Chwilkę...

vimago2-8.png
vimago2-3.png

Tomografia komputerowa głowy psa i kota – precyzyjna diagnostyka obrazowa

Tomografia komputerowa (TK) to nowoczesna i niezwykle dokładna metoda diagnostyczna, pozwalająca na ocenę struktur kostnych oraz tkanek miękkich głowy psa i kota. Dzięki wysokiej rozdzielczości obrazów 3D, możliwe jest wykrycie nawet niewielkich zmian, które mogłyby zostać przeoczone w standardowym badaniu rentgenowskim (RTG).

Kiedy zaleca się TK głowy u psa i kota?

Tomografia komputerowa jest szczególnie przydatna w diagnostyce:

  • Nowotworów – umożliwia określenie lokalizacji, wielkości oraz charakteru zmian nowotworowych w obrębie czaszki, zatok, jamy nosowej i mózgu.

  • Urazów czaszki – pozwala ocenić złamania, krwiaki wewnątrzczaszkowe oraz inne uszkodzenia pourazowe.

  • Chorób zatok i jamy nosowej – pomocna w identyfikacji stanów zapalnych, polipów, torbieli czy obecności ciał obcych.

  • Chorób uszu – w szczególności w przypadku przewlekłych stanów zapalnych oraz podejrzenia infekcji ucha środkowego i wewnętrznego.

  • Zaburzeń neurologicznych – ocenia struktury mózgu, co jest kluczowe w diagnostyce padaczki, wodogłowia, zespołów przedsionkowych czy zmian pourazowych.

  • Problemów stomatologicznych i szczękowo-żuchwowych – umożliwia wykrycie zmian w obrębie zębów, korzeni, kości żuchwy i szczęki, takich jak ropnie, nowotwory, wady zgryzu czy choroby przyzębia.

Jak przebiega badanie?

Tomografia komputerowa jest badaniem bezbolesnym, ale wymaga znieczulenia ogólnego, aby zapewnić nieruchomość pacjenta i uzyskać obrazy najwyższej jakości. Proces badania obejmuje:

  1. Przygotowanie pacjenta – zwierzę podlega kwalifikacji do znieczulenia, często na podstawie badań krwi i kardiologicznych.

  2. Podanie środka kontrastowego (jeśli konieczne) – w celu lepszego zobrazowania naczyń krwionośnych oraz struktur tkanek miękkich.

  3. Wykonanie skanowania – trwa od kilku do kilkunastu minut.

  4. Analiza wyników – obrazy są interpretowane przez lekarza radiologa, a wyniki dostępne są zwykle w ciągu kilku dni.

Zalety nowoczesnych systemów TK

  • Wysoka rozdzielczość obrazów – umożliwia dokładne zobrazowanie nawet najmniejszych zmian patologicznych.

  • Krótki czas badania – minimalizuje stres dla pacjenta.

  • Integracja różnych metod obrazowania – połączenie TK z fluoroskopią i RTG zwiększa precyzję diagnostyczną.

  • Bezpieczeństwo – nowoczesne systemy pozwalają na obniżenie dawki promieniowania przy zachowaniu wysokiej jakości obrazu.

Tomografia komputerowa jest obecnie złotym standardem w diagnostyce chorób głowy u psów i kotów. Dzięki niej lekarze weterynarii w naszej klinice mogą szybciej i skuteczniej podejmować decyzje terapeutyczne, co znacząco zwiększa szanse na skuteczne leczenie.


6d6276d2-09bf-4e9d-85cc-7b7bec93d37f
fcfe4097-24fc-4086-b6ce-4f0acb0d997a
011fa3b4-543e-41d9-98c7-cb311010267a

18 marca 2025 Leczenie

Kastracja laparoskopowa suk i kotek – nowoczesna metoda chirurgiczna

Kastracja samic psów i kotów jest jedną z najczęściej wykonywanych procedur w praktyce weterynaryjnej. Dzięki postępowi w chirurgii weterynaryjnej, coraz częściej stosuje się techniki małoinwazyjne, w tym laparoskopię, która minimalizuje traumatyzację tkanek i przyspiesza rekonwalescencję zwierząt. Zabieg kastracji samicy (potocznie zwanej sterylizacją)  może być wykonywany poprzez standardowe dojście chirurgiczne. Dzięki rozwojowi metod małoinwazyjnych, kastrację laparoskopową suk i kotek wykonuje się za pomocą endoskopu sztywnego oraz specjalnych portów roboczych, co umożliwia precyzyjne przeprowadzenie zabiegu. Wykorzystanie tych narzędzi znacząco poprawia bezpieczeństwo i skuteczność procedury. Sterylizacja samic zwierząt to jedna z najczęściej wykonywanych procedur chirurgicznych w weterynarii. Przez lata standardową metodą kastracji była ovariohisterektomia (OHE), czyli usunięcie zarówno jajników, jak i macicy. Jednak w świetle najnowszych badań coraz częściej zaleca się ovariektomię (OE) – mniej inwazyjną operację polegającą na usunięciu wyłącznie jajników, dlatego zalecana jest kastracja laparoskopowa suk i kotek.

Wykonujemy sterylizację laparoskopową w naszej klinice

Kastracja laparoskopowa to procedura chirurgiczna polegająca na usunięciu jajników (owariektomia) lub jajników wraz z macicą (owariohisterektomia) przy użyciu endoskopu wprowadzanego przez niewielkie nacięcia w powłokach brzusznych. Dzięki zastosowaniu optyki endoskopowej chirurg ma możliwość precyzyjnej wizualizacji i manipulacji narządami rozrodczymi, co zwiększa bezpieczeństwo zabiegu. W naszej klinice wykonujemy głównie sterylizacje suk metodą laparoskopową.

Techniki kastracji laparoskopowej

  1. Laparoskopowa owariektomia (LOVE) – polega na usunięciu samych jajników. Technika LOVE polega na zastosowaniu szwu przezbrzusznego, który podwiesza każdy z usuwanych jajników, tymczasowo przytwierdzając je do ściany jamy brzusznej lub na utrzymaniu ich grasperem przez operatora. Jest to metoda preferowana w wielu krajach europejskich i USA. Badania wykazują, że po usunięciu jajników nie występuje ryzyko rozwoju ropomacicza ani torbielowatego zapalenia błony śluzowej macicy. Owariektomia jest procedurą szybszą, mniej inwazyjną i bezpieczniejszą w porównaniu do owariohisterektomii.
  2. Laparoskopowa owariohisterektomia (LOVH) – usunięcie jajników oraz macicy. Wskazaniem do tej procedury są zmiany patologiczne macicy, takie jak: ropomacicze, torbielowate zapalenie macicy czy inne choroby uniemożliwiające pozostawienie tego narządu.

Zalety kastracji laparoskopowej

  • Minimalna inwazyjność – zabieg wykonuje się przez 2-3 nacięcia o średnicy około 1 cm, co minimalizuje uraz tkanek.
  • Szybsza rekonwalescencja – ograniczenie aktywności zwierzęcia przez 4-5 dni jest wystarczające. Podczas gdy w przypadku tradycyjnej metody chirurgicznej zaleca się nawet 10-dniowy okres ograniczenia ruchu.
  • Zmniejszone ryzyko powikłań – mniejsze ryzyko zrostów wewnątrz jamy brzusznej oraz powikłań związanych z gojeniem się ran chirurgicznych.
  • Precyzja operacyjna – dzięki wykorzystaniu powiększenia optycznego chirurg może dokładnie uwidocznić i usunąć gonady, co zmniejsza ryzyko zespołu pozostawionego jajnika.
  • Mniejszy ból śród- i pooperacyjny – technika ta wiąże się z mniejszym urazem tkanek, co zmniejsza odczuwanie bólu przez zwierzę.

Bezpieczeństwo procedury

Badania wykazały, że laparoskopowa owariektomia jest procedurą krótszą o nawet 50% w porównaniu do laparoskopowej owariohisterektomii. Kastracja laparoskopowa suk i kotek zmniejsza czas znieczulenia oraz ryzyko powikłań. Dodatkowo ogranicza możliwość uszkodzenia sąsiadujących struktur, takich jak moczowody, co jest jednym z częstszych powikłań tradycyjnych zabiegów sterylizacji. Dzięki tym zaletom, laparoskopowa procedura znacząco zmniejsza ryzyko powikłań pooperacyjnych, poprawiając bezpieczeństwo zabiegu. Ryzyko powikłań zależy od doświadczenia chirurga oraz warunków aseptycznych, które mają kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa zabiegu. Te czynniki decydują o sukcesie procedury.

Umów się na konsultację

Kastracja laparoskopowa suk i kotek jest nowoczesną, bezpieczną i małoinwazyjną metodą chirurgiczną. Zapewnia ona szybki powrót do zdrowia i minimalizuje ryzyko powikłań. Wybór między owariektomią a owariohisterektomią zależy od stanu zdrowia zwierzęcia oraz wskazań weterynaryjnych, co pozwala na dopasowanie procedury. Dzięki dynamicznemu rozwojowi chirurgii weterynaryjnej techniki laparoskopowe stanowią przyszłość rutynowych zabiegów sterylizacji u suk i kotek.


1741861741791
1
1741862020678
1741862086319

18 marca 2025 Leczenie

Badanie cytologiczne w dermatologii i onkologii weterynaryjnej – na czym polega i kiedy jest stosowane?

Badanie cytologiczne to jedno z podstawowych badań dodatkowych w dermatologii i onkologii weterynaryjnej, obok takich metod jak trichogram, zeskrobina, biopsja, posiew bakteriologiczny i mykologiczny. Jest to procedura szybka, mało inwazyjna i możliwa do wykonania podczas wizyty u lekarza weterynarii. Pomaga w diagnostyce schorzeń skórnych oraz nowotworowych u zwierząt, doborze odpowiedniego leczenia oraz monitorowaniu efektów terapii.

Jak pobiera się materiał do badania cytologicznego?

Wybór metody pobrania materiału zależy od lokalizacji zmian skórnych oraz ich charakteru. Najczęściej stosowane sposoby to:

  • Odcisk na szkiełko mikroskopowe – pobranie materiału bezpośrednio ze zmienionych miejsc na skórze zwierzęcia.
  • Test taśmy klejącej (Scotch test) – szczególnie przydatny w diagnostyce infekcji grzybiczych i pasożytniczych.
  • Zeskrobina naskórka – powierzchowna lub głęboka, stosowana np. w przypadku podejrzenia nużycy.
  • Wymaz za pomocą wymazówek lub szczoteczek cytologicznych – stosowany m.in. przy badaniu wydzieliny z uszu czy zmian skórnych.
  • Biopsja cienkoigłowa – stosowana w przypadku głębszych zmian skórnych, np. guzków, które mogą wskazywać na proces nowotworowy.

Z jakich zmian można pobrać materiał do badania cytologicznego?

Badanie cytologiczne można wykonać na różnych typach zmian skórnych u zwierząt, takich jak:

  • płaskie zmiany skórne,
  • krostki,
  • grudki,
  • przetoki,
  • guzki,
  • płytki,
  • owrzodzenia,
  • wymazy z uszu.

Co możemy wykryć dzięki badaniu cytologicznemu?

Analiza pobranego materiału pod mikroskopem i pozwala na wykrycie wielu schorzeń, takich jak:

  • zakażenia bakteryjne,
  • infekcje grzybicze,
  • inwazje pierwotniaków,
  • obecność pasożytów,
  • procesy zapalne,
  • choroby autoimmunologiczne,
  • zmiany nowotworowe (łagodne i złośliwe).

Badanie cytologiczne pozwala określić charakter zmian skórnych, identyfikację komórek uczestniczących w procesie chorobowym oraz wykrycie patogenów. Jest to także niezwykle przydatne w diagnostyce nowotworów skóry. Na podstawie uzyskanych wyników lekarz weterynarii może już podczas pierwszej wizyty wdrożyć odpowiednie leczenie. Kolejne kontrole umożliwiają monitorowanie efektów terapii oraz jej ewentualną modyfikację.

Czy badanie cytologiczne daje jednoznaczną diagnozę?

Choć badanie cytologiczne jest niezwykle pomocne, to nie zawsze dostarcza ostatecznej diagnozy. Pełna diagnostyka wymaga kompleksowego podejścia, obejmującego:

  • szczegółowy wywiad,
  • badanie kliniczne,
  • dodatkowe badania laboratoryjne i histopatologiczne.

Dzięki połączeniu tych metod lekarz weterynarii może postawić precyzyjną diagnozę i dobrać skuteczne leczenie.

Podsumowanie

Badanie cytologiczne w dermatologii i onkologii weterynaryjnej to szybka, nieinwazyjna metoda diagnostyczna pozwalająca na wykrycie zakażeń, stanów zapalnych oraz zmian nowotworowych u zwierząt. Jest świetnym narzędziem do wczesnej diagnostyki i monitorowania leczenia. W połączeniu z innymi badaniami stanowi kluczowy element diagnostyki weterynaryjnej, umożliwiając szybsze i skuteczniejsze leczenie chorób skórnych oraz onkologicznych. W naszej klinice można umówić się na wizytę!


image6
image0
image3
IMG_6653

3 marca 2025 Leczenie

ZNIECZULENIA MIEJSCOWE ORAZ REGIONALNE U PSÓW I KOTÓW 

Znieczulenia miejscowe oraz regionalne odgrywają coraz większą rolę w weterynarii, szczególnie w przypadku zabiegów chirurgicznych oraz leczenia bólu przewlekłego u psów i kotów. Są one nie tylko skutecznym sposobem na zmniejszenie bólu, ale także pozwalają na ograniczenie stosowania ogólnych środków znieczulających, co może być korzystne dla pacjentów obciążonych chorobami przewlekłymi. W artykule omówimy, na czym polegają te metody, kiedy są stosowane oraz jakie korzyści niosą dla pacjentów.

Czym są znieczulenia miejscowe i regionalne?

Znieczulenie miejscowe polega na tymczasowym zablokowaniu przewodnictwa nerwowego w określonym nerwie, co eliminuje odczuwanie bólu w konkretnym miejscu. Znieczulenie regionalne natomiast obejmuje większy obszar, np. całą kończynę, poprzez zablokowanie nerwów przewodzących impulsy bólowe z danego regionu. W obydwu przypadkach stosuje się leki znieczulające, takie jak lidokaina, bupiwakaina czy ropiwakaina, które działają miejscowo, nie wpływając na świadomość zwierzęcia.

Kiedy stosuje się znieczulenia miejscowe i regionalne?

Znieczulenia te są szczególnie przydatne w przypadku:

  1. Drobnych zabiegów chirurgicznych, takich jak usuwanie guzków skórnych, szycie ran.
  2. Zabiegów stomatologicznych, gdy trzeba usunąć ząb lub wiele zębów, jak przy plazmocytarnym zapaleniu dziąseł u kotów.
  3. Zabiegów z zakresu chirurgii miękkiej, przy zabiegach na jamie brzusznej zastosowanie TAP- lu. QL-block może skutecznie wyeliminować odczuwanie bólu u pacjentów. 
  4. Zabiegów na klatce piersiowej, znieczulenia nerwów międzyżebrowych lub jamy opłucnej przy torakotomii.
  5. Zabiegów ortopedycznych, np. przy złamaniach kończyn, gdzie znieczulenie regionalne może znacznie zmniejszyć ból śródoperacyjny oraz pooperacyjny.  
  6. Zabiegów okulistycznych, takich jak usuwanie ciał obcych z oka, operacje powiek, czy usunięcie gałki ocznej.
  7. Znieczulenia pooperacyjnego – znieczulenie regionalne może być stosowane jako uzupełnienie znieczulenia ogólnego, co pozwala na szybszy powrót do zdrowia, mniejsze zużycie opioidów i bardzo dobrą kontrolę bólu.

Korzyści z zastosowania znieczulenia miejscowego i regionalnego

  1. Zmniejszenie lub wyeliminowanie bólu – znieczulenia te skutecznie eliminują ból w trakcie i po zabiegu, co poprawia komfort zwierzęcia. Blokady miejscowe mogą być stosowane do walki z bólem przewlekłym także u pacjentów geriatrycznych
    , cierpiących z powodu np. osteoarthritis.
  2. Mniejsze ryzyko powikłań – ograniczenie stosowania znieczulenia ogólnego zmniejsza ryzyko powikłań związanych z układem oddechowym czy sercowo-naczyniowym.
  3. Szybszy powrót do zdrowia – zwierzęta poddane znieczuleniu miejscowemu często szybciej wracają do normalnej aktywności.
  4. Mniejsze zużycie leków przeciwbólowych – znieczulenie regionalne pozwala na zmniejszenie dawki opioidów i innych silnych leków przeciwbólowych (np. ketaminy), co jest szczególnie ważne u zwierząt z chorobami wątroby czy nerek.

Techniki stosowane w znieczuleniach regionalnych

W weterynarii stosuje się różne techniki znieczulenia regionalnego, w zależności od obszaru ciała:

  • Znieczulenie nasiękowe – polega na wstrzyknięciu środka znieczulającego w okolicę rany lub nacięcia.
  • Znieczulenie nerwów obwodowych – np. znieczulenie nerwu kulszowego u psów, stosowane przy zabiegach na kończynach.
  • Znieczulenie nadoponowe, podpajęczynówkowe – stosowane przy zabiegach w obrębie miednicy, kończyn miednicznych, na terenie jamy brzusznej oraz kręgosłupa.

W znieczuleniach regionalnych stosuje się różne blokady nerwów, w zależności od obszaru ciała, który ma być znieczulony. Oto najważniejsze z nich:

1. Blokady centralne (neuraksjalne)

  • Znieczulenie zewnątrzoponowe (epiduralne) – podanie środka znieczulającego do przestrzeni zewnątrzoponowej.
  • Znieczulenie podpajęczynówkowe (rdzeniowe, spinalne) – podanie środka do przestrzeni podpajęczynówkowej, zwykle w okolicy lędźwiowej.

2. Blokady obwodowe

  • Blokady splotów nerwowych, np:

    • Blokada splotu ramiennego
    • Blokada splotu lędźwiowo- krzyżowego
  • Blokady pojedynczych nerwów:

    • Blokada nerwu udowego – często stosowana w operacjach kolana i uda.
    • Blokada nerwu kulszowego – znieczula podudzie i stopę.
    • Blokada nerwu pośrodkowego, łokciowego, promieniowego.
    • Blokada nerwu zasłonowego – stosowana w operacjach ortopedycznych i urologicznych.

3. Blokady powierzchowne i miejscowe

  • Blokady nerwów międzyżebrowych – stosowane w celu łagodzenia bólu po złamaniach żeber lub operacjach klatki piersiowej.
  • Blokada nerwów czaszkowych (np. nerwu trójdzielnego) – używane w stomatologii, okulistyce i oftalmologii.
  • Blokada miejscowa (infiltracyjna) – podanie środka znieczulającego bezpośrednio w tkanki w okolicy operowanego miejsca.

Każdy z tych rodzajów blokad jest dobierany indywidualnie, w zależności od lokalizacji zabiegu i stanu pacjenta.

Bezpieczeństwo i przeciwwskazania

Znieczulenia miejscowe i regionalne są generalnie bezpieczne, ale wymagają dokładnej znajomości anatomii zwierzęcia oraz umiejętności wykonania iniekcji. Większość blokad miejscowych wykonywanych jest przy pomocy aparatu USG. Dodatkowo oprócz aparatu USG niezbędnym sprzętem do wykonania prawidłowej blokady nerwu może być elektrostymulator nerwowy. Ważne jest też jakie igły wykorzystuje się do podania leku. W naszej klinice używamy tylko i wyłącznie specjalistycznych igieł do znieczulenia miejscowego, dzięki którym ryzyko powikłań jest znacznie mniejsze, a efektywność podania znacznie większa. Dzięki umiejętności wykorzystania aparatury jesteśmy w stanie bardzo precyzyjnie blokować konkretne nerwy. 

 Przeciwwskazaniami mogą być infekcje w miejscu podania leku, zaburzenia krzepnięcia krwi czy nadwrażliwość na środki znieczulające.

Ważne!

Znieczulenia miejscowe i regionalne to skuteczne metody walki z bólem u psów i kotów, które mogą znacząco poprawić komfort zwierząt podczas i po zabiegach.

Wszyscy nasi anestezjolodzy stosują anestezję regionalną.

Dzięki nim możliwe jest ograniczenie stosowania znieczulenia ogólnego, co jest szczególnie ważne u pacjentów z chorobami przewlekłymi. Właściwe zastosowanie tych technik wymaga jednak wiedzy i doświadczenia ze strony lekarza weterynarii. 


IMG_7072-1200x1200.jpeg

28 listopada 2024 Leczenie

Żywienie kotów to nie tylko kwestia zapewnienia im pełnej miski – to klucz do jego zdrowia, dobrego samopoczucia i długiego życia. Koty, jako bezwzględni mięsożercy, mają specyficzne potrzeby dietetyczne, które wymagają staranności w doborze odpowiednich składników. 

Jeśli podejrzewasz, że twój kot zjadł któryś z wymienionych produktów w żywieniu kotów, zanotuj ilość spożytą przez zwierzę i skontaktuj się ze swoim lekarzem weterynarii!

Istnieje wiele produktów, które są całkowicie bezpieczne dla ludzi, ale mogą być niezwykle niebezpieczne, a nawet toksyczne dla kotów. Nieświadome podanie niewłaściwego jedzenia może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, takich jak zatrucia, uszkodzenia narządów wewnętrznych, a w skrajnych przypadkach – śmierć.

Znajomość tych zasad pomoże uniknąć przypadkowych zatruć i zadbać o dobrostan waszych pupili. W przypadku podejrzenia, że kot spożył niebezpieczny produkt, kluczowe jest szybkie działanie: skontaktuj się z lekarzem weterynarii, podając szczegóły dotyczące spożytego produktu i jego ilości. Pamiętaj – profilaktyka i odpowiednia wiedza to najlepsza ochrona dla zdrowia twojego kota!

Poniżej przedstawiamy listę produktów, które nie powinny znaleźć się w diecie kota.

  1. Surowe mięso, ryby i jaja
    Surowe mięso, ryby i jaja mogą zawierać bakterie, takie jak Salmonella czy Escherichia coli, a także pasożyty powodujące zatrucia pokarmowe lub infestacje. Oczywiście nie dotyczy to produktów zakupionych w sklepach, gdzie mięso jest przebadane pod nadzorem lekarza weterynarii i dopuszczone do spożycia dla ludzi! (inaczej nie jedlibyśmy tatara)
  2. Tłuszcz (odcięty z mięsa)
    Nadmiar tłuszczu, zarówno gotowanego, jak i surowego, może prowadzić do zapalenia trzustki u kotów. Objawy obejmują ból brzucha, wymioty i biegunkę.
  3. Mleko i produkty mleczne
    Większość kotów nie posiada enzymu laktazy, potrzebnego do trawienia laktozy. Spożycie mleka lub produktów mlecznych może powodować biegunkę, problemy żołądkowe, utratę apetytu i alergie pokarmowe.
  4. Kości
    Gotowane kości tracą elastyczność i mogą się łamać, tworząc niebezpieczne odłamki, które mogą uszkodzić przewód pokarmowy kota, powodując wewnętrzne obrażenia.
  5. Alkohol
    Alkohol działa na koty tak samo jak na ludzi, ale jest dla nich znacznie bardziej toksyczny. Może powodować wymioty, biegunkę, zaburzenia koordynacji, trudności w oddychaniu, drgawki, śpiączkę, a nawet śmierć.
  6. Słone przekąski (chipsy, precle, itp.)
    Nadmiar soli może prowadzić do zatrucia sodem, objawiającego się wymiotami, biegunką, wysokim ciśnieniem krwi, depresją, drgawkami i niewydolnością serca.
  7. Awokado
    Roślina awokado, w tym liście, pestki, kora i owoce, zawiera persynę, substancję, która może powodować u kotów wymioty lub biegunkę.
  8. Kofeina (kawa, herbata, napoje energetyczne)
    Nawet mała ilość kofeiny może być śmiertelna dla kota. Objawy zatrucia obejmują niepokój, szybkie oddychanie, przyspieszone bicie serca, drżenia mięśni i drgawki.
  9. Czekolada
    Toksycznym składnikiem czekolady jest teobromina, obecna we wszystkich jej rodzajach. Spożycie czekolady może powodować wymioty, biegunkę, nadmierne pragnienie, a w dużych ilościach – zaburzenia rytmu serca, drgawki i śmierć.
  10. Cebula, czosnek, szczypiorek
    Zawierają toksyczny tiosiarczan, który uszkadza czerwone krwinki, prowadząc do anemii. Koty są szczególnie wrażliwe nawet na małe ilości tych produktów. Objawy obejmują wymioty, biegunkę, osłabienie i utratę apetytu.
  11. Winogrona i rodzynki
    Powodują niewydolność nerek u kotów. Nawet niewielka ilość może wywołać wymioty, letarg i uszkodzenie nerek.
  12. Pestki owoców (brzoskwinie, śliwki, morele, wiśnie, mango)
    Pestki mogą powodować blokadę jelit, a także zawierają cyjanek, który jest toksyczny dla kotów. Objawy zatrucia cyjankiem obejmują rozszerzone źrenice, trudności w oddychaniu, nadpobudliwość i szok.
  13. Orzechy makadamia
    Bardzo toksyczne dla zwierząt. Objawy zatrucia to osłabienie, wymioty, drgawki, gorączka i niewydolność nerek.
  14. Xylitol
    Słodzik obecny w gumach do żucia, cukierkach i niektórych produktach dietetycznych. Powoduje gwałtowny spadek poziomu cukru we krwi, letarg, wymioty, drgawki i niewydolność wątroby.
  15. Surowe ciasto drożdżowe
    Drożdże powodują fermentację w żołądku, co prowadzi do wzdęć, bólu brzucha i trudności w oddychaniu.
  16. Przyprawy, takie jak gałka muszkatołowa
    Może powodować drgawki, problemy z układem nerwowym lub śmierć.

Pamiętaj: Nigdy nie podawaj kotu produktów leczniczych przeznaczonych dla ludzi bez wcześniejszej konsultacji z lekarzem weterynarii. Trzymaj wszystkie niebezpieczne substancje z dala od zasięgu zwierzęcia. Jeśli zauważysz niepokojące objawy, niezwłocznie skontaktuj się z weterynarzem.

Czytaj aktualności na Facebooku


prepuklina_miedzykregowa.jpg

27 listopada 2024 LeczenieSchorzenia

Przepuklina dysku międzykręgowego to choroba degeneracyjna, która dotyczy dysków międzykręgowych. Dysk międzykręgowy stanowi główny element łączący trzony kręgów. Składa się z dwóch części: wewnętrznej, zwanej jądrem miażdżystym, które ma konsystencję galaretowatą i może wchłaniać wodę, oraz zewnętrznej, zwanej pierścieniem włóknistym, zbudowanego z wiązek kolagenu o skośnym przebiegu, który jest bardzo wytrzymały.

Wraz z procesem starzenia jądro miażdżyste stopniowo przekształca się w tkankę włóknisto-chrzęstną, a w niektórych rasach psów, szczególnie w tych chondrodystroficznych, macierz jądra może ulegać degeneracji, odwadnianiu i mineralizacji, co ułatwia pęknięcie dysku.

Rodzaje przepukliny dysku

Hansen typ 1:

Prawdziwa ekstruzja jądra miażdżystego, pierścień włóknisty pęka powierzchownie, a część wewnętrzna, jądro miażdżyste, zostaje wypchnięta ku górze, uciskając rdzeń kręgowy. Tego typu uszkodzenie dysku występuje głównie u psów małych ras, takich jak jamnik, pudel miniaturowy, chihuahua, cocker spaniel, shih-tzu, beagle, pekinens.  Największe nasilenienie objawów jest między 3 a 6 rokiem życia. Ta patologia może zostać wykryta w badaniach radiologicznych, ponieważ z biegiem czasu dysk mineralizuje się, stając się widoczny na zdjęciu rentgenowskim.

Hansen typ 2:

Protruzja dysku, wzrasta zawartość włóknista, a dysk odkształca się bez całkowitego pęknięcia.

Podsumowując, obie części dysku mogą podlegać degeneracji. W przypadku ekstruzji jądra miażdżystego mówimy o przepuklinie typu Hansen 1, natomiast gdy dochodzi do protruzji lub ekstruzji pierścienia włóknistego, mówimy o przepuklinie typu Hansen 2.

Anatomia i lokalizacja przepukliny

Ważne jest, aby wiedzieć, że w odcinku szyjnym rdzeń kręgowy ma dużo miejsca, ponieważ odcinek szyjny jest najbardziej ruchomą częścią kręgosłupa, podczas gdy w odcinku piersiowym, który jest bardzo sztywny, rdzeń kręgowy zajmuje prawie całą przestrzeń kanału kręgowego. W odcinku lędźwiowym sytuacja jest pośrednia.

Z tego powodu minimalna ekstruzja może prowadzić do poważnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku piersiowym, ale nie wywoła żadnych objawów, jeśli wystąpi w odcinku szyjnym, ponieważ w tym rejonie jest znacznie więcej miejsca, a niewielka ekstruzja może nie wywierać nacisku na rdzeń kręgowy. Z kolei w odcinku piersiowym nawet mała ilość materiału wypchniętego daje wyraźne objawy kliniczne.

W odcinku szyjnym materiał dysku wypadł wciąż pozostaje pokryty tkanką łączną, a to samo dotyczy odcinka lędźwiowego wzdłuż linii środkowej, dzięki obecności tzw. więzadła podłużnego grzbietowego.

W obrębie kręgów piersiowych (do około T10) dysk wzmocniony jest więzadłem międzyżebrowym, co wyjaśnia rzadkość przypadków przepukliny w tych segmentach.

Objawy

Choroba zazwyczaj rozwija się w sposób ostry, często w wyniku intensywnych obciążeń fizycznych. W niektórych przypadkach pojawia się subklinicznie lub przewlekle. Objawy mogą różnić się w zależności od ilości materiału dyskowego wypchniętego lub protrudowanego, prędkości tego procesu oraz lokalizacji przepukliny.

Przepuklina dysku może dotyczyć odcinka szyjnego, piersiowo-lędźwiowego i lędźwiowo-krzyżowego.

Ekstruzja dysku w odcinku szyjnym (C1-C5) najczęściej powoduje ból szyi bez objawów neurologicznych. Psy dotknięte tą dolegliwością unikają ruchów głową i odczuwają ból podczas zmiany pozycji.

Rodzaje bólu:

  1. Ból dyskowy
  2. Ból oponowy (materiał wypchnięty wchodzi w kontakt z oponami mózgowymi, wywołując reakcję zapalną)
  3. Ból spowodowany uciskiem na nerwy rdzeniowe, szczególnie w przypadku, gdy przepuklina występuje bocznie, angażując otwór międzykręgowy, przez który wychodzi nerw rdzeniowy.

Ekstruzja dysku w odcinku piersiowo-lędźwiowym (T3-L3) jest bardzo bolesna, pies przyjmuje postawę „fałszywej kifozy”. Odczuwa ból przy ruchu lub podczas podnoszenia. W tym przypadku dochodzi do znacznego uszkodzenia rdzenia kręgowego. Początkowo tracona jest propriocepcja, potem zdolność wstawania i chodzenia, a także ruchy dobrowolne tylnych kończyn, kontrola pęcherza moczowego, aż do utraty zdolności odczuwania bólu głębokiego.

Problemy z chodem pojawiają się, gdy dotknięte są segmenty piersiowo-lędźwiowe. W przypadku uszkodzenia odcinka szyjnego możliwe jest uszkodzenie wszystkich czterech kończyn.

Zależnie od stopnia zaawansowania przepukliny, problemy lokomocyjne mogą wynosić od lekkiej ataksji do całkowitej paraplegii lub tetraplegii.

Diagnoza

Wczesna i dokładna diagnoza jest kluczowa dla doboru najskuteczniejszej terapii, co daje lepsze wyniki leczenia.

Protokół diagnostyczny obejmuje:

Główne oznaki radiologiczne przepukliny dysku:

  • Zmniejszone przestrzenie międzykręgowe
  • Zmniejszone otwory międzykręgowe
  • Zwiększona radiopatyczność w przestrzeni międzykręgowej i w kanale rdzenia
  • Większa nakładająca się powierzchnia stawów kręgowych

Obraz rentgenowski pozwala na ocenę głównie elementów kostnych kręgosłupa. Mielografia jest najtańszą i dość dokładną metodą w stanach nagłych. Tomografia komputerowa i rezonans magnetyczny umożliwiają obrazowanie rdzenia kręgowego oraz otaczających tkanek.

Leczenie

Leczenie przepukliny dyskowej może być zachowawcze lub chirurgiczne, w zależności od nasilenia objawów i wyników diagnostycznych.


cat-2762156_1280-1200x996.jpg

9 listopada 2024 Leczenie

Stres: przygotowanie kota do wizyty u weterynarza. Strach jest główną przyczyną problemów behawioralnych u kotów. Świadomość tego może pomóc uniknąć problemów związanych z wizytami u weterynarza.

Warto więc przyzwyczajać kota do wszelkich czynności, które będą związane z wizytą.

 

PRZYZWYCZAJANIE KOTA DO TRANSPORTERA

Przygotowanie kota do wizyty u weterynarza. Kotek powinien traktować transporter jak znajomy przedmiot, bezpieczne schronienie, małą norę. W tym celu należy trzymać transporter w domu otwarty, aby kot mógł go swobodnie badać i korzystać z niego, kiedy tylko chce. Aby zachęcić kota do korzystania z transportera, warto umieścić w środku jedzenie, smakołyki lub zabawki, powtarzając to codziennie. Warto również pokazać kotu, że transporter nie łączy się jedynie z wizytami u lekarza weterynarii. Można zabierać go w nim na krótkie spacery tak aby zapoznawał się też z dźwiękami świata zewnętrznego.

Dzięki temu każde wzięcie transportera do ręki nie będzie kojarzyć się kotu z wizytami u weterynarza. Dzień przed wizytą u weterynarza, można spryskać transporter syntetycznymi feromonami, które są łatwo dostępne na rynku. Różne typy transporterów sprawdzają się lepiej – te z dwoma otworami (górnym i przednim) lub z wyciąganą dolną częścią są szczególnie praktyczne, ponieważ weterynarz może zbadać kota, gdy ten pozostaje w dolnej części. Transportery można również przykryć kocem, co pomaga uspokoić kota i chroni go przed zimnymi podmuchami powietrza w zimie. Po każdej wizycie u weterynarza, transporter należy dokładnie umyć neutralnym detergentem i ciepłą wodą. wszystko po to by usunąć feromony stresu, które kot mógł wydzielić podczas stresujących sytuacji.

 

HAŁASY W SAMOCHODZIE

Najbezpieczniejszy sposób transportu kota to zawsze transporter. Zapewni mniej stresu! Nie każdy kot lubi podróżować samochodem, zwłaszcza jeśli nie był do tego przyzwyczajony od małego. Przyzwyczajanie kota do podróży samochodem powinno odbywać się stopniowo. Po zapoznaniu kota z transporterem możemy zacząć przyzwyczajać go do samochodu. Na początek, włóż kota w transporterze do samochodu, nie uruchamiając silnika, mówiąc do niego łagodnym głosem i oferując smakołyki lub zabawki. Po kilku takich sesjach można włączyć silnik, ale nie ruszać. Jeśli kot pozostanie spokojny, można stopniowo zwiększać długość jazdy. Pamiętajmy, że głaskanie zestresowanego kota tylko zwiększa jego emocje. Najlepiej więc ograniczyć się do miłych spokojnych słów pokazujących, że wszystko jest w porządku. Transporter należy umieścić na przednim siedzeniu, na podłodze, aby kot jak najmniej odczuwał skutki choroby lokomocyjnej. Do jazdy samochodem ze względu na bezpieczeństwo najlepiej sprawdzi się transporter sztywny, dopasowany do rozmiaru kota. Taki boks w razie wypadku komunikacyjnego lepiej chroni przed uszkodzeniami ciała naszego pupila.

 

WIZYTA U LEKARZA WETERYNARII

Stres: przygotowanie kota do wizyty u weterynarza. Aby ograniczyć stres kota związany z czekaniem w klinice, najlepiej umówić się na wizytę na konkretną godzinę. Jeśli to niemożliwe, można poczekać z kotem w samochodzie, informując wcześniej personel o swoim przyjeździe. Obecność innych zwierząt w poczekalni, zwłaszcza psów, może niepotrzebnie stresować kota. Jeśli czekanie w klinice jest konieczne, transporter należy postawić na wyższej powierzchni, unikając kontaktu wzrokowego z innymi zwierzętami.

Podczas wizyty u weterynarza warto pozostawić kota w transporterze jak najdłużej, udzielając lekarzowi niezbędnych informacji. Nie należy na siłę wyciągać kota z transportera – lepiej poczekać, aż sam się uspokoi i wyjdzie. Przydatne może być zabranie kocyka, który kotek używa w domu, aby zapewnić mu komfort. Pamiętajmy że koty odczuwają nasz stres i zdenerwowanie. Warto więc przed wizytą wziąć 2 głębokie oddechy i starać się zachować spokój w czasie całego pobytu w klinice. Po badaniu lub zastrzyku zawsze warto nagrodzić kota smakołykiem, aby kojarzył wizytę pozytywnie. Można także, w domu, od czasu do czasu bawić się w „weterynarza”, dotykając różnych części ciała kota (oczy, uszy, łapki), co ułatwi mu zaakceptowanie przyszłych badań.

Rutynowe wizyty u lekarza weterynarii, nawet gdy nie są wymagane żadne badania czy terapie, mogą pomóc oswoić kota z procesem badania.  Jest to ważne dla samego kota, jak i dla właścicieli oraz personelu medycznego.

Sprawdź nasz  Facebook


animals-2198994_1280-1200x800.jpg

9 listopada 2024 LeczenieSchorzenia

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psów i kotów – co warto wiedzieć?

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) to bardzo powszechna choroba występująca u psów i kotów. Może pojawić się w dowolnym okresie roku i dotyczyć zwierząt w każdym wieku. U niektórych zwierząt rozwija się nadwrażliwość na antygeny zawarte w ślinie pcheł. Prowadzi to do reakcji alergicznej i wystąpienia intensywnego świądu oraz zmian skórnych o różnym stopniu nasilenia.

Objawy APZS u psów

Głównym objawem Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry (APZS) u psa jest silny świąd, który pojawia się nagle, gdy pchła wprowadzi swoją ślinę do skóry. Zwykle pies zaczyna gwałtownie obracać się i gryźć miejsce ukąszenia, co najczęściej obserwuje się w okolicach lędźwiowo-krzyżowych oraz na przednich kończynach. Na wczesnym etapie można zaobserwować czerwonawe grudki (tzw. grudki rumieniowe) na zadzie, brzuchu oraz po wewnętrznej stronie ud.

W miarę postępu choroby i przewlekłego drapania zmiany skórne stają się bardziej zaawansowane – pojawiają się krosty, strupy, łuszcząca się, tłusta skóra, a także nieprzyjemny zapach. W bardziej zaawansowanych przypadkach mogą tworzyć się nawet guzki fibro-pruriginowe, które są twarde i swędzące.

Objawy APZS u kotów

U kotów APZS jest także bardzo częstą przyczyną świądu. Najbardziej charakterystyczne zmiany to tzw. dermatitis miliaris, czyli drobne grudki i strupy rozsiane na skórze, oraz symetryczna alopecja autoindukowana, czyli łysienie wywołane przez intensywne wylizywanie sierści. U niektórych kotów pojawiają się również poważne zmiany wynikające z samoistnych urazów skóry, takie jak owrzodzenia na głowie i szyi. Często towarzyszą im także zmiany typowe dla kompleksu granuloma eozynofilowego, co obejmuje grudki, blaszki czy wrzody eozynofilowe.

Diagnostyka APZS

Rozpoznanie APZS jest stosunkowo proste, gdy na ciele zwierzęcia widoczne są charakterystyczne zmiany skórne, zwłaszcza w typowych miejscach ukąszeń przez pchły. Diagnoza jest jeszcze łatwiejsza, gdy na sierści zwierzęcia znajdziemy pchły lub ich odchody, które wyglądają jak drobne, czarne kropeczki.

Jeśli jednak nie ma widocznych pcheł, diagnoza może opierać się na wykluczeniu innych możliwych przyczyn świądu. Takich jak inne alergie czy infekcje pasożytnicze. W ramach badań weterynarz może pobierać próbki skóry w poszukiwaniu odchodów pcheł, a w rzadkich przypadkach także ich jaj, które następnie badane są pod mikroskopem.

Leczenie APZS

Leczenie APZS skupia się na dwóch głównych aspektach: łagodzeniu objawów skórnych oraz eliminacji pcheł z organizmu zwierzęcia i jego otoczenia. Ważne jest, aby zastosować odpowiednie produkty przeciwpchelne dla wszystkich zwierząt w domu.  Należy zawsze regularnie przeprowadzać kontrolę środowiska, w którym przebywają.

Zwalczanie pcheł w otoczeniu jest kluczowe, ponieważ aż 90% populacji pcheł to formy niedojrzałe (jaja, larwy, poczwarki), które mogą przetrwać w ciepłych miejscach, takich jak mieszkania, przez długi czas. Dzięki temu dorosłe pchły są w stanie kontynuować swój cykl życiowy przez cały rok. Bez skutecznej kontroli środowiska, walka z pchłami będzie utrudniona.

Produkty przeciwpchelne dostępne są w różnych formach, takich jak spray, obroże, pipety spot-on czy tabletki. Weterynarz pomoże wybrać odpowiednie preparaty lub ich kombinację, dostosowaną do konkretnego przypadku i potrzeb zwierzęcia.

Dlaczego kontrola środowiska jest tak ważna?

Właściwa kontrola środowiska jest absolutnie niezbędna w walce z pchłami. Pchły potrafią przetrwać w dywanach, legowiskach czy w zakamarkach mieszkań, co pozwala im na nieustanne namnażanie się. Dlatego tak ważne jest regularne sprzątanie, pranie legowisk oraz stosowanie środków owadobójczych w otoczeniu zwierzęcia.

Podsumowanie

Alergiczne Pchle Zapalenie Skóry jest uciążliwą, ale możliwą do opanowania chorobą, wymagającą systematycznego działania. Kluczem do sukcesu jest ścisła współpraca między właścicielem a weterynarzem. Regularne stosowanie produktów przeciwpchelnych oraz dbałość o czystość otoczenia, w którym przebywają zwierzęta. Dzięki odpowiednim działaniom, można skutecznie złagodzić objawy choroby i zapewnić swojemu pupilowi komfort życia bez uciążliwego świądu.

Sprawdź nasz Facebook 


chat-qui-boit-au-robinet-comportement.jpg.webp

19 października 2024 Leczenie

CZY TWÓJ KOT PIJE WYSTARCZAJĄCO I W ODPOWIEDNI SPOSÓB? 

Właściwe nawodnienie kotów domowych jest kluczowe dla ich zdrowia, zwłaszcza w kontekście zapobiegania i leczenia chorób układu moczowego. Czy Twój kot jest wystarczająco nawodniony? Sprzyja chorobom takim jak idiopatyczne zapalenie pęcherza  i formowanie się kamieni moczowych (najczęściej struwitów i szczawianów). Wielu właścicieli kotów nie zdaje sobie sprawy, jak ważne jest zapewnienie im odpowiedniego poziomu nawodnienia. Brak dostatecznego spożycia wody może prowadzić do poważnych problemów zdrowotnych.

Rola nawodnienia w zapobieganiu kamieniom moczowym i zapaleniom pęcherza
Kamienie moczowe i idiopatyczne zapalenie pęcherza są jednymi z najczęstszych schorzeń dolnych dróg moczowych u kotów (FLUTD – Feline Lower Urinary Tract Disease). Do niedawna uważano, że kluczowym czynnikiem w ich powstawaniu było pH moczu. Obecnie jednak, dzięki postępom w weterynarii, wiemy, że głównym mechanizmem formowania kamieni jest zbyt wysoka koncentracja soli mineralnych, takich jak fosforany magnezu (struwity) lub szczawiany wapnia, które w warunkach nasycenia mogą tworzyć kryształy. Wysokie stężenie soli i niska częstotliwość oddawania moczu sprzyjają ich wytrącaniu się w postaci kamieni moczowych.

Odpowiednie nawodnienie kota odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu tym procesom. Większe spożycie wody prowadzi do częstszej mikcji (oddawania moczu) oraz rozcieńczenia moczu, co zmniejsza prawdopodobieństwo osiągnięcia stanu nasycenia soli mineralnych i formowania się kamieni. Mokra karma jest najbardziej efektywnym sposobem na zwiększenie nawodnienia kota. Ponieważ zawiera nawet do 80% wody, w porównaniu z suchą karmą, której zawartość wody wynosi około 10%. Badania pokazują, że wprowadzenie mokrej karmy znacząco zmniejsza liczbę nawrotów zapalenia pęcherza moczowego. W badaniach kontrolnym tylko 11% kotów żywionych mokrą karmą doświadczyło nawrotu choroby, w porównaniu z 39% kotów karmionych suchą karmą.

Wpływ częstej mikcji na zdrowie układu moczowego
Częstsze oddawanie moczu zmniejsza czas, w którym mocz zalega w pęcherzu, co jest istotne w kontekście zapobiegania tworzeniu się kamieni. Im dłużej mocz pozostaje w pęcherzu, tym większe ryzyko, że rozpuszczone w nim substancje będą się krystalizować. Wtedy  tworząc jądra krystalizacji – pierwsze kroki do powstania kamieni. U kotów, które piją wystarczająco dużo wody, mocz jest bardziej rozcieńczony, co zmniejsza szansę na przekroczenie punktu nasycenia, w którym substancje mineralne przestają się rozpuszczać i zaczynają formować kryształy.

Znaczenie Ph moczu i suplementacja diety
Dla kotów, które nie chcą spożywać mokrej karmy, kluczowe jest wybieranie suchych karm, które są formułowane tak, aby utrzymywać odpowiednie pH moczu. Właściwe pH moczu, w zakresie od 6,0 do 6,5, pomaga zapobiegać formowaniu zarówno struwitów (które tworzą się w moczu alkalicznym), jak i szczawianów wapnia (które powstają w moczu kwaśnym). Wzbogacenie karmy w nienasycone kwasy tłuszczowe, takie jak kwasy omega-3 i omega-6, również może wspomóc zdrowie układu moczowego, redukując stan zapalny.

Metody zwiększania spożycia wody przez kota

Nawet jeśli kot nie chce spożywać mokrej karmy, istnieje kilka naukowo popartych sposobów, które mogą pomóc zwiększyć jego spożycie wody:

  1. Podawanie mokrej karmy: Nawet stopniowe wprowadzenie mokrej karmy do diety może znacząco poprawić poziom nawodnienia.
  2. Częstsze karmienie małymi porcjami: Podzielenie posiłków na mniejsze, częstsze porcje może stymulować koty do większego spożycia wody. Koty, żyjąc na wolności, spożywają wiele małych posiłków dziennie, co naturalnie zwiększa ich potrzeby wodne.
  3. Oddzielne miski na jedzenie i wodę: Koty wolą pić wodę w innym miejscu niż jedzą, dlatego warto rozdzielić te dwa miejsca.
  4. Duże i szerokie miski na wodę: Koty preferują miski o dużej powierzchni, które pozwalają im pić bez zanurzania głowy, co dla wielu kotów może być niekomfortowe. Miski z wąskimi krawędziami mogą ograniczać ilość wypijanej wody.
  5. Fontanny wodne: Koty często są przyciągane przez płynącą wodę, więc fontanny wodne mogą być skutecznym sposobem na zachęcenie ich do częstszego picia.
  6. Częste zmiany wody: Koty są bardzo wrażliwe na zapach i smak wody, a świeża woda jest przez nie preferowana. Regularne wymienianie wody w miskach zwiększa szansę, że kot będzie pił więcej.
  7. Dodawanie bulionu do mokrej karmy: Domowy bulion (przygotowany bez soli i przypraw) może być doskonałym sposobem na dodatkowe nawodnienie kota. Zwłaszcza gdy bulion przygotowywany jest w postaci zamrożonych kostek, które można stopniowo rozmrażać.

Podsumowanie
Właściwe nawodnienie kota, zwłaszcza poprzez wprowadzenie mokrej karmy, ma fundamentalne znaczenie w profilaktyce i leczeniu chorób dolnych dróg moczowych. Dzięki odpowiedniemu poziomowi nawodnienia, możliwe jest zmniejszenie częstotliwości nawrotów idiopatycznego zapalenia pęcherza oraz ryzyka formowania się kamieni moczowych. Kluczowe jest również zrozumienie, że nawet małe zmiany. Takie jak częstsze podawanie mokrej karmy, stosowanie fontann wodnych czy zmiana na większe miski, mogą mieć znaczący wpływ na zdrowie kota i poprawę jego jakości życia.

W przypadku kiedy wystąpią problemy z oddawaniem moczu zapraszamy do kliniki

Sprawdź nasz Facebook


parwowiroza.jpg

20 września 2024 LeczenieSchorzenia

Choroby serca nie są jedynie ludzką przypadłością i mogą występować także u naszych zwierzaków. W ich przypadku niezwykle ważne jest obserwowanie niepokojących objawów oraz konsultacja z lekarzem weterynarii, kiedy tylko je zauważymy. Zwykle choroby serca pojawiają się wraz z wiekiem, u psich seniorów, jednak szczeniaki i dorosłe psy także mogą nie nie cierpieć. Jakie choroby serca u psów wyróżniamy? Jakie symptomy powinny zwrócić naszą uwagę i jakie są dostępne metody leczenia? Wyjaśniamy w naszym artykule.

Choroby serca u psów

Jedną z najczęściej występujących u psów chorób serca jest choroba zwyrodnieniowa zastawki mitralnej. Cierpią na nią szczególnie psy ras małych i średnich. Polega ona na zwyrodnieniu zastawki mitralnej i prowadzi do jej nieszczelności, a w konsekwencji do cofania się krwi z lewej komory do lewego przedsionka.

Spotykana u dużych i olbrzymich ras bradykardi może doprowadzić do niewydolności serca. Choroba ta objawia się rozszerzeniem komór serca i osłabieniem mięśnia sercowego. Rzadziej spotykanym rodzajem kardiomiopatii jest kardiomiopatia przerostowa, polegająca na przeroście mięśnia sercowego. Dotyka szczególnie ścian lewej komory, co znacznie utrudnia prawidłowe pompowanie krwi w organizmie.

U psów występować mogą także różne typy arytmii: tachykardia (przyspieszone bicie serca), bradykardia (zwolnione bicie serca) czy migotanie przedsionków. Ich charakter może być zarówno nabyty, jak i wrodzony. Prowadzić do arytmii może także zespół Wolffa-Parkinsona-White’a. To wrodzone zaburzenie rytmu serca, które charakteryzuje się obecnością dodatkowych dróg przewodzenia impulsów elektrycznych w sercu.

Stan, w którym ciśnienie w tętnicach płucnych jest podwyższone nazywamy nadciśnieniem płucnym. Jego wystąpienie może doprowadzić do obciążenia prawej komory serca, a w efekcie do niewydolności narządu.

Zastoinowa niewydolność serca diagnozowana jest wówczas, kiedy serce nie jest w stanie efektywnie pompować krwi. Przypadłość ta prowadzi do nagromadzenia się płynu w płucach, jamie brzusznej lub innych częściach ciała i może być wynikiem innych chorób serca u psa.

Oprócz nabytych chorób serca, rozróżniamy także wrodzone nieprawidłowości, do których należą przetrwały przewód tętniczy Botalla, ubytek przegrody międzykomorowej czy stenozę aorty.

Choroby serca u psa – objawy

Objawy choroby serca u psa mogą być bardzo różne, w zależności od stopnia zaawansowania schorzenia czy wieku psa. Niektóre z nich przebiegają niemal bezobjawowo, a wykryć można je jedynie podczas badań weterynaryjnych.

Jakie objawy choroby serca u psa możemy dostrzec?

  • Zwiększona męczliwość – czworonogi cierpiące na choroby serca mogą unikać wysiłku fizycznego, nie są chętne do zabaw, a kiedy podejmą wysiłek fizyczny, męczą się znacznie szybciej niż zwykle.
  • Kaszel – ten objaw przez właścicieli psów często mylony jest z zakrztuszeniem lub odruchem wymiotnym, jednak nie ma z nimi związku. Przyczyną kaszlu sercowego jest obrzęk płuc, spowodowany niewydolnością serca. Często występuje lub nasila się po wysiłku lub w nocy.
  • Problemy z oddychaniem – duszności, ciężki, płytki, przyspieszony oddech lub oddychanie z otwartym pyskiem mogą być oznaką problemów z sercem.
  • Opuchlizna – nagromadzenie płynów w kończynach lub brzuchu, występujące przy zaawansowanej niewydolności, to kolejny objaw choroby serca u psów.
  • Zasinienie błon śluzowych, dziąseł i języka – ten symptom jest objawem niedostatecznej ilości tlenu, dostarczonej przez serce do tkanek.
  • Utraty przytomności – niedostateczny przepływ krwi do mózgu może prowadzić do nagłej utraty przytomności przez psa – zwłaszcza podczas wzmożonego wysiłku.

Dodatkowo, objawami chorób serca u psów mogą być: przyspieszone lub nieregularne bicie serca, apatia, utrata zainteresowania codziennymi czynnościami, nerwowość, a także utrata apetytu i spadek masy ciała.

Pojawienie się niepokojących objawów powinno zostać niezwłocznie skonsultowane z lekarzem weterynarii, który oceni stan zwierzaka i wdroży odpowiednie metody leczenia.

Diagnostyka chorób serca u psów

Leczenie chorób serca u psów poprzedza szczegółowa diagnostyka. Zwykle lekarz weterynarii przeprowadza dokładny wywiad z właścicielem, aby poznać historię zdrowia psa, w tym przebyte przez niego choroby, styl życia, dietę i poziom aktywności. Następnie wykonuje badania fizykalne oraz badania serca, a w razie konieczności także badania dodatkowe.

Specjalista osłuchuje serce i płuca psa, aby stwierdzić występowanie szmerów w tym obrębie. Ogląda także błony śluzowe w pysku, aby sprawdzić ich natlenienie.
Aby otrzymać pełny obraz stanu zdrowia psa, wykonuje także badania laboratoryjne. Ogólne badanie krwi może pomóc w wykryciu problemów z nerkami, wątrobą czy zaburzeniami elektrolitowymi, które mogą mieć związek z chorobami serca.

Podstawowym badaniem obrazowym, które pozwala ocenić strukturę i funkcje serca, jest echokardiografia, czyli USG serca. To najdokładniejsze badanie w diagnostyce chorób serca, dostarczające szczegółowych informacji na temat grubości ścian serca, wielkości jam, pracy zastawek oraz przepływu krwi.

RTG klatki piersiowej umożliwia natomiast określenie wielkości i kształtu serca oraz rozpoznanie obecności płynu w płucach lub jamie brzusznej, który pojawia się przy zastoinowej niewydolności serca. Do zidentyfikowania problemów z przewodzeniem impulsów w sercu lub zaburzonym rytmem, wykorzystuje się elektrokardiografię.

Choroby serca u psów – leczenie i rokowania

Zdiagnozowana choroba serca u psa to dość poważny stan, a większość pupili do końca życie będzie musiało zmagać się z jej konsekwencjami. Na szczęście, istnieją skuteczne metody leczenia, które nie tylko ratują życie, ale przywracają mu względny komfort poprzez łagodzenie objawów.

Podstawową metodą leczenia w przypadku chorób serca u psów jest farmakoterapia. Czworonogi zwykle do końca życia przyjmują określone leki, które pomagają zmniejszyć obciążenie serca, obniżyć ciśnienie krwi, ustabilizować tętno i ułatwić oddychanie.

Zabiegi chirurgiczne wykorzystywane są w leczeniu bardzo zaawansowanych przypadków, jednak związana z nimi narkoza jest niebezpieczna dla obciążonego serca psa i starszych zwierzaków. Dlatego też decyzję o ich przeprowadzeniu podjąć może jedynie weterynarz kardiolog.

W przypadku rozpoznanej choroby serca, ogromną rolę odgrywają wizyty kontrolne w gabinecie weterynarza. Pozwalą one monitorować postęp choroby i – w razie potrzeby – wdrażać nowe formy terapii.

Odpowiednio wcześnie rozpoznane schorzenie serca i zastosowanie efektywnego leczenia znacznie zwiększa szansę psa na normalne życie. Ważna jest także zmiana jego diety na niskosodową, kontrolowanie wagi oraz wprowadzenie umiarkowanej aktywności fizycznej, dzięki której zachowa dobrą kondycję.

Choroby serca u psa – objawy i leczenie. Podsumowanie

Objawy choroby serca u psa są niekiedy łatwe do przeoczenia, dlatego właściciele czworonogów muszą bacznie je obserwować. Każde powtarzające się i budzące obawy zachowanie psa, które odbiega od normy, powinno być podstawą do odbycia wizyty w gabinecie weterynarza. Chociaż czasem schorzenia serca u psów nie dają widocznych objawów od razu, ich rozwijający się przebieg może doprowadzić do trwałych uszkodzeń tego narządu, a nawet śmierci pupila. Wprowadzenie farmakoterapii lub (w niektórych przypadkach) przeprowadzenie operacji mogą przedłużyć życie psa i znacznie osłabić symptomy schorzenia, dlatego tak istotna jest wczesna diagnostyka.


© 2018 Klinika Szmaragdowa. Realizacja strony: Agencja OXY Lublin