu estetycznego, ale ma istotny wpływ na zdrowie i komfort życia psa. W jej redukcji ważną rolę odgrywa również odpowiednia dawka ruchu. Psy, podobnie jak ludzie, potrzebują regularnej aktywności fizycznej, aby spalać nadprogramowe kalorie.

Sterylizacja, kastracja

Wyjątkową uwagę na odpowiednie porcje podawanej karmy powinni zwracać właściciele zwierzaków sterylizowanych lub kastrowanych. Po tym zabiegu możliwe jest spowolnienie metabolizmu psa, co przy mniejszej aktywności może prowadzić do przybierania na wadze. Warto wspomnieć, że mniejsze zapotrzebowanie kaloryczne mają także starsze psy, dlatego zaleca się ograniczenie wielkości ich posiłków.

Rasa

Niektóre rasy psów są bardziej predysponowane do tycia niż inne. Przykładem mogą być labradory i golden retrievery, husky, beagle, jamniki, buldogi angielskie, mopsy czy bassety, które mają naturalną skłonność do nadwagi.

Zaburzenia hormonalne

Za otyłość u psów odpowiedzialne mogą być również zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność tarczycy. W tym przypadku, nawet jeśli dieta i poziom aktywności fizycznej czworonoga nie uległ zmianie, może on niekontrolowanie przybrać na wadze.

Dlaczego otyłość u psów stanowi zagrożenie dla ich zdrowia?

Otyłość u psów może prowadzić do rozwoju bardzo poważnych chorób. Dodatkowe kilogramy obciążają serce czworonoga i narażają go na rozwój nadciśnienia tętniczego oraz problemów kardiologicznych. Co więcej, ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2. jest znacznie wyższe w przypadku otyłych psów. Cukrzyca to wymagający stałego leczenia, niebezpieczny stan, w którym organizm nie radzi sobie z prawidłowym regulowaniem poziomu cukru we krwi.

Nadmierna tkanka tłuszczowa może uciskać na narządy wewnętrzne, w tym płuca, co skutkuje problemami z oddychaniem, zwłaszcza podczas wysiłku fizycznego.
Nadprogramowe kilogramy mają także negatywny wpływ na stawy i prowadzą do zwyrodnień, bólu oraz ograniczenia mobilności psa.

Dlaczego jeszcze właściciele psów powinni kontrolować ich wagę? Badania wykazują, że otyły pies może żyć średnio o 2 lata krócej niż pies o prawidłowej masie ciała. Dlatego jeśli zależy nam na długim życiu naszego zwierzaka, nie możemy dopuszczać do jego utycia.

Otyły pies – jak skutecznie odchudzić psa?

Otyłość u psów to stan, z którym należy walczyć. Odchudzanie psa warto zacząć od wizyty u weterynarza, który oceni ogólną kondycję i zdrowie pupila oraz doradzi, jakie metody zwalczania dodatkowych kilogramów można wdrożyć. Odchudzanie jest procesem, w którym kluczowa jest konsekwencja i cierpliwość, ponieważ pierwsze efekty nie pojawią się od razu.

Zazwyczaj podstawowym sposobem na odchudzanie psa jest zmiana jego diety. Ważne, aby wybrać karmę o obniżonej kaloryczności, ale bogatą w białko, witaminy i minerały. Dieta powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb psa i uwzględniać jego wiek, rasę, aktywność fizyczną oraz stan zdrowia. Znaczenie ma także regularność posiłków. Najlepiej, aby karma była podawana o stałych porach, aby pomagać regulować metabolizm i zapobiegać nadmiernemu gromadzeniu się tłuszczu. Niewskazane jest także częstowanie psa przysmakami między posiłkami.

W parze z dobrze zbilansowaną pod względem odżywczym i kalorycznym dietą, powinna iść także odpowiednia dawka ruchu. Regularna aktywność fizyczna jest bowiem kluczowa w procesie utraty wagi. Rodzaj i intensywność ćwiczeń należy dostosować do możliwości psa. Na początek mogą to być dłuższe spacery, a z czasem bardziej wymagające formy aktywności – bieganie, pływanie czy zabawy z piłką.

Aby kontrolować postępy, dobrze jest prowadzić dziennik i systematycznie notować wagę psa. Jeżeli odchudzanie psa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, warto skonsultować się z weterynarzem w celu lepszego dostosowania planu. Może zalecić specjalistyczną karmę, suplementy diety lub leki wspomagające utratę wagi.

Nadwaga u psów – jak skutecznie odchudzić psa? Podsumowanie

Nadwaga u psów to poważny problem zdrowotny, który nie tylko obniża jakość życia zwierzęcia, ale także może skrócić jego długość. Przyczyny nadwagi są różnorodne i często wynikają z niewłaściwej diety oraz braku aktywności fizycznej. Edukowanie właścicieli psów na temat zagrożeń związanych z nadmierną masą ciała pozwala na podejmowanie odpowiednich kroków, aby zapobiec przykrym konsekwencjom tego stanu.

Odpowiedź na pytanie, jak skutecznie odchudzić psa, jest dość złożona. Odchudzanie psa powinno być przeprowadzane stopniowo i pod nadzorem weterynarza, aby zapewnić jego bezpieczeństwo i efektywność. Zmiana diety, regularna aktywność fizyczna oraz monitorowanie postępów to kluczowe elementy. Warto pamiętać, że zdrowy pies to szczęśliwy pies, a odpowiednia masa ciała jest jednym z fundamentów jego dobrego samopoczucia i długiego życia.

Psy, podobnie jak ludzie, potrafią kontrolować pęcherz moczowy i czas oddawania moczu. Jednak niekiedy ten naturalny mechanizm zostaje zakłócony, a pies bezwiednie popuszcza mocz w mniejszej lub większej ilości w różnych sytuacjach. Taki stan bywa uciążliwy dla właściciela czworonoga, który musi poświęcać więcej czasu na sprzątanie. Schorzenia układu moczowego zwierząt to jeden z najbardziej powszechnych powodów do odwiedzenia gabinetu weterynarza. Czym jest nietrzymanie moczu u psa i jak je leczyć? Odpowiadamy!

Czym jest nietrzymanie moczu u psa?

Nietrzymaniem moczu nazywany jest stan, w którym pies jest niezdolny do kontrolowania wycieku moczu i oddaje go mimowolnie. Zazwyczaj problem ten dotyka psich seniorów oraz suczki po zabiegu sterylizacji, ale może występować także u młodych i dorosłych psów. Czasem właściciele nie zdają sobie sprawy z występującej u zwierzaka dolegliwości, a załatwianie się w niewłaściwych miejscach tłumaczą problemami behawioralnymi. O ile jednak pupil może oddawać mocz ze stresu, pod wpływem lęku lub w przypływie ekscytacji, niekontrolowana mikcja ma zwykle podłoże w zaburzeniach pracy układu moczowego, gospodarki hormonalnej i różnych schorzeniach lub anomaliach w jego obrębie.

Najczęstsze przyczyny nietrzymania moczu u psa

Tak jak wspominaliśmy, nietrzymanie moczu u psa może mieć wiele przyczyn. Do najczęstszych z nich należą:

Podeszły wiek psa – u starszych czworonogów mięśnie odpowiedzialne za utrzymanie moczu w pęcherzu słabną, prowadząc do niekontrolowanego załatwiania się.
Infekcja dróg moczowych – to kolejny powód, przez który psy mogą mimowolnie popuszczać mocz. Ma to związek z większą potrzebą jego oddawania oraz towarzyszącym infekcji dyskomfortem.
Kamienie pęcherza moczowego – kamienie w pęcherzu moczowym mogą blokować przepływ moczu i prowadzić do jego bezwiednego wycieku.
Zaburzenia hormonalne – nietrzymanie moczu u suczek często bywa związane z niedoborem estrogenów po sterylizacji. Zmiany poziomu hormonów mogą skutkować osłabieniem mięśni odpowiedzialnych za zamykanie pęcherza moczowego.
Nieprawidłowa anatomia – wrodzone wady anatomiczne, takie jak przemieszczenie cewki moczowej, mogą prowadzić do problemów z nietrzymaniem moczu, szczególnie u młodszych psów.
Choroby neurologiczne – uszkodzenie nerwów, które kontrolują pęcherz moczowy, spowodowane chorobami, jak dyskopatia, urazy kręgosłupa czy guzy mózgu, także mogą być przyczyną nietrzymania moczu u psa.
Przyjmowanie niektórych leków – leki działające moczopędnie mogą wpływać na zdolność do kontrolowania pęcherza moczowego u psów.

Nietrzymanie moczu u psa – objawy

Metody leczenia dolegliwości, jaką jest nietrzymanie moczu u psa, uzależnione są od przyczyny problemu. Nie należy leczyć zwierzaka domowymi sposobami, a niepokojące objawy warto skonsultować z lekarzem weterynarii. Wizyta w gabinecie specjalisty jest wskazana, gdy:

zauważamy plamy moczu na podłodze, dywanie czy w miejscu spoczynku psa,
pies często liże okolice genitalne,
zwierzak częściej niż zwykle oddaje mocz lub prosi o spacer,
czujemy nieprzyjemny, ostry lub amoniakowy zapach (np. sierści lub legowiska psa),
pies zachowuje się niespokojnie, wykazuje objawy lęku lub unika kontaktu z właścicielem.

Leczenie nietrzymania moczu u psa

Podstawowym sposobem leczenia problemów moczowych u psa jest farmakoterapia. Jeśli nietrzymanie moczu jest spowodowane infekcją dróg moczowych, leczenie polega na podawaniu odpowiednich antybiotyków. W czasie diagnostyki pobiera się mocz na posiew bakteriologiczny, żeby antybiotykoterapia była celowana, czyli skierowana przeciwko konkretnym, zidentyfikowanym bakteriom. Dzięki temu terapia antybiotykiem będzie bardziej skuteczna. Niestety, wiele infekcji ma charakter nawrotowy lub przewlekły, dlatego terapia musi być prowadzona pod ścisłą opieką weterynarza. W przypadku suczek, u których nietrzymanie moczu jest wynikiem niedoboru estrogenów, lekarz może zalecić terapię hormonalną. Preparaty zawierające estrogeny mogą pomóc w wzmocnieniu mięśni kontrolujących pęcherz moczowy i zapobiegać nieświadomym wyciekom. Na rynku dostępne są także leki wspomagające mięśnie pęcherza moczowego lub zmniejszające nadmierne napięcie mięśni gładkich.

W przypadku pupili z anomaliami w obrębie układu moczowego, anatomicznymi wadami wrodzonymi lub kamieniami pęcherza, konieczne może być przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. Operacja ma na celu korekcję nieprawidłowości anatomicznych lub usunięcie złogów mineralnych oraz przywrócenie prawidłowej kontroli nad pęcherzem moczowym.

Kiedy za nietrzymanie moczu u psa odpowiadają choroby o podłożu neurologicznym, terapia może obejmować stosowanie leków przeciwzapalnych, przeciwbólowych oraz wspomagających regenerację nerwów. W bardziej złożonych przypadkach konieczna może być rehabilitacja lub interwencja chirurgiczna.

Czasem problemy w obrębie układu moczowego dotykają psów otyłych. W tej sytuacji pomocne może okazać się wdrożenie odpowiedniej diety oraz regularnej aktywności fizycznej. Dieta o niskiej zawartości soli i tłuszczu może pomóc w utrzymaniu prawidłowej wagi psa, zmniejszając tym samym nacisk na pęcherz moczowy.

Nietrzymanie moczu u psa. Przyczyny, objawy i skuteczne metody leczenia. Podsumowanie

Nietrzymanie moczu u psa to problem, który może znacząco wpływać na komfort życia zarówno zwierzęcia, jak i jego właściciela. Kluczem do skutecznego leczenia jest wczesne zdiagnozowanie przyczyny oraz wdrożenie odpowiedniej terapii. Właściciele powinni zwracać uwagę na wszelkie niepokojące objawy u swojego pupila i niezwłocznie konsultować je z weterynarzem, gdy zauważą jakiekolwiek oznaki problemów w obrębie układu moczowego.

Przetrwały przewód tętniczy jest wadą wrodzoną, znacznie częściej dotykającą psy niż koty. Schorzenie to zwykle występuje u młodych zwierząt, u których właściciele obserwują budzące niepokój objawy. Jak w przypadku wielu chorób, wczesna diagnostyka i wdrożenie odpowiednich działań pozwala wyeliminować groźne komplikacje czy zaburzenia pracy serca i przywrócić zwierzakowi radość z życia. Czym jest przetrwały przewód tętniczy Botalla? Jakie zachowania czworonoga mogą na niego wskazywać? Jakie formy leczenia można zastosować? Odpowiedzi przedstawiamy w naszym artykule.

Czym jest przetrwały przewód tętniczy u zwierząt?

Przetrwały przewód tętniczy (PDA – ang. patent ductus arteriosus) to najczęściej diagnozowana u psów wada wrodzona. Przewód tętniczy Botalla w okresie prenatalnym pełni istotną rolę, umożliwiając przepływ krwi pomiędzy tętnicą płucną, a aortą z ominięciem nieczynnych jeszcze płuc. Przewód ten, który w życiu płodowym łączy płuca i serce, w standardowych warunkach zamyka się zaraz po urodzeniu poprzez skurcz mięśni – kiedy zwierzę zaczyna oddychać samodzielnie. Jego zamknięcie pozwala na rozpoczęcie normalnego krążenia krwi. Po około miesiącu od narodzin zwierzaki wykształcają więzadło tętnicze, zastępujące przewód tętniczy Botalla.

Problem pojawia się w momencie, kiedy przewód tętniczy nie zostanie zamknięty i nie zaniknie, mogąc prowadzić do komplikacji zdrowotnych.

Przetrwały przewód tętniczy Botalla – objawy

Objawy przetrwałego przewodu tętniczego mogą cechować się różnym nasileniem i w dużej mierze zależą od stopnia otwarcia przewodu oraz wieku zwierzęcia. Czasem jednak choroba przebiega bezobjawowo, a właściciele nie obserwują żadnych alarmujących symptomów.

Do najczęściej występujących objawów przetrwałego przewodu tętniczego należą:

przyspieszone bicie serca,
trudności w oddychaniu,
zmniejszona tolerancja wysiłku,
kaszel,
opuchlizna w okolicy brzucha,
utrata wagi,
niewydolność serca.

Przejawy choroby, takie jak przyspieszone bicie serca, trudności w oddychaniu czy niska tolerancja wysiłku, wiążą się z dużym obciążeniem serca oraz płuc czworonoga i są zwykle zauważone jako jedne z pierwszych objawów toczącego się problemu. W dalszej kolejności właściciele zwierząt zgłaszają pojawienie się kaszlu o różnym nasileniu (zwykle większym w nocy lub po wysiłku fizycznym), opuchlizny brzucha, która wynika z gromadzenia się płynu w jamie brzusznej lub utratę wagi.

W przypadku podejrzenia wystąpienia przetrwałego przewodu tętniczego u pupila, konieczna jest możliwie jak najszybsza konsultacja ze specjalistą. Weterynarz przeprowadzi dokładne badania, takie jak echokardiografia, aby wykluczyć lub potwierdzić podejrzenia i w razie takiej konieczności, wdroży odpowiednie metody leczenia schorzenia.

Przetrwały przewód tętniczy u zwierząt – jakie badania wykonać?

Do zdiagnozowania przewodu tętniczego Botalla wykorzystuje się różne metody, obejmujące w większości badania obrazowe. Podczas wizyty lekarsko-weterynaryjnej, specjalista wykonuje także badanie fizykalne, które pozwala zauważyć i usłyszeć typowe objawy choroby, jak słyszalny szmer maszynowy serca, przyspieszone tętno czy ogólne osłabienie.

Kluczowym badaniem w rozpoznawaniu przetrwałego przewodu tętniczego u zwierząt jest echokardiografia, czyli USG serca. Umożliwia ono dokładne obejrzenie serca i naczyń krwionośnych, potwierdzenie obecności przewodu tętniczego Botalla, ocenę jego wielkości i kształtu, analizę przepływu krwi przez przewód oraz sprawdzenie, czy nie występują inne wady w obrębie serca.

Niekiedy lekarz weterynarii decyduje się na diagnostykę pogłębioną i zaleca wykonanie badania rentgenowskiego klatki piersiowej, które może pomóc w ocenie wielkości i kształtu serca, sprawdzeniu stanu płuc oraz ocenie ogólnego stanu układu oddechowego.

Jak leczyć przetrwały przewód tętniczy u zwierząt?

Przetrwały przewód tętniczy jest poważną przypadłością, która może mieć duży wpływ na zdrowie i życie zwierząt. Współczesna medycyna weterynaryjna i nowoczesne metody leczenia pozwalają jednak skutecznie leczyć i minimalizować ryzyko wystąpienia powikłań. Wczesna diagnoza i otoczenie czworonoga specjalistyczną opieką medyczną daje niemal pełną gwarancję powrotu do pełnej sprawności.

Do najczęstszych najbardziej skutecznych sposobów leczenia przetrwałego przewodu tętniczego należy operacyjne zamknięcie przewodu. Zabieg przeprowadzany jest przez chirurga weterynaryjnego i polega na zamknięciu otworu za pomocą specjalnych klipsów lub szwów. Procedura ta nazywana jest ligacją przewodu tętniczego. Operacja odbywa się w znieczuleniu ogólnym zbilansowanym, czyli znieczuleniu wziewnym i regionalnym, które zapewnia operowanemu pacjentowi bezpieczny sen oraz bezbolesność operowanej okolicy.

W niektórych, mniej wymagających przypadkach, zastosować można także leczenie farmakologiczne. Jest ono częściej wdrażane w przypadku bardzo młodych zwierząt, u których niesteroidowe leki przeciwzapalne pomagają w stymulacji zamknięcia przewodu tętniczego. Skuteczność farmakoterapii jest jednak ograniczona i zależy od kilku zmiennych, takich jak wiek zwierzęcia i stopień zaawansowania choroby.

Przewód tętniczy Botalla – podsumowanie

Przewód tętniczy Botalla, który nie został zamknięty po urodzeniu zwierząt, powoduje problemy z krążeniem krwi i niesie za sobą poważne ryzyko wystąpienia zaburzeń kardiologicznych. To groźne dla czworonogów schorzenie można jednak skutecznie leczyć, o ile działania zostaną podjęte odpowiednio wcześnie. Wystąpienie typowych objawów choroby, takich jak przyspieszone tętno,
trudności w oddychaniu, zmniejszona tolerancja wysiłku czy kaszel powinny być dla właściciela sygnałem, że pupil musi zostać zbadany przez specjalistę.

DGqk9kuTURBXy80OTNlNDU3ZS1hZTdkLTQ0MjMtYWFjNS01OTk0N2FiOGZkZjkuanBlZ5KVAwAhzQNLzQHalQLNA6wAwsPeAAOhMAWhMQGhM8M.webp

Psy, które się duszą.

Są psy, które się duszą, zabójcze są dla nich upały. To wiele ras, bardzo popularnych i chętnie kupowanych. Często też bardzo drogich. Nie wszyscy jednak wiedzą, że psy te mogą mieć poważne kłopoty ze zdrowiem. Czy ich hodowla powinna być zakazana?

czytaj więcej w wywiadzie onetu z doktorem Pawłem Adamem Mucha:

KLIKNIJ TUTAJ

Dermatofitoza (grzybica) u psów i kotów: Przyczyny, objawy i leczenie

Dermatofitoza, znana również jako grzybica, to poważna i powszechna infekcja skóry wywołana przez grzyby z grupy dermatofitów. Ta zakaźna choroba dotyka zarówno psy, jak i koty, prowadząc do licznych problemów zdrowotnych i dyskomfortu u zwierząt. Zrozumienie przyczyn, objawów i metod leczenia dermatofitozy jest kluczowe dla skutecznego zarządzania tą chorobą.

Zakażenie i czynniki predysponujące

W Polsce na dermatofitozę choruje około 4% psów i 11% kotów. Zakażenie najczęściej następuje poprzez bezpośredni kontakt z chorymi zwierzętami lub przez skażone przedmioty, takie jak szczotki, koce czy legowiska. Ważnym czynnikiem sprzyjającym infekcji są mikrourazy skóry oraz choroby związane ze spadkiem odporności, które predysponują do zakażenia dermatofitami. Przypuszcza się, że upośledzona odporność organizmu oraz nadwrażliwość na alergeny dermatofitów mogą mieć wpływ na rozwój grzybicy.

Grzyby przenikają poza mieszki włosowe do otaczających tkanek, co prowadzi do powstania reakcji immunologicznej. Uważa się, że przyczyną tego typu reakcji mogą być genetyczne zaburzenia immunologiczne. Według dostępnej literatury, niektóre rasy psów są bardziej podatne na rozwój grzybicy, w tym Yorkshire terriery, labradory, foksteriery, Jack Russell terriery, beagle, owczarki niemieckie, niemieckie teriery myśliwskie oraz wyżły niemieckie krótkowłose.

Dermatofitoza jest wywoływana przez około 40 gatunków grzybów, z czego najistotniejsze klinicznie są dermatofity zoofilne, czyli te, które najczęściej występują u zwierząt. Największy odsetek przypadków grzybic skóry (około 70%) jest wywoływany przez Microsporum canis, podczas gdy M. gypseum odpowiada za 20% przypadków, a Trichophyton mentagrophytes za 10%.

Objawy dermatofitozy

Objawy dermatofitozy u kotów i psów mogą być różnorodne i zależą od wielu czynników, w tym od stanu zdrowia zwierzęcia i jego układu odpornościowego. Typowe objawy obejmują:

Okrągłe obszary łysienia: Regularne, łysiejące plamy, często łuszczące się, są jednym z najbardziej charakterystycznych objawów grzybicy.
Pierścieniowate zmiany: Zmiany skórne przybierają formę pierścieni, z zaczerwienionymi obrzeżami, co jest klasycznym objawem dermatofitozy.
Zakażenie pazurów: Dermatofity mogą zakażać również pazury, powodując ich deformacje i problemy z wzrostem.
Postać krostkowa: Objawia się obecnością krostek, przypominając pęcherzycę liściastą.
Postać guzowata: Rzadsza postać, objawiająca się jako guzy i guzki na skórze.
Prosówkowe zapalenie skóry: Widoczne zaczerwienienie, grudki i obszary łysienia na grzbiecie zwierzęcia.
Pokrzywka barwnikowa: Częściej występująca u kotów bezwłosych, manifestująca się plamami rumieniowymi i barwnikowymi na ciele.
Zespół eozynofilowy: Może objawiać się jako ziarniniak liniowy, wrzód eozynofilowy lub płytka eozynofilowa.

Ważne jest, aby zauważyć te symptomy i skonsultować się z weterynarzem w celu właściwej diagnozy i leczenia. Dermatofitoza może mieć poważne konsekwencje zdrowotne, jeśli nie zostanie odpowiednio leczona.

Leczenie dermatofitozy

Leczenie grzybicy u kotów i psów obejmuje zarówno leki doustne, jak i preparaty stosowane bezpośrednio na skórę:

Leki doustne: Tabletki lub syropy, takie jak itrakonazol, terbinafina czy ketokonazol, które działają wewnątrz organizmu zwierzęcia, pomagając zatrzymać rozwój grzybów. Te leki są często przepisywane przez weterynarza i wymagają regularnego podawania.
Leki na skórę: Preparaty stosowane bezpośrednio na dotknięte obszary skóry, takie jak specjalne roztwory czy szampony. Płukanie skóry specjalnym roztworem (np. cieczą kalifornijską) lub używanie specjalistycznych szamponów może pomóc złagodzić swędzenie i zmniejszyć bakteryjne obciążenie skóry.

Regularne konsultacje z weterynarzem są kluczowe dla skutecznego leczenia dermatofitozy. Terapia może być długotrwała, więc cierpliwość i konsekwencja są niezbędne dla osiągnięcia sukcesu.

Konsultacje dermatologiczne w naszej klinice

W naszej klinice pracują doświadczeni lekarze weterynarii specjalizujący się w dermatologii:

Dr Aleksandra Kowalczyk

Zapraszamy na konsultacje, aby zapewnić Twojemu zwierzęciu właściwą diagnozę i skuteczne leczenie dermatofitozy. Nasz zespół oferuje profesjonalną opiekę i indywidualne podejście do każdego pacjenta, co zapewnia najlepsze wyniki terapii. Skontaktuj się z nami, aby umówić wizytę i zadbać o zdrowie swojego pupila.

Older Posts