Schorzenia - Klinika Weterynaryjna Szmaragdowa Lublin

Przetrwałe zęby mleczne u psów – Przyczyny, Konsekwencje i Leczenie

Przetrwałe zęby mleczne to częsty problem stomatologiczny u psów, który może prowadzić do poważnych konsekwencji zdrowotnych, jeśli nie zostanie odpowiednio wcześnie rozpoznany i leczony. Mleczaki wymagają kontroli weterynaryjnej, ponieważ mogą prowadzić do wad zgryzu, chorób przyzębia oraz bolesnych stanów zapalnych. W wielu przypadkach konieczna jest ich ekstrakcja, aby zapobiec powikłaniom. W niniejszym artykule omówimy przyczyny, skutki oraz metody leczenia tej dolegliwości.

Czym są przetrwałe zęby mleczne?

Przetrwałe zęby mleczne to takie, które nie wypadły w odpowiednim czasie, mimo że zęby stałe zaczęły już wyrastać. U psów proces wymiany uzębienia zwykle rozpoczyna się około 3–4 miesiąca życia i trwa do 6–7 miesiąca. Jeśli po tym czasie ząb mleczny nadal pozostaje w jamie ustnej, można mówić o jego przetrwaniu.

Przyczyny przetrwałych zębów mlecznych

Najczęstszą przyczyną przetrwałych zębów mlecznych jest zaburzenie resorpcji korzeni mleczaków, które powinny ulec stopniowemu rozkładowi, aby umożliwić prawidłowy wzrost zębów stałych. Proces ten może zostać zakłócony przez różne czynniki:

Podłoże genetyczne – predyspozycje dziedziczne mogą wpływać na nieprawidłowy rozwój i resorpcję korzeni zębów mlecznych.
Nieprawidłowe ułożenie zawiązków zębów stałych – jeśli zawiązki zębów stałych nie rozwijają się w odpowiednim miejscu lub kierunku, mogą nie wywierać dostatecznego nacisku na korzenie mleczaków, co opóźnia ich resorpcję i utrudnia naturalne wypadanie.
Opóźniony rozwój lub brak zębów stałych – w niektórych przypadkach zęby stałe nie wyrzynają się w ogóle lub pojawiają się z opóźnieniem, co powoduje, że mleczaki pozostają na swoim miejscu dłużej niż powinny.
Nieprawidłowa dieta i niedobory żywieniowe – brak odpowiednich składników mineralnych i witamin, zwłaszcza wapnia i fosforu, może zaburzać procesy przebudowy kości i resorpcji korzeni.
Urazy i choroby jamy ustnej – uszkodzenia mechaniczne, stany zapalne dziąseł lub infekcje mogą zakłócać naturalny proces wymiany zębów, prowadząc do przetrwałości mleczaków.
Nieprawidłowa higiena jamy ustnej – nagromadzenie płytki bakteryjnej i kamienia nazębnego może prowadzić do stanów zapalnych, które utrudniają prawidłowy proces wymiany uzębienia.

Problem ten może mieć podłoże genetyczne i występuje częściej u małych ras psów, takich jak:

Yorkshire Terrier,
Chihuahua,
Maltańczyk,
Pudel miniaturowy.
Szpic miniaturowy

Może on jednak wystąpić także u innych ras.

Konsekwencje zdrowotne

Przetrwałe zęby mleczne mogą prowadzić do licznych problemów zdrowotnych, w tym:

Przemieszczenia i stłoczenia zębów – stałe zęby mogą rosnąć w nieprawidłowy sposób, co prowadzi do wad zgryzu.

Podatności na choroby przyzębia – resztkowe zęby mleczne utrudniają prawidłowe czyszczenie zębów, co sprzyja gromadzeniu się płytki nazębnej i kamienia.

Bólu i dyskomfortu – niewłaściwe ustawienie zębów może powodować ból oraz trudności w jedzeniu.

Rozwoju stanów zapalnych – mogą wystąpić infekcje i ropnie w jamie ustnej.

Diagnoza i leczenie

Aby zdiagnozować przetrwałe zęby mleczne, lekarz weterynarii przeprowadza badanie jamy ustnej. Jeśli to konieczne, wykonuje zdjęcie rentgenowskie w celu oceny stanu korzeni.

Najczęściej stosowaną metodą leczenia jest ekstrakcja (usunięcie) przetrwałych zębów mlecznych. Zabieg ten przeprowadzany jest w znieczuleniu ogólnym i pozwala uniknąć dalszych problemów stomatologicznych.

Profilaktyka i opieka po zabiegu

Aby zapobiec problemom z przetrwałymi zębami mlecznymi, warto:

Regularnie kontrolować jamę ustną szczeniaka w okresie wymiany zębów.

Konsultować się z lekarzem weterynarii, jeśli zauważysz, że ząb mleczny nie wypada.

Dbać o higienę jamy ustnej psa, szczotkując mu zęby i stosując odpowiednie preparaty.

Po zabiegu usunięcia zębów mlecznych pies może przez kilka dni odczuwać dyskomfort. Dlatego warto podawać mu miękką karmę i unikać intensywnych zabaw z zabawkami do gryzienia.

Przetrwałe zęby mleczne to problem, którego nie należy bagatelizować. Regularne kontrole weterynaryjne i szybka reakcja na nieprawidłowości w uzębieniu szczeniaka mogą zapobiec poważniejszym konsekwencjom zdrowotnym. Jeśli masz psa rasy predysponowanej do tego problemu, warto zwracać szczególną uwagę na jego rozwój stomatologiczny. W razie potrzeby skonsultuj się z nami.

Czy Twój kot jest chory? Jak rozpoznać, że coś jest nie tak?

Koty to zwierzęta, które na co dzień bywają bardzo samodzielne, jednak gdy coś im dolega, ich zachowanie potrafi ulec znaczącej zmianie. Czy Twój kot nagle zaczął zachowywać się inaczej niż zwykle, je mniej lub wydaje się osowiały? Choć każda choroba ma swoje specyficzne objawy, prawdopodobnie szybko zauważysz, że coś jest nie tak.Czy Twój kot jest chory?
Choć każdy kot jest inny, istnieje wiele uniwersalnych sygnałów, które mogą wskazywać na problemy zdrowotne. Warto być czujnym, aby odpowiednio wcześnie zareagować i pomóc swojemu pupilowi. Poniżej znajdziesz przewodnik po objawach, które mogą sugerować, że Twój kot nie czuje się dobrze.

Sygnały, które mogą wskazywać na chorobę kota:

1. Zmiany w zachowaniu

Jeśli Twój kot nagle zaczyna zachowywać się inaczej niż zwykle, może to wynikać z bólu lub dyskomfortu. Przykładowe zachowania:

Unikanie głaskania lub nadmierne domaganie się uwagi.
Nagłe chowanie się w trudno dostępnych miejscach, częste przebywanie w szafach czy pod meblami.
Agresywne zachowanie w stosunku do ludzi lub innych zwierząt domowych.
Zmiana tonu, głośności czy częstotliwości miauczenia.
Niechęć do zabawy.

2. Zmiany w nawykach żywieniowych i picia wody

Zmniejszony apetyt, unikanie jedzenia lub wymioty po posiłkach mogą wskazywać na różne problemy, w tym ból zębów i dziąseł lub inne choroby. Warto także zwrócić uwagę na:

Nadmierne picie wody, które może sugerować cukrzycę lub problemy z nerkami, a także ból
Odmawianie jedzenia lub picia przez ponad 24 godziny – to sytuacja, która wymaga natychmiastowej konsultacji z lekarzem weterynarii.

3. Zmiany w aktywności

Kot, który nagle staje się mniej aktywny lub śpi znacznie więcej niż zwykle, może mieć problemy zdrowotne. U starszych kotów spadek energii jest naturalny, ale u młodszych ospałość lub trudności w poruszaniu się, takie jak sztywność czy ból przy wskakiwaniu na meble, mogą oznaczać kłopoty z kręgosłupem, ze stawami lub mięśniami.

4. Zmiany w rytmie snu

Kot, który przesypia większość dnia, jest ospały nawet po przebudzeniu lub śpi mniej niż zwykle, może mieć problemy zdrowotne. Koty śpią nawet do 16 h dziennie.Ułożenie podczas snu (np. skulony kot w dziwnych pozycjach) może sugerować ból.

5. Problemy z kuwetą

Brak korzystania z kuwety lub zmiany w zachowaniu, oddawanie kału lub moczu wokół niej/poza nią mogą wskazywać na dyskomfort. Zwracaj uwagę na:

Trudności z oddawaniem moczu lub zmiany w jakości stolca.
Biegunkę trwającą dłużej niż 36 godzin.
Nadmierne oddawanie moczu – może to być objaw cukrzycy lub chorób układu moczowego.
Miauczenie w czasie oddawania moczu lub stolca

6. Utrata wagi

Nagła lub stopniowa utrata wagi, zwłaszcza w ciągu dwóch tygodni, jest sygnałem alarmowym. Może to być objaw wczesnych stadiów wielu chorób, dlatego warto udać się do weterynarza po dokładną diagnozę.

7. Problemy z pielęgnacją sierści

Jeśli sierść kota staje się matowa, tłusta lub pojawia się łupież, może to oznaczać, że zwierzę zaniedbuje codzienną pielęgnację z powodu złego samopoczucia. Nadmierne lizanie, gryzienie czy drapanie sierści mogą świadczyć o alergiach, obecności pcheł lub innych problemach dermatologicznych.

8. Nieświeży oddech

Nieświeży oddech to sygnał, który może wskazywać na problemy z zębami, dziąsłami lub nawet poważniejsze schorzenia, takie jak problemy z trawieniem, czy niewydolność nerek (zapach acetonu). Zaczerwienione lub opuchnięte dziąsła są wyraźnym znakiem infekcji.

9. Wygląd oczu, uszu i nosa

Oczy powinny być błyszczące i czyste, a uszy wolne od nadmiaru woskowiny. Suchy, gorący nos może wskazywać na gorączkę, podobnie jak bardzo ciepłe uszy.

Kiedy reagować?

Nie każde zachowanie odbiegające od normy musi oznaczać chorobę, ale jeśli zmiany trwają dłużej lub są poważne, skontaktuj się z weterynarzem. Do sytuacji alarmowych należą m.in.:

Trudności w oddychaniu, kichanie, duszności.
Utrata przytomności lub silne osłabienie.
Ostre wymioty lub biegunka przez ponad 48 godzin.

Co robić, gdy kot jest chory?

Obserwuj pupila i notuj wszelkie zmiany w jego zachowaniu.
W razie potrzeby zmierz temperaturę kota. Prawidłowa ciepłota wewnętrzna wynosi od 38°C do 39°C.
Skonsultuj się z nami, nawet jeśli objawy wydają się łagodne. Recepcja może umówić wizytę, a specjalista pomoże szybko wdrożyć odpowiednie leczenie.
Unikaj samodzielnego diagnozowania problemu w Internecie – nieprawidłowe informacje mogą zaszkodzić kotu i nie podawaj żadnych leków na własną rękę (niektóre leki dla ludzi są śmiertelnie trujące dla kotów)!

Pamiętaj, że każdy kot jest inny i wymaga indywidualnego podejścia. Twoja czujność i troska to klucz do jego zdrowia i dobrego samopoczucia.

Żywienie psa: niebezpieczne produkty dla naszego przyjaciela.

Zdrowa dieta psa to podstawa jego dobrego samopoczucia i długiego życia, jednak nie wszystkie produkty spożywcze są dla niego bezpieczne. Żywienie psa to temat, który budzi wiele dyskusji. Biorą w nich udział producenci karm, specjaliści ds. żywienia, hodowcy, pseudoeksperci, a także lekarze weterynarii. Przede wszystkim należy podkreślić, że pies nie jest „koszem na śmieci” w domu, którego można karmić resztkami bez żadnego planu. Warto zachować zdrowy rozsądek – na przykład jeśli z obiadu zostanie soczysty kawałek steku, jest to świetny dodatek do psiego posiłku, pod warunkiem że uzupełni zbilansowany posiłek zawierający zboża, warzywa i witaminy.

Rola diety w długoterminowym zdrowiu

Zbilansowana dieta jest kluczowa dla wsparcia układu odpornościowego, utrzymania odpowiedniej masy ciała i zapobiegania wielu chorobom. Rola jelit w układzie odpornościowym jest kluczowa, ponieważ stanowią one centralny element tzw. układu odpornościowego związanego z błonami śluzowymi (GALT – Gut-Associated Lymphoid Tissue). Jelitom przypisuje się około 70-80% całkowitej aktywności układu odpornościowego organizmu. Jedzenie dostarcza energii potrzebnej do codziennych aktywności, ale przede wszystkim powinno zawierać odpowiednie składniki odżywcze, wspierające rozwój mięśni, kości i narządów wewnętrznych. Psy i koty odpowiednio karmione rzadziej cierpią na problemy takie jak otyłość, cukrzyca, choroby nerek czy dolegliwości stawowe.

Zapobieganie powszechnym chorobom dzięki właściwej diecie

Mówi się, że lepiej zapobiegać niż leczyć, a dieta odgrywa kluczową rolę w profilaktyce. Na przykład zbilansowana dieta bogata w błonnik może zapobiegać problemom trawiennym, a suplementacja kwasów tłuszczowych Omega-3 i Omega-6 pomaga utrzymać zdrową skórę i lśniącą sierść. Wiele chorób przewlekłych można skutecznie kontrolować dzięki odpowiedniemu żywieniu.

Dieta komercyjna czy domowa?

Na początku warto zdecydować, czy chcemy stosować dietę opartą na gotowych produktach, czy samodzielnie przygotowywaną. Która z nich jest lepsza? Obie opcje są odpowiednie, kluczowa jest umiejętność zapewnienia zbilansowanego posiłku każdego dnia, dostosowanego do rasy, rozmiaru, wieku i aktywności psa. Niektóre składniki, które na co dzień spożywamy, mogą być dla psów toksyczne lub wywoływać poważne problemy zdrowotne, dlatego warto znać ich listę i unikać podawania ich pupilowi. Mówiąc o „zakazanych” produktach, często myślimy o resztkach z naszego stołu, szczególnie o potrawach mocno przyprawionych, solonych czy tłustych (np. gulasze, sosy, tłuste potrawy).

Potencjalnie śmiertelne produkty:

Alkohol
- Nawet małe ilości mogą prowadzić do wymiotów, biegunki, drżenia, śpiączki i śmierci z powodu niewydolności oddechowej.
Awokado
- Zawiera persyn, który może powodować problemy trawienne, a odmiana guatemalska (najczęściej dostępna w sklepach) jest najbardziej toksyczna.
Czekolada i kakao
- Czekolada jest jednym z najniebezpieczniejszych produktów spożywczych dla psów ze względu na obecność teobrominy – substancji, którą ich organizmy metabolizują bardzo powoli. Nawet niewielkie ilości mogą prowadzić do zatrucia, objawiającego się wymiotami, biegunką, nadmiernym pragnieniem, pobudzeniem, drgawkami, a w skrajnych przypadkach – niewydolnością serca lub nerek.
- Gorzka czekolada oraz kakao są szczególnie groźne, ponieważ zawierają najwyższe stężenie teobrominy. Im mniejszy pies, tym niższa dawka teobrominy potrzebna do wywołania objawów zatrucia, dlatego właściciele muszą zachować szczególną ostrożność i unikać jakiegokolwiek kontaktu psa z tymi produktami. W przypadku podejrzenia spożycia czekolady konieczna jest natychmiastowa konsultacja weterynaryjna..
Liście rabarbaru
- Liście rabarbaru są toksyczne dla psów, ponieważ zawierają szczawiany wapnia, które mogą powodować poważne zatrucia. Po spożyciu większych ilości mogą wystąpić objawy takie jak nadmierne ślinienie, wymioty, drgawki, a w skrajnych przypadkach nawet niewydolność nerek lub śmierć.
- Warto pamiętać, że toksyczne działanie szczawianów wapnia dotyczy wszystkich zwierząt, dlatego liście rabarbaru powinny być przechowywane w miejscu niedostępnym dla pupila. Jeśli podejrzewasz, że pies zjadł liście rabarbaru, niezwłocznie skontaktuj się z weterynarzem.
Chmiel
- Obecny w piwie, powoduje trudności w oddychaniu, drgawki i zgon.
Orzechy, pestki i nasiona
- Mogą powodować niedrożność jelit (np. orzechy włoskie, pestki owoców). Niektóre, jak pestki jabłek czy wiśni, zawierają cyjanek, co może prowadzić do śmierci.
- Orzechy spleśniałe mogą powodować drgawki i problemy neurologiczne. Spleśniałe orzechy są bardzo niebezpieczne dla psów, ponieważ mogą zawierać mykotoksyny, takie jak toksyna penicylinowa lub aflatoksyny, które są wytwarzane przez pleśnie.
Winogrona i rodzynki
- Powodują niewydolność nerek, która często kończy się śmiercią. Są także bogate w cukier, co jest niekorzystne dla psów.
Chem, kryształ, środki psychoaktywne, popers, marihuana (THC) i narkotyki
- Środki psychoaktywne, poppers czy narkotyki, są skrajnie niebezpieczne dla psów. Mogą prowadzić do uszkodzenia układu nerwowego, serca, a nawet śmierci. Psy są znacznie bardziej wrażliwe na te substancje niż ludzie, dlatego każda ekspozycja wymaga natychmiastowej pomocy weterynaryjnej.

Oto produkty, których należy unikać:

Gotowane kości
- Szczególnie drobiowe i królicze: mogą powodować perforacje przewodu pokarmowego, uszkodzenia jamy ustnej i języka. Kości długie po złamaniu mają bardzo ostre brzegi.
- Kości dużych zwierząt (np. wołowe, wieprzowe): mogą prowadzić do zapalenia żołądka i jelit, a w poważniejszych przypadkach do niedrożności przewodu pokarmowego, wymagającej interwencji chirurgicznej. Duża ilość kości mogą powodować zatwardzenie (koprostazę).
- Czasami dochodzi do utknięcia kręgów w przełyku co doprowadza do jego perforacji.
Skórka z drobiu i słonina
- Choć atrakcyjna dla psa, powoduje nadmiar tłuszczu w diecie. Może to skutkować zapaleniem żołądka i jelit, a w cięższych przypadkach – ostrym zapaleniem trzustki. Psy w takich wypadkach najczęściej wymagają hospitalizacji.
Wędliny i kiełbasy
- Produkty takie jak salami, szynka czy kiełbasy są bogate w sól i tłuszcz, co jest szkodliwe dla psa.
- Nigdy nie należy podawać psu skórki od kiełbasy, zwłaszcza nowoczesnych, które mają plastikowe osłonki.
Zbyt słone i słodkie produkty
- Nadmiar soli może prowadzić do objawów neurologicznych (drgawki, śpiączka).
- Słodycze i cukier mogą prowadzić do cukrzycy i zaburzeń flory jelitowej, szczególnie produkty mleczne, jak lody.
Słodycze dietetyczne zawierające ksylitol
- Ksylitol jest toksyczny dla psów: powoduje gwałtowny spadek poziomu cukru we krwi, prowadząc do drgawek, utraty koordynacji, a nawet śmierci.

Produkty dozwolone w ograniczonych ilościach

Wątróbka
- Bogata w witaminę A, której nadmiar prowadzi do uszkodzenia mięśni i kości. Powoduje odkładanie miedzi w wątrobie, co może być śmiertelne.
Warzywa psiankowate (ziemniaki, pomidory, bakłażany)
- Ziemniaki gotowane: bezpieczne, ale surowe ziemniaki i ich skórka zawierają solaninę, która może wywołać problemy trawienne, drżenia, przyspieszone bicie serca.
- Pomidory i bakłażany zawierają mniej solaniny niż ziemniaki, a jej ilość zmniejsza się wraz z dojrzewaniem.
Czosnek i cebula
- Zawierają disiarczek n-propylu, który w dużych ilościach powoduje anemię hemolityczną.
- Cebula jest bardziej toksyczna niż czosnek, który w małych ilościach jest mniej szkodliwy.
Gałka muszkatołowa
- W dużych dawkach wywołuje drgawki, problemy z układem nerwowym, a nawet śmierć.

Wskazówki ogólne

Zawsze sprawdzaj, czy dany produkt jest bezpieczny dla żywienia psa. Dużo aktualności na naszym fb: https://www.facebook.com/klinikaszmaragdowa
W przypadku zatrucia natychmiast skontaktuj się z lekarzem weterynarii i umów wizytę!
Zachowaj ostrożność, nawet przy małych ilościach produktów uznanych za toksyczne.

Przepuklina dysku międzykręgowego to choroba degeneracyjna, która dotyczy dysków międzykręgowych. Dysk międzykręgowy stanowi główny element łączący trzony kręgów. Składa się z dwóch części: wewnętrznej, zwanej jądrem miażdżystym, które ma konsystencję galaretowatą i może wchłaniać wodę, oraz zewnętrznej, zwanej pierścieniem włóknistym, zbudowanego z wiązek kolagenu o skośnym przebiegu, który jest bardzo wytrzymały.

Wraz z procesem starzenia jądro miażdżyste stopniowo przekształca się w tkankę włóknisto-chrzęstną, a w niektórych rasach psów, szczególnie w tych chondrodystroficznych, macierz jądra może ulegać degeneracji, odwadnianiu i mineralizacji, co ułatwia pęknięcie dysku.

Rodzaje przepukliny dysku

Hansen typ 1:

Prawdziwa ekstruzja jądra miażdżystego, pierścień włóknisty pęka powierzchownie, a część wewnętrzna, jądro miażdżyste, zostaje wypchnięta ku górze, uciskając rdzeń kręgowy. Tego typu uszkodzenie dysku występuje głównie u psów małych ras, takich jak jamnik, pudel miniaturowy, chihuahua, cocker spaniel, shih-tzu, beagle, pekinens. Największe nasilenienie objawów jest między 3 a 6 rokiem życia. Ta patologia może zostać wykryta w badaniach radiologicznych, ponieważ z biegiem czasu dysk mineralizuje się, stając się widoczny na zdjęciu rentgenowskim.

Hansen typ 2:

Protruzja dysku, wzrasta zawartość włóknista, a dysk odkształca się bez całkowitego pęknięcia.

Podsumowując, obie części dysku mogą podlegać degeneracji. W przypadku ekstruzji jądra miażdżystego mówimy o przepuklinie typu Hansen 1, natomiast gdy dochodzi do protruzji lub ekstruzji pierścienia włóknistego, mówimy o przepuklinie typu Hansen 2.

Anatomia i lokalizacja przepukliny

Ważne jest, aby wiedzieć, że w odcinku szyjnym rdzeń kręgowy ma dużo miejsca, ponieważ odcinek szyjny jest najbardziej ruchomą częścią kręgosłupa, podczas gdy w odcinku piersiowym, który jest bardzo sztywny, rdzeń kręgowy zajmuje prawie całą przestrzeń kanału kręgowego. W odcinku lędźwiowym sytuacja jest pośrednia.

Z tego powodu minimalna ekstruzja może prowadzić do poważnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku piersiowym, ale nie wywoła żadnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku szyjnym, ponieważ w tym rejonie jest znacznie więcej miejsca, a niewielka ekstruzja może nie wywierać nacisku na rdzeń kręgowy. Z kolei w odcinku piersiowym nawet mała ilość materiału wypchniętego daje wyraźne objawy kliniczne.

W odcinku szyjnym materiał dysku wypadł wciąż pozostaje pokryty tkanką łączną, a to samo dotyczy odcinka lędźwiowego wzdłuż linii środkowej, dzięki obecności tzw. więzadła podłużnego grzbietowego.

W obrębie kręgów piersiowych (do około T10) dysk wzmocniony jest więzadłem międzyżebrowym, co wyjaśnia rzadkość przypadków przepukliny w tych segmentach.

Objawy

Choroba zazwyczaj rozwija się w sposób ostry, często w wyniku intensywnych obciążeń fizycznych. W niektórych przypadkach pojawia się subklinicznie lub przewlekle. Objawy mogą różnić się w zależności od ilości materiału dyskowego wypchniętego lub protrudowanego, prędkości tego procesu oraz lokalizacji przepukliny.

Przepuklina dysku może dotyczyć odcinka szyjnego, piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowo-krzyżowego.

Ekstruzja dysku w odcinku szyjnym (C1-C5) najczęściej powoduje ból szyi bez objawów neurologicznych. Psy dotknięte tą dolegliwością unikają ruchów głową i odczuwają ból podczas zmiany pozycji.

Rodzaje bólu:

Ból dyskowy
Ból oponowy (materiał wypchnięty wchodzi w kontakt z oponami mózgowymi, wywołując reakcję zapalną)
Ból spowodowany uciskiem na nerwy rdzeniowe, szczególnie w przypadku, gdy przepuklina występuje bocznie, angażując otwór międzykręgowy, przez który wychodzi nerw rdzeniowy.

Ekstruzja dysku w odcinku piersiowo-lędźwiowym (T3-L3) jest bardzo bolesna, pies przyjmuje postawę „fałszywej kifozy”. Odczuwa ból przy ruchu lub podczas podnoszenia. W tym przypadku dochodzi do znacznego uszkodzenia rdzenia kręgowego. Początkowo tracona jest propriocepcja, potem zdolność wstawania i chodzenia, a także ruchy dobrowolne tylnych kończyn, kontrola pęcherza moczowego, aż do utraty zdolności odczuwania bólu głębokiego.

Problemy z chodem pojawiają się, gdy dotknięte są segmenty piersiowo-lędźwiowe. W przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego możliwe jest uszkodzenie wszystkich czterech kończyn.

Zależnie od stopnia zaawansowania przepukliny, problemy lokomocyjne mogą wynosić od lekkiej ataksji do całkowitej paraplegii lub tetraplegii.

Diagnoza

Wczesna i dokładna diagnoza jest kluczowa dla doboru najskuteczniejszej terapii, co daje lepsze wyniki leczenia.

Protokół diagnostyczny obejmuje:

Badanie neurologiczne
Badania dodatkowe
Diagnostyka obrazowa

Główne oznaki radiologiczne przepukliny dysku:

Zmniejszone przestrzenie międzykręgowe
Zmniejszone otwory międzykręgowe
Zwiększona radiopatyczność w przestrzeni międzykręgowej i w kanale rdzenia
Większa nakładająca się powierzchnia stawów kręgowych

Obraz rentgenowski pozwala na ocenę głównie elementów kostnych kręgosłupa. Mielografia jest najtańszą i dość dokładną metodą w stanach nagłych. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny umożliwiają obrazowanie rdzenia kręgowego oraz otaczających tkanek.

Leczenie

Leczenie przepukliny dyskowej może być zachowawcze lub chirurgiczne, w zależności od nasilenia objawów i wyników diagnostycznych.

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psów i kotów – co warto wiedzieć?

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) to bardzo powszechna choroba występująca u psów i kotów. Może pojawić się w dowolnym okresie roku i dotyczyć zwierząt w każdym wieku. U niektórych zwierząt rozwija się nadwrażliwość na antygeny zawarte w ślinie pcheł. Prowadzi to do reakcji alergicznej i wystąpienia intensywnego świądu oraz zmian skórnych o różnym stopniu nasilenia.

Objawy APZS u psów

Głównym objawem Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psa jest silny świąd, który pojawia się nagle, gdy pchła wprowadzi swoją ślinę do skóry. Zwykle pies zaczyna gwałtownie obracać się i gryźć miejsce ukąszenia, co najczęściej obserwuje się w okolicach lędźwiowo-krzyżowych oraz na przednich kończynach. Na wczesnym etapie można zaobserwować czerwonawe grudki (tzw. grudki rumieniowe) na zadzie, brzuchu oraz po wewnętrznej stronie ud.

W miarę postępu choroby i przewlekłego drapania zmiany skórne stają się bardziej zaawansowane – pojawiają się krosty, strupy, łuszcząca się, tłusta skóra, a także nieprzyjemny zapach. W bardziej zaawansowanych przypadkach mogą tworzyć się nawet guzki fibro-pruriginowe, które są twarde i swędzące.

Objawy APZS u kotów

U kotów APZS jest także bardzo częstą przyczyną świądu. Najbardziej charakterystyczne zmiany to tzw. dermatitis miliaris, czyli drobne grudki i strupy rozsiane na skórze, oraz symetryczna alopecja autoindukowana, czyli łysienie wywołane przez intensywne wylizywanie sierści. U niektórych kotów pojawiają się również poważne zmiany wynikające z samoistnych urazów skóry, takie jak owrzodzenia na głowie i szyi. Często towarzyszą im także zmiany typowe dla kompleksu granuloma eozynofilowego, co obejmuje grudki, blaszki czy wrzody eozynofilowe.

Diagnostyka APZS

Rozpoznanie APZS jest stosunkowo proste, gdy na ciele zwierzęcia widoczne są charakterystyczne zmiany skórne, zwłaszcza w typowych miejscach ukąszeń przez pchły. Diagnoza jest jeszcze łatwiejsza, gdy na sierści zwierzęcia znajdziemy pchły lub ich odchody, które wyglądają jak drobne, czarne kropeczki.

Jeśli jednak nie ma widocznych pcheł, diagnoza może opierać się na wykluczeniu innych możliwych przyczyn świądu. Takich jak inne alergie czy infekcje pasożytnicze. W ramach badań weterynarz może pobierać próbki skóry w poszukiwaniu odchodów pcheł, a w rzadkich przypadkach także ich jaj, które następnie badane są pod mikroskopem.

Leczenie APZS

Leczenie APZS skupia się na dwóch głównych aspektach: łagodzeniu objawów skórnych oraz eliminacji pcheł z organizmu zwierzęcia i jego otoczenia. Ważne jest, aby zastosować odpowiednie produkty przeciwpchelne dla wszystkich zwierząt w domu. Należy zawsze regularnie przeprowadzać kontrolę środowiska, w którym przebywają.

Zwalczanie pcheł w otoczeniu jest kluczowe, ponieważ aż 90% populacji pcheł to formy niedojrzałe (jaja, larwy, poczwarki), które mogą przetrwać w ciepłych miejscach, takich jak mieszkania, przez długi czas. Dzięki temu dorosłe pchły są w stanie kontynuować swój cykl życiowy przez cały rok. Bez skutecznej kontroli środowiska, walka z pchłami będzie utrudniona.

Produkty przeciwpchelne dostępne są w różnych formach, takich jak spray, obroże, pipety spot-on czy tabletki. Weterynarz pomoże wybrać odpowiednie preparaty lub ich kombinację, dostosowaną do konkretnego przypadku i potrzeb zwierzęcia.

Dlaczego kontrola środowiska jest tak ważna?

Właściwa kontrola środowiska jest absolutnie niezbędna w walce z pchłami. Pchły potrafią przetrwać w dywanach, legowiskach czy w zakamarkach mieszkań, co pozwala im na nieustanne namnażanie się. Dlatego tak ważne jest regularne sprzątanie, pranie legowisk oraz stosowanie środków owadobójczych w otoczeniu zwierzęcia.

Podsumowanie

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry jest uciążliwą, ale możliwą do opanowania chorobą, wymagającą systematycznego działania. Kluczem do sukcesu jest ścisła współpraca między właścicielem a weterynarzem. Regularne stosowanie produktów przeciwpchelnych oraz dbałość o czystość otoczenia, w którym przebywają zwierzęta. Dzięki odpowiednim działaniom, można skutecznie złagodzić objawy choroby i zapewnić swojemu pupilowi komfort życia bez uciążliwego świądu.

Sprawdź nasz Facebook

Zatrucie nikotyną, czyli nikotynowe zatrucie u zwierząt. Jest stanem, który może wystąpić, gdy zwierzę spożyje produkty zawierające nikotynę. Są to na przykład papierosy, e-papierosy, tytoń do żucia czy plastry nikotynowe. Nikotyna jest silnie toksyczna dla zwierząt, a jej spożycie nawet w małych ilościach może prowadzić do poważnych objawów lub śmierci.

Zatrucie nikotyną. Substancje toksyczne obecne w dymie papierosowym działają na organizm na różne sposoby. Niektóre są rakotwórcze (potwierdzone lub podejrzewane), inne działają drażniąco i mogą wpływać na metabolizm składników odżywczych. Dym papierosowy wdychany aktywnie, biernie lub pochodzący z tlącej się papierosowej końcówki zawiera ponad 4 tysiące substancji chemicznych, z których wiele jest szkodliwych dla zdrowia człowieka. Substancje te mogą bezpośrednio uszkadzać organizm, szczególnie układ oddechowy, a ich działanie obejmuje również inne organy wewnętrzne.

Toksyczne składniki dymu papierosowego są produktem niepełnego spalania tytoniu i papieru, a ich uwalnianie związane jest z wysoką temperaturą powstałą podczas palenia.

Najbardziej znane toksyny zawarte w dymie papierosowym to:

Nikotyna – alkaloid obecny w liściach tytoniu, uwalniany pod wpływem ciepła, działa neurotoksycznie.
Tlenek węgla – produkt niepełnego spalania, przyczyniający się do problemów sercowo-naczyniowych.
Substancje drażniące takie jak akroleina i aldehydy (np. acetaldehyd), które uszkadzają układ oddechowy.
Kwasy organiczne i fenole – kwas mrówkowy, fenol, kresole.
Aminy i amoniak – substancje toksyczne o działaniu drażniącym.
Węglowodory aromatyczne i niearomatyczne – np. alkany (C12-C15), które uszkadzają warstwę lipidową komórek.
Smoła – produkt spalania zawierający liczne substancje rakotwórcze.
Lotne związki organiczne (VOC), np. benzen (rakotwórczy).
Wielopierścieniowe węglowodory aromatyczne (WWA) – produkty spalania papieru i tytoniu, w tym benzo[a]piren (rakotwórczy).
Pyły zawieszone – drobne cząstki, głównie cząstki węgla, które uszkadzają płuca.

Szkodliwe efekty palenia można podzielić na trzy kategorie:

Szkody pierwotne – dotykają bezpośrednio osoby palące.
Szkody wtórne (bierne palenie) – dotyczą osób przebywających w otoczeniu palaczy.
Szkody trzeciorzędowe – wynikają z pozostałości substancji toksycznych, które osiadają na powierzchniach w środowisku, a mogą szczególnie zaszkodzić zwierzętom domowym.

Zwierzęta domowe są bardziej narażone na toksyny zawarte w dymie papierosowym. Czas spędzany w zamkniętych pomieszczeniach oraz kontakt z pozostałościami dymu osadzającymi się na ich sierści. Wśród najczęstszych chorób wywoływanych przez dym u zwierząt są nowotwory nosa, płuc, jamy ustnej, chłoniaki, a także podrażnienia dróg oddechowych, astma i rozedma płuc. Psy są bardziej narażone na nowotwory nosa i płuc, zwłaszcza te o krótszej kufie (np. boksery, bulldogi). Natomiast koty mają zwiększone ryzyko chłoniaków, zwłaszcza przez swoje nawyki pielęgnacyjne, podczas których połykają substancje toksyczne z sierści.

Nikotynowe zatrucia u zwierząt domowych mogą prowadzić do nadmiernego ślinienia, pobudzenia, drgawek, wymiotów, zaburzeń koordynacji. W skrajnych przypadkach do niewydolności oddechowej. Bezpośrednie zatrucie może wynikać z połknięcia niedopałka papierosa. Papieros zawiera od 4 do 8 mg nikotyny. Dawka toksyczna dla psa i kota wynosi około 1-2 mg/kg, a dawka śmiertelna wynosi około 10 mg/kg.

Szkodliwość dla psów i kotów:

Badania przeprowadzone przez Colorado State University wykazały, że psy mieszkające z palaczami mają większe ryzyko rozwoju nowotworów nosa. Szczególnie dotyczy to ras o długim nosie, takie jak owczarki niemieckie i retrievery. Z kolei psy o krótszym nosie są bardziej narażone na nowotwory płuc. Ponieważ szybciej inhalują drobne cząsteczki, które docierają do płuc.

Koty są szczególnie podatne na nowotwory jamy ustnej i chłoniaki. Badania z Tuft University wykazały, że koty żyjące z palaczami mają dwukrotnie większe ryzyko rozwoju chłoniaków, które w 75% przypadków prowadzą do śmierci w ciągu 12 miesięcy od diagnozy. Dłuższe narażenie na dym tytoniowy (ponad 5 lat) znacząco zwiększa ryzyko raka płaskonabłonkowego jamy ustnej. Koty są szczególnie wrażliwe na dym, ponieważ oprócz jego wdychania, podczas pielęgnacji usuwają substancje toksyczne z futra, które następnie trafiają do ich organizmu.

Badania przeprowadzone przez Uniwersytet w Glasgow wykazały, że koty są najbardziej narażone na szkodliwe skutki dymu papierosowego. Badania te potwierdzają również, że zmniejszenie liczby papierosów palonych w domu do mniej niż 10 dziennie znacząco obniża poziom nikotyny w sierści zwierząt.

W przypadku gdy zauważysz u swojego zwierzęcia objawy opisane powyżej, skontaktuj się z kliniką! Sprwdz nasz Facebook

Padaczka idiopatyczna

Padaczka idiopatyczna to schorzenie neurologiczne, które stanowi jedno z najczęstszych zaburzeń układu nerwowego u psów, a choć rzadziej, występuje również u kotów. Jest to szczególny rodzaj epilepsji, w którym nie można jednoznacznie określić przyczyny ataków padaczkowych. Choroba ta nie wynika z urazu mózgu, guza czy infekcji, a jej patogeneza pozostaje tematem badań naukowych. Obecnie uważa się, że padaczka idiopatyczna ma z dużym prawdopodobieństwem podłoże genetyczne. To sugeruje możliwość jej dziedziczenia, zwłaszcza u ras predysponowanych.

Objawy padaczki idiopatycznej

Objawy padaczki u psów mogą przybierać różnorodne formy i różnić się intensywnością. Najbardziej charakterystyczne są nagłe, gwałtowne napady drgawek obejmujące całe ciało, które trwają od kilkudziesięciu sekund do kilku minut. Jednak nie wszystkie napady są tak dramatyczne – mogą również przybierać subtelniejszą formę, na przykład w postaci krótkotrwałych tików, „zawieszeń” czy drżenia poszczególnych mięśni. W takich przypadkach ataki są często mylone z innymi problemami zdrowotnymi lub przeoczane przez opiekunów.

U kotów objawy mogą być znacznie mniej spektakularne i trudniejsze do zidentyfikowania. Często napady ograniczają się do ślinotoku, chwilowych zaburzeń świadomości czy zmian w zachowaniu. To sprawia, że mogą być mylone z problemami stomatologicznymi lub infekcjami w jamie ustnej. W obu przypadkach, zarówno u psów, jak i kotów, napadom mogą towarzyszyć mimowolne oddanie moczu lub kału, a ataki mogą wystąpić o dowolnej porze dnia lub nocy.

Trudności diagnostyczne i badanie kliniczne

Bardzo ważne jest przeprowadzenie dokładnego badania neurologicznego, badań krwi i moczu oraz ewentualnie badań obrazowych. Badania można wykonać w naszej klinice u doktora Adama Zwolińskiego. Mimo że napady padaczkowe wydają się być charakterystyczne, diagnoza padaczki idiopatycznej bywa wyzwaniem dla lekarzy weterynarii. Objawy padaczkowe mogą wynikać z wielu innych schorzeń neurologicznych, takich jak zapalenie mózgu, zatrucia, zaburzenia metaboliczne czy guzy mózgu. Dlatego kluczowym elementem diagnozy jest szczegółowa analiza historii medycznej zwierzęcia oraz przeprowadzenie dokładnych badań diagnostycznych.

Diagnozowanie padaczki idiopatycznej wymaga wykluczenia innych potencjalnych przyczyn ataków, co oznacza konieczność wykonania badań neurologicznych, badań krwi, moczu, a także – w razie potrzeby – badań obrazowych, takich jak rezonans magnetyczny (MRI) czy tomografia komputerowa (CT). Dopiero po wyeliminowaniu innych możliwych źródeł problemu można postawić diagnozę padaczki idiopatycznej.

Leczenie padaczki idiopatycznej

Leczenie padaczki idiopatycznej u psów opiera się głównie na stosowaniu leków przeciwpadaczkowych. Głównie takich jak fenobarbital, bromek potasu czy leki nowszej generacji, które mają na celu kontrolę napadów, zmniejszenie ich częstotliwości oraz intensywności.

Terapia jest zazwyczaj długotrwała, a niekiedy nawet dożywotnia. Koniecznością są regularne kontrole weterynaryjne w celu monitorowania stężenia leku we krwi oraz ewentualnego dostosowania dawki.

Leczenie farmakologiczne jest uzupełniane przez odpowiednie postępowanie w trakcie napadu, które ma na celu zminimalizowanie stresu i zapewnienie zwierzęciu bezpieczeństwa. W niektórych przypadkach lekarz weterynarii może zalecić dodatkowe terapie wspomagające. Suplementy lub diety wzbogacone w kwasy tłuszczowe omega-3, które mogą mieć działanie neuroprotekcyjne.

Postępowanie w trakcie napadów

Ważnym aspektem zarządzania padaczką jest odpowiednie postępowanie podczas ataków. W czasie napadu należy unikać prób przerywania drgawek czy poruszania zwierzęcia, o ile nie znajduje się ono w niebezpiecznej sytuacji (np. w pobliżu schodów). Po zakończeniu napadu zwierzę powinno mieć zapewnione spokojne miejsce, w którym może dojść do siebie. Warto odnotować czas trwania napadu, jego intensywność i wszelkie nietypowe zachowania, aby dostarczyć lekarzowi weterynarii jak najwięcej informacji.

Monitorowanie i pomoc weterynaryjna

Padaczka idiopatyczna to schorzenie przewlekłe, które może być trudne do kontrolowania, co podkreśla znaczenie stałej współpracy z lekarzem weterynarii. Regularne kontrole i badania pozwalają monitorować efekty leczenia oraz w razie potrzeby dostosować terapię do zmieniających się potrzeb pacjenta. Współpraca i wzajemne zaufanie między opiekunem a lekarzem weterynarii są kluczowe, aby zapewnić zwierzęciu jak najlepszą jakość życia.

Pomimo że padaczka idiopatyczna może wydawać się przytłaczająca, odpowiednio kontrolowana pozwala zwierzętom prowadzić pełne i szczęśliwe życie. Kluczowe jest wczesne rozpoznanie objawów, ścisła współpraca z lekarzem weterynarii oraz przestrzeganie zaleceń terapeutycznych. Reagowanie na pierwsze symptomy choroby i odpowiednia opieka mogą znacząco poprawić komfort życia zwierzęcia i zminimalizować ryzyko powikłań.

Choroby serca nie są jedynie ludzką przypadłością i mogą występować także u naszych zwierzaków. W ich przypadku niezwykle ważne jest obserwowanie niepokojących objawów oraz konsultacja z lekarzem weterynarii, kiedy tylko je zauważymy. Zwykle choroby serca pojawiają się wraz z wiekiem, u psich seniorów, jednak szczeniaki i dorosłe psy także mogą nie nie cierpieć. Jakie choroby serca u psów wyróżniamy? Jakie symptomy powinny zwrócić naszą uwagę i jakie są dostępne metody leczenia? Wyjaśniamy w naszym artykule.

Choroby serca u psów

Jedną z najczęściej występujących u psów chorób serca jest choroba zwyrodnieniowa zastawki mitralnej. Cierpią na nią szczególnie psy ras małych i średnich. Polega ona na zwyrodnieniu zastawki mitralnej i prowadzi do jej nieszczelności, a w konsekwencji do cofania się krwi z lewej komory do lewego przedsionka.

Spotykana u dużych i olbrzymich ras bradykardi może doprowadzić do niewydolności serca. Choroba ta objawia się rozszerzeniem komór serca i osłabieniem mięśnia sercowego. Rzadziej spotykanym rodzajem kardiomiopatii jest kardiomiopatia przerostowa, polegająca na przeroście mięśnia sercowego. Dotyka szczególnie ścian lewej komory, co znacznie utrudnia prawidłowe pompowanie krwi w organizmie.

U psów występować mogą także różne typy arytmii: tachykardia (przyspieszone bicie serca), bradykardia (zwolnione bicie serca) czy migotanie przedsionków. Ich charakter może być zarówno nabyty, jak i wrodzony. Prowadzić do arytmii może także zespół Wolffa-Parkinsona-White’a. To wrodzone zaburzenie rytmu serca, które charakteryzuje się obecnością dodatkowych dróg przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu.

Stan, w którym ciśnienie w tętnicach płucnych jest podwyższone nazywamy nadciśnieniem płucnym. Jego wystąpienie może doprowadzić do obciążenia prawej komory serca, a w efekcie do niewydolności narządu.

Zastoinowa niewydolność serca diagnozowana jest wówczas, kiedy serce nie jest w stanie efektywnie pompować krwi. Przypadłość ta prowadzi do nagromadzenia się płynu w płucach, jamie brzusznej lub innych częściach ciała i może być wynikiem innych chorób serca u psa.

Oprócz nabytych chorób serca, rozróżniamy także wrodzone nieprawidłowości, do których należą przetrwały przewód tętniczy Botalla, ubytek przegrody międzykomorowej czy stenozę aorty.

Choroby serca u psa – objawy

Objawy choroby serca u psa mogą być bardzo różne, w zależności od stopnia zaawansowania schorzenia czy wieku psa. Niektóre z nich przebiegają niemal bezobjawowo, a wykryć można je jedynie podczas badań weterynaryjnych.

Jakie objawy choroby serca u psa możemy dostrzec?

Zwiększona męczliwość – czworonogi cierpiące na choroby serca mogą unikać wysiłku fizycznego, nie są chętne do zabaw, a kiedy podejmą wysiłek fizyczny, męczą się znacznie szybciej niż zwykle.
Kaszel – ten objaw przez właścicieli psów często mylony jest z zakrztuszeniem lub odruchem wymiotnym, jednak nie ma z nimi związku. Przyczyną kaszlu sercowego jest obrzęk płuc, spowodowany niewydolnością serca. Często występuje lub nasila się po wysiłku lub w nocy.
Problemy z oddychaniem – duszności, ciężki, płytki, przyspieszony oddech lub oddychanie z otwartym pyskiem mogą być oznaką problemów z sercem.
Opuchlizna – nagromadzenie płynów w kończynach lub brzuchu, występujące przy zaawansowanej niewydolności, to kolejny objaw choroby serca u psów.
Zasinienie błon śluzowych, dziąseł i języka – ten symptom jest objawem niedostatecznej ilości tlenu, dostarczonej przez serce do tkanek.
Utraty przytomności – niedostateczny przepływ krwi do mózgu może prowadzić do nagłej utraty przytomności przez psa – zwłaszcza podczas wzmożonego wysiłku.

Dodatkowo, objawami chorób serca u psów mogą być: przyspieszone lub nieregularne bicie serca, apatia, utrata zainteresowania codziennymi czynnościami, nerwowość, a także utrata apetytu i spadek masy ciała.

Pojawienie się niepokojących objawów powinno zostać niezwłocznie skonsultowane z lekarzem weterynarii, który oceni stan zwierzaka i wdroży odpowiednie metody leczenia.

Diagnostyka chorób serca u psów

Leczenie chorób serca u psów poprzedza szczegółowa diagnostyka. Zwykle lekarz weterynarii przeprowadza dokładny wywiad z właścicielem, aby poznać historię zdrowia psa, w tym przebyte przez niego choroby, styl życia, dietę i poziom aktywności. Następnie wykonuje badania fizykalne oraz badania serca, a w razie konieczności także badania dodatkowe.

Specjalista osłuchuje serce i płuca psa, aby stwierdzić występowanie szmerów w tym obrębie. Ogląda także błony śluzowe w pysku, aby sprawdzić ich natlenienie.
Aby otrzymać pełny obraz stanu zdrowia psa, wykonuje także badania laboratoryjne. Ogólne badanie krwi może pomóc w wykryciu problemów z nerkami, wątrobą czy zaburzeniami elektrolitowymi, które mogą mieć związek z chorobami serca.

Podstawowym badaniem obrazowym, które pozwala ocenić strukturę i funkcje serca, jest echokardiografia, czyli USG serca. To najdokładniejsze badanie w diagnostyce chorób serca, dostarczające szczegółowych informacji na temat grubości ścian serca, wielkości jam, pracy zastawek oraz przepływu krwi.

RTG klatki piersiowej umożliwia natomiast określenie wielkości i kształtu serca oraz rozpoznanie obecności płynu w płucach lub jamie brzusznej, który pojawia się przy zastoinowej niewydolności serca. Do zidentyfikowania problemów z przewodzeniem impulsów w sercu lub zaburzonym rytmem, wykorzystuje się elektrokardiografię.

Choroby serca u psów – leczenie i rokowania

Zdiagnozowana choroba serca u psa to dość poważny stan, a większość pupili do końca życie będzie musiało zmagać się z jej konsekwencjami. Na szczęście, istnieją skuteczne metody leczenia, które nie tylko ratują życie, ale przywracają mu względny komfort poprzez łagodzenie objawów.

Podstawową metodą leczenia w przypadku chorób serca u psów jest farmakoterapia. Czworonogi zwykle do końca życia przyjmują określone leki, które pomagają zmniejszyć obciążenie serca, obniżyć ciśnienie krwi, ustabilizować tętno i ułatwić oddychanie.

Zabiegi chirurgiczne wykorzystywane są w leczeniu bardzo zaawansowanych przypadków, jednak związana z nimi narkoza jest niebezpieczna dla obciążonego serca psa i starszych zwierzaków. Dlatego też decyzję o ich przeprowadzeniu podjąć może jedynie weterynarz kardiolog.

W przypadku rozpoznanej choroby serca, ogromną rolę odgrywają wizyty kontrolne w gabinecie weterynarza. Pozwalą one monitorować postęp choroby i – w razie potrzeby – wdrażać nowe formy terapii.

Odpowiednio wcześnie rozpoznane schorzenie serca i zastosowanie efektywnego leczenia znacznie zwiększa szansę psa na normalne życie. Ważna jest także zmiana jego diety na niskosodową, kontrolowanie wagi oraz wprowadzenie umiarkowanej aktywności fizycznej, dzięki której zachowa dobrą kondycję.

Choroby serca u psa – objawy i leczenie. Podsumowanie

Objawy choroby serca u psa są niekiedy łatwe do przeoczenia, dlatego właściciele czworonogów muszą bacznie je obserwować. Każde powtarzające się i budzące obawy zachowanie psa, które odbiega od normy, powinno być podstawą do odbycia wizyty w gabinecie weterynarza. Chociaż czasem schorzenia serca u psów nie dają widocznych objawów od razu, ich rozwijający się przebieg może doprowadzić do trwałych uszkodzeń tego narządu, a nawet śmierci pupila. Wprowadzenie farmakoterapii lub (w niektórych przypadkach) przeprowadzenie operacji mogą przedłużyć życie psa i znacznie osłabić symptomy schorzenia, dlatego tak istotna jest wczesna diagnostyka.

Problem z nerkami u kota dotyczy zwykle starszych osobników i jest bardzo powszechną dolegliwością zdrowotną. Choroby nerek mogą być dość podstępne i rozwijać się bezobjawowo przez długi czas, odbierając właścicielom kotów możliwość wczesnej reakcji. W efekcie, do gabinetów weterynaryjnych trafiają czworonogi w zaawansowanym stadium schorzenia. Warto zatem wiedzieć, jakie problemy z nerkami u kota są diagnozowane najczęściej, jakie są ich symptomy i dostępne współcześnie metody leczenia.

Problem z nerkami u kota. Jakie są najczęstsze schorzenia nerek?

Nerki pełnią w organizmie kota wiele ważnych funkcji – filtrują krew, usuwają toksyny, odpowiadają za regulację ciśnienia krwi oraz równowagę elektrolitową. Niestety, narządy te są również narażone na różne choroby, które mogą prowadzić do ich niewydolności. Najczęściej występujące problemy z nerkami u kota to:

Przewlekła niewydolność nerek – jedno z najczęściej diagnozowanych schorzeń u starszych kotów. Charakteryzuje się stopniowym pogorszeniem funkcji nerek, co skutkuje gromadzeniem się toksyn w organizmie kota. Jest chorobą postępującą, a więc raz zdiagnozowana wymaga długotrwałej opieki i stałego monitorowania stanu zwierzaka.
Ostra niewydolność nerek – w odróżnieniu od przewlekłej formy, ostra niewydolność nerek rozwija się nagle i może być wynikiem zatrucia, infekcji lub uszkodzenia nerek w następstwie urazu. Wymaga natychmiastowej interwencji weterynaryjnej, ponieważ może prowadzić do szybkiego pogorszenia stanu zdrowia kota.
Kamica nerkowa – kamienie nerkowe to twarde złogi mineralne, które mogą tworzyć się w nerkach ludzi i zwierząt. Ich pojawienie się może skutkować bólem, występowaniem przewlekłych infekcji dróg moczowych, a w niektórych przypadkach blokadą przepływu moczu, która stanowi zagrożenie życia.
Infekcje nerek (odmiedniczkowe zapalenie nerek) – infekcje są zwykle wynikiem zakażenia bakteryjnego, które przemieszcza się z dolnych dróg moczowych do nerek. Symptomy mogą być subtelne, ale w przypadku braku leczenia skutkują poważnym uszkodzeniem nerek.

Problemy z nerkami u kota – objawy

Objawy problemów z nerkami u kota zazwyczaj pojawiają się stopniowo i bywają niespecyficzne, co utrudnia ich diagnozę. Istnieje jednak kilka sygnałów ostrzegawczych, które powinny zwrócić uwagę właścicieli. Należą do nich:

zwiększone pragnienie,
częstsze oddawanie moczu,
krwiomocz,
utrata apetytu,
spadek masy ciała,
wystąpienie wymiotów i biegunki,
zmiany w zachowaniu,
pogorszenie stanu sierści,
nieprzyjemny zapach z pyszczka.

Jednym z pierwszych objawów problemów z nerkami u kota jest zwiększona ilość wypijanej przez niego wody oraz częstsze korzystanie z kuwety. Wynika to z zaburzenia zdolności nerek do koncentracji moczu. Cierpiące na choroby tego narządu czworonogi często tracą apetyt, czego konsekwencją jest spadek masy ciała. Do utraty wagi mogą przyczynić się także problemy trawienne – biegunka i wymioty.

Objawem problemu z nerkami u kota jest także pojawienie się charakterystycznego, nieprzyjemnego zapachu z pyszczka, co jest rezultatem gromadzenia się toksyn w organizmie. Niewydolność nerek nierzadko prowadzi do pogorszenia kondycji sierści, która wypada w większej niż zwykle ilości, staje się matowa i tępa w dotyku.

Efektem złego samopoczucia kota może być także jego odmienne zachowanie – apatia, unikanie kontaktu z człowiekiem, senność czy miauczenie bez wyraźnego powodu.

Problem z nerkami u kota – leczenie

Objawów problemów z nerkami u kota nie należy lekceważyć. W przypadku ostrych i nagle występujących chorób, najważniejsze jest szybkie działanie. Natomiast choroby przewlekłe wymagają specjalistycznej opieki i kontroli. Leczenie problemów nerkowych u kotów zależy od stopnia zaawansowania choroby oraz jej rodzaju. Współczesne metody leczenia zwykle przynoszą jednak dobre rezultaty, jeśli zostaną wdrożone na czas.

Stosowanie leków, których zadaniem jest kontrolowanie ciśnienia krwi i wspieranie funkcjonowania nerek, jest zalecane w przypadku przewlekłej niewydolności. Poprawiają one także samopoczucie zwierzaków, poprzez przeciwdziałanie biegunkom i wymiotom.

Ważnym elementem leczenia jest odpowiednia dieta. Koty z problemami nerkowymi często wymagają stosowania pokarmu o obniżonej zawartości białka, fosforu i sodu, który jest łatwiej przyswajalny. Specjalne diety mogą również zawierać dodatki wspomagające funkcje nerek, takie jak kwasy tłuszczowe omega-3. Zaleca się także unikanie suchej karmy, której trawienie dodatkowo obciąża nerki.

Częste oddawanie moczu przez kota może prowadzić do odwodnienia organizmu. Wspieranie nawodnienia jest konieczne – zwłaszcza przy zaawansowanej niewydolności nerek. Aby uchronić kota przed nadmierną utratą płynów i stymulować wydalanie toksyn, potrzebne może być regularne podawanie płynów podskórnie.

Opieka nad kotem z problemami nerkowymi oznacza także systematyczne wizyty kontrolne u weterynarza i wykonywanie badań laboratoryjnych krwi oraz moczu. Pozwalają one na szybką reakcję w razie postępu choroby lub dostosowanie nowych metod leczenia.

Problem z nerkami u kota – objawy, leczenie. Podsumowanie

Problemy z nerkami u kota mogą poważnie wpływać na jakość i długość życia naszego pupila. Wczesne rozpoznanie objawów oraz odpowiednie leczenie są kluczowe w zapobieganiu niebezpiecznym komplikacjom. Pamiętajmy, że koty często ukrywają swoje dolegliwości, dlatego tak ważne jest obserwowanie ich zachowań i reagowanie na wszelkie niepokojące zmiany.

Jeśli zauważysz objawy problemów z nerkami u kota, nie zwlekaj z wizytą u weterynarza. Im szybciej zostanie postawiona diagnoza, tym większe szanse na skuteczne leczenie i poprawę jakości życia otrzyma Twój podopieczny.

35552184_1741047722646679_5653044918591946752_n

Nadwaga u psów to poważny problem, który dotyczy coraz większej grupy naszych czworonożnych przyjaciół. Szacuje się, że nawet co trzeci pies może cierpieć z powodu otyłości lub nadwagi. Jest to zjawisko niepokojące, ponieważ nadmierna masa ciała może prowadzić do wielu poważnych problemów zdrowotnych oraz znacząco obniża jakość i długość życia pupili. W tym artykule omówimy, czym może być spowodowana otyłość u psów, jakie są jej potencjalne skutki oraz podpowiemy, jak skutecznie odchudzić psa.

Nadwaga u psów – możliwe przyczyny zwiększonej wagi

Przyczyny nadwagi u psów zwykle są bardzo zróżnicowane. Najczęściej są kombinacją kilku czynników, takich jak predyspozycje genetyczne, nadwyżka kaloryczna oraz niski poziom aktywności fizycznej zwierzaka.

Dieta

Główną przyczyną nadwagi u psów jest za duża ilość spożywanych kalorii w stosunku do zapotrzebowania energetycznego organizmu oraz nieprawidłowo zbilansowane posiłki. Wiele psów otrzymuje zbyt obfite porcje jedzenia, bogate w tłuszcze i węglowodany. Prowadzi to do gromadzenia się nadmiaru tkanki tłuszczowej, która nie stanowi jedynie problemu estetycznego, ale ma istotny wpływ na zdrowie i komfort życia psa. W jej redukcji ważną rolę odgrywa również odpowiednia dawka ruchu. Psy, podobnie jak ludzie, potrzebują regularnej aktywności fizycznej, aby spalać nadprogramowe kalorie.

Sterylizacja, kastracja

Wyjątkową uwagę na odpowiednie porcje podawanej karmy powinni zwracać właściciele zwierzaków sterylizowanych lub kastrowanych. Po tym zabiegu możliwe jest spowolnienie metabolizmu psa, co przy mniejszej aktywności może prowadzić do przybierania na wadze. Warto wspomnieć, że mniejsze zapotrzebowanie kaloryczne mają także starsze psy, dlatego zaleca się ograniczenie wielkości ich posiłków.

Rasa

Niektóre rasy psów są bardziej predysponowane do tycia niż inne. Przykładem mogą być labradory i golden retrievery, husky, beagle, jamniki, buldogi angielskie, mopsy czy bassety, które mają naturalną skłonność do nadwagi.

Zaburzenia hormonalne

Za otyłość u psów odpowiedzialne mogą być również zaburzenia hormonalne, takie jak niedoczynność tarczycy. W tym przypadku, nawet jeśli dieta i poziom aktywności fizycznej czworonoga nie uległ zmianie, może on niekontrolowanie przybrać na wadze.

Dlaczego otyłość u psów stanowi zagrożenie dla ich zdrowia?

Otyłość u psów może prowadzić do rozwoju bardzo poważnych chorób. Dodatkowe kilogramy obciążają serce czworonoga i narażają go na rozwój nadciśnienia tętniczego oraz problemów kardiologicznych. Co więcej, ryzyko zachorowania na cukrzycę typu 2. jest znacznie wyższe w przypadku otyłych psów. Cukrzyca to wymagający stałego leczenia, niebezpieczny stan, w którym organizm nie radzi sobie z prawidłowym regulowaniem poziomu cukru we krwi.

Nadmierna tkanka tłuszczowa może uciskać na narządy wewnętrzne, w tym płuca, co skutkuje problemami z oddychaniem, zwłaszcza podczas wysiłku fizycznego.
Nadprogramowe kilogramy mają także negatywny wpływ na stawy i prowadzą do zwyrodnień, bólu oraz ograniczenia mobilności psa.

Dlaczego jeszcze właściciele psów powinni kontrolować ich wagę? Badania wykazują, że otyły pies może żyć średnio o 2 lata krócej niż pies o prawidłowej masie ciała. Dlatego jeśli zależy nam na długim życiu naszego zwierzaka, nie możemy dopuszczać do jego utycia.

Otyły pies – jak skutecznie odchudzić psa?

Otyłość u psów to stan, z którym należy walczyć. Odchudzanie psa warto zacząć od wizyty u weterynarza, który oceni ogólną kondycję i zdrowie pupila oraz doradzi, jakie metody zwalczania dodatkowych kilogramów można wdrożyć. Odchudzanie jest procesem, w którym kluczowa jest konsekwencja i cierpliwość, ponieważ pierwsze efekty nie pojawią się od razu.

Zazwyczaj podstawowym sposobem na odchudzanie psa jest zmiana jego diety. Ważne, aby wybrać karmę o obniżonej kaloryczności, ale bogatą w białko, witaminy i minerały. Dieta powinna być dostosowana do indywidualnych potrzeb psa i uwzględniać jego wiek, rasę, aktywność fizyczną oraz stan zdrowia. Znaczenie ma także regularność posiłków. Najlepiej, aby karma była podawana o stałych porach, aby pomagać regulować metabolizm i zapobiegać nadmiernemu gromadzeniu się tłuszczu. Niewskazane jest także częstowanie psa przysmakami między posiłkami.

W parze z dobrze zbilansowaną pod względem odżywczym i kalorycznym dietą, powinna iść także odpowiednia dawka ruchu. Regularna aktywność fizyczna jest bowiem kluczowa w procesie utraty wagi. Rodzaj i intensywność ćwiczeń należy dostosować do możliwości psa. Na początek mogą to być dłuższe spacery, a z czasem bardziej wymagające formy aktywności – bieganie, pływanie czy zabawy z piłką.

Aby kontrolować postępy, dobrze jest prowadzić dziennik i systematycznie notować wagę psa. Jeżeli odchudzanie psa nie przynosi oczekiwanych rezultatów, warto skonsultować się z weterynarzem w celu lepszego dostosowania planu. Może zalecić specjalistyczną karmę, suplementy diety lub leki wspomagające utratę wagi.

Nadwaga u psów – jak skutecznie odchudzić psa? Podsumowanie

Nadwaga u psów to poważny problem zdrowotny, który nie tylko obniża jakość życia zwierzęcia, ale także może skrócić jego długość. Przyczyny nadwagi są różnorodne i często wynikają z niewłaściwej diety oraz braku aktywności fizycznej. Edukowanie właścicieli psów na temat zagrożeń związanych z nadmierną masą ciała pozwala na podejmowanie odpowiednich kroków, aby zapobiec przykrym konsekwencjom tego stanu.

Odpowiedź na pytanie, jak skutecznie odchudzić psa, jest dość złożona. Odchudzanie psa powinno być przeprowadzane stopniowo i pod nadzorem weterynarza, aby zapewnić jego bezpieczeństwo i efektywność. Zmiana diety, regularna aktywność fizyczna oraz monitorowanie postępów to kluczowe elementy. Warto pamiętać, że zdrowy pies to szczęśliwy pies, a odpowiednia masa ciała jest jednym z fundamentów jego dobrego samopoczucia i długiego życia.

Older Posts